Het woord ‘speciaal’ heeft voor ons in onze dagelijkse illusie gewoonlijk een positieve bijklank. We willen niet graag ‘gewoon’ gevonden worden. We willen geen grijze muis zijn. We willen opvallen, anders zijn en boven de grauwe massa uitsteken. Hoe anders hanteert Jezus het woord ‘speciaalheid’ in de Cursus. Hij legt het verband met de illusie van afgescheidenheid en zonde, met geweld, hoogmoed, jaloezie en ga zo maar door.

Speciaalheid is verbonden met het lichaam, met vormen en concrete, meetbare, zaken. Met grenzen, met ik versus de ander. Als het ego dit leest dan past het z’n gebruikelijke judo-truc toe. Het staat direct klaar om afwijkende anderen te veroordelen. ‘Pfff, wat een kapsoneslijer! Wat denkt hij of zij eigenlijk wel?’ Anders gezegd: ‘gelukkig ben ik bescheiden; zo bescheiden dat ik eigenlijk weer heel speciaal ben’.

Zo werkt het niet. Niets wat wij binnen- of buiten ons menen te zien, is inherent goed of fout. Alles is neutraal en in feite zelfs niet-bestaand. Zodra wij het echter serieus nemen en er iets van vinden lijken de rapen gaar. Speciaalheid is het serieus nemen van verschillen met als bron de oervergissing dat wij verschillen van de eenheid, van de liefde. Alles was ons niet genoeg. We wilden geloven dat we afgescheiden zijn van Hem, anders, speciaal. En de Liefde verbiedt ons dit niet maar wacht geduldig tot we zien wat dit bijgeloof aan ellende met zich meebrengt.

We denken liefde, geld, gezondheid en een lang leven te kunnen vergaren maar beseffen niet dat de prijs voor deze speciale wensen hoog is. Want nu moeten we zwoegen, bereiken, vechten, beschermen en uiteindelijk zelfs dood gaan. Wat speciaal is, is begrensd en dus niet eeuwig. We laten speciaalheid door de voordeur naar binnen en de dood komt tegelijkertijd via de achterdeur de keuken in. Het is een package deal. Met winnen komt verliezen, met onze beperkte liefde komt de haat, met ons denkbeeldige leven de evenzo denkbeeldige dood.

Wat nu? Gewoon kijken wat we doen. Gevoel krijgen wat het streven naar speciaalheid allemaal met zich meebrengt. Onderkennen dat het vergeven hiervan voelt als het brengen van een offer. Maar we offeren niks. Merk op dat het loslaten van je geloof dat je anders bent dan anderen in eerste instantie een wat onbestendig gevoel geeft. Het is raar om het lichaam en de karaktertrekken van jezelf en de zogenaamde ander niet langer serieus te nemen. Raar om te merken dat hierachter iets ligt dat geen vorm heeft, geen positieve of negatieve eigenschappen maar een vormloze schoonheid. Verbondenheid, vrede. En dit is zo speciaal..