Moet je deze zin eens lezen uit WB 170:
6Jij maakt zelf datgene waartegen jij je verdedigt, en door je eigen verdediging ertegen is het werkelijk en onontkoombaar. 7Leg je wapens neer, en dan pas zie je dat het niet echt is.

Hoe kernachtig willen we de waarheid van de Cursus hebben? We menen dat we ons los van God gedacht hebben. Onmogelijk en voorwaar een dwaas idee, maar toch denken we dat dit ons gelukt is. We zien dit als een aanval waar we ons schuldig over voelen. Direct ontstaat de angst dat we weer zullen oplossen in die eenheid. We geloven nu dat liefde gevaarlijk is en dat God er op uit is om ons terug te pakken. Dit alles gebeurt in de denkgeest en binnen deze geest is het lastig muren bouwen. Daarom houden we onszelf voor de gek en denken we dat het mogelijk is een wereld te bedenken met echte grenzen en echte muren. Ik en jij lijken nu werkelijkheid te zijn. Maar ook in onze duale en geprojecteerde nep wereld voelen we ons niet veilig. Ik moet me zogenaamd verdedigen tegen jou, zoals ik me meende te moeten verdedigen tegen God.

Zoveel relaties, zoveel andere mensen. Jou mag ik wel, jou mag ik niet. Ik sloof me voor je uit, ik weer je af. Ik houd van je, ik haat je. Eindeloos herhalen we ons spel van veroordeling. We verwelkomen de denkbeeldige tijd en ruimte waarbinnen we ons menen te kunnen bewegen. Van verleden naar toekomst, van links naar rechts en van boven naar beneden. Wat een fop-paradijs, wat een hel; tijd, ruimte, vrienden en vijanden. Een snoepwinkel voor ons ego. Lekker druk bezig zijn. Rennen, vliegen vallen en weer doorgaan. Beweging, druk, druk, druk. Ik. Ik besta, ik ben.

In het heilige ogenblik wordt het stiller. We zien hoe ons spartelen de illusie van afgescheidenheid versterkt. Wie ben ik zonder oordeel over jou? De afstand tussen mijn oordeel en het besef van haar gevolg wordt kleiner. Ik wil me niet losdenken van jou en leg mijn wapens neer. Ik wil niet vechten. Ik wil één zijn.

Ik geloof die valse getuigen niet langer. Jij bent niet dik, dun, man, vrouw, stom of lief. Ik doe dit oordeel mezelf niet langer aan. Want jij bent mij. Zo dichtbij. Jij bent liefde, jij bent God. Ik hoef jou niet te vrezen, ik hoef God niet te vrezen. Ik kijk je aan en laat me omarmen door de liefde die je bent. Wat jouw uiterlijk en gedrag me ook willen laten geloven. Ik trap er niet in en luister naar een andere Stem. Die zachte Stem die nooit opgehouden heeft om te spreken over Liefde. Over God, over Jou en over Mezelf.