Tijdens m’n vakantie op Corfu loop ik allemaal nieuwe mensen tegen het lijf. Tijdens de reis, in de eetzaal, in het zwembad en in de winkeltjes. Ik vind het zo gewoon dat er over iedereen die ik ontmoet vrijwel ogenblikkelijk een mening naar boven borrelt. Het lijkt half bewust en automatisch te gebeuren. ‘Wat schreeuwen die Russen toch, ongelofelijk dat die dikke Engelsen nu al weer aan het bier zitten, wat gaat dat rare stel toch vreemd met hun kindje om etc’. Op een gegeven moment krijg ik wat zicht op de commentator in m’n hoofd en natuurlijk weet ik ondertussen ook wel dat ik stevig bezig ben met (ver)oordelen van broeders en zusters. Omdat ik weet dat dit niet handig is, duw ik de oordelen beschaamd van me af. Ik wil dit niet. Maar het is alsof ik een voetbal onder water probeer te houden. Het kost moeite en als ik even niet oplet gaat m’n keurmeester weer verder waar hij gebleven was.

De schaamte neemt nog verder toe als ik, zo eerlijk als ik kan, moet toegeven dat ik me wat verheven voel boven al die drukte. Verheven boven al dit oppervlakkige gedoe. Deze hoogmoed past me toch totaal niet? En toch is deze eerlijkheid nodig. Niet om mezelf te beschuldigen maar om oog te krijgen hoe het ego werkt. Want wat is het effect van al dit projecteren, oordelen en aanvallen? Het effect is dat er een gevoel van speciaalheid en afgescheidenheid optreedt. En nu wordt de Cursus pijnlijk precies. IK heb besloten om dit te doen juist met het doel om me afgescheiden te voelen van de eenheid. De ‘speciaalheid’ die ik zo creëer vormt de basis voor een stevig ik-gevoel. Want wie ben ik zonder al deze oordelen over mijn naasten? Er komt een eng en open gevoel omhoog. Het is een dubbel gevoel. Het voelt open, fijn en vredig maar het geeft ook een licht gevoel van angst. Wat een raar verband. Ik veroordeel uit angst. Angst dat wanneer ik stop met oordelen van mijn broeders er iets van mijn eigenheid verloren gaat. En dat gebeurt in feite ook. Het ego wordt in m’n beleving minder vast.

Ik wend me tot Hem. Kijk Heer naar mijn angst voor Liefde die ik wegduw door me speciaal te willen voelen en te verheffen boven anderen. Wilt U samen met me kijken naar mijn broeders op Uw manier? Met een open hart en onbevangen blik? Er komt een klein stroompje op gang. Een stroompje liefde van Hem door mij heen naar mijn broeders. Een stroompje dat altijd al wilde stromen maar werd tegengehouden door mijn keuze voor ik-versus-de-rest. Hoe wonderlijk. Ik zie nu onze verbondenheid. Wat ik zie als hun drukke en rare gedoe, herken ik als dat van mijzelf. Overal zie ik hetzelfde gebeuren. Mildheid komt op in bewustzijn. Moeiteloos. Bewogenheid voor iedereen die ik tegenkom. Het is spannend en nieuw. Maar zo mooi en zo echt.

T3VI Je hebt geen idee van de geweldige bevrijding en de diepe vrede die ontstaan wanneer jij jezelf en je broeders totaal zonder oordeel tegemoet treedt. 2Wanneer je inziet wat jij bent en wat jouw broeders zijn, zul je beseffen dat het geen betekenis heeft hen op wat voor manier ook te oordelen. 3In feite gaat hun betekenis voor jou verloren juist doordat je hen oordeelt. 4Alle onzekerheid komt voort uit de overtuiging dat jij tot oordelen bent genoodzaakt. 5Je hebt geen oordeel nodig om je leven op orde te brengen, en je hebt het zeker niet nodig om jezelf op orde te brengen. 6Waar kennis aanwezig is, wordt elk oordeel automatisch opgeschort, en het is dit proces waardoor inzicht de gelegenheid krijgt waarneming te vervangen.