Lang geleden las ik het boek van Krishnamurti ; ‘De wereld dat ben jij’. Daar moest ik vandaag aan denken bij het lezen van de herhalingsles: ‘Ik zegen de wereld, want ik zegen mijzelf’. Ik zie bij mezelf de neiging om vluchtig kennis te nemen van deze waarheid als zijnde ‘een mooie gedachte’. Een gedachte waar je even bij stil staat, waar je kort mee instemt om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag. Maar zowel het prachtmens Krishnamurti als de Cursus geven ons hier de sleutel tot geluk in handen. Veel meer dan een mooie gedachte. Het is niet voor niets dat de woorden tot ons klinken vanuit een WERK-boekles. We mogen aan het werk met deze les.

Laat eens een persoon in je gedachten verschijnen waar je wat moeite mee hebt. Misschien een familielid, een collega of je baas. Kijk eens naar de wrevel die je hierbij ervaart. Wees eerlijk en niet politiek correct. Er is geen rangorde in illusies. De geringste irritatie is een symptoom dat je kunt aangrijpen om te leren. Voel diep van binnen je afkeer van die ander. Kijk eerlijk naar je boosheid, ook al lijkt deze klein en onbenullig. Doorvoel het.

Vervolgens leren Krishnamurti en de Cursus ons dat we deze irritatie die we nu zo duidelijk voelen jegens een denkbeeldige ander eigenlijk voelen jegens onszelf. De pijl die je denkt te richten op een ander, richt je op je eigen hart. Linea recta. Daar komt geen spatje theorie aan te pas. Met het serieus nemen van je oordeel over de ander verklaar je jezelf gescheiden van de liefde. Niet alleen met je hoofd, maar met je gevoel, diep van binnen. Geloof me niet maar voel het.

En doe nu eens iets geks. Kijk hoe je je eigen negatieve gevoel totaal gerechtvaardigd vindt en…. experimenteer  dan eens met het opgeven van het gevoel. Heel simpel. Verrek het gewoon om een hekel te hebben aan die ander. Let heel goed op je weerstand hiertegen. Wees eens bereid om te erkennen dat je het eigenlijk best lekker vindt om een hekel te hebben aan die ander. Liefst wil je hier over roddelen met andere mensen om medestanders te vinden in je oordeel. Hoe is het om het los te laten? Vraag hier de hulp van God, de Liefde, de Heilige Geest of welke andere abstracte hogere macht je ook maar wilt adresseren. Waarom? Omdat de Cursus ons leert dat elke actie vanuit ons eigen ikje, hoe goed bedoeld ook, ons verder de nesten in werkt. Ons dappere ikje vol met goede plannen heeft als (geheime) agenda om speciaal te willen zijn ten koste van andere (denkbeeldige) mensen. Dus het zelf-willen-doen werkt gewoon niet. Richt je op de Liefde, op de stilte en biedt hier je neiging om te willen oordelen aan. Laat het Licht schijnen op het onzekere gevoel dat opkomt als je niet langer meer oordeelt.

Merk dan op dat grenzen vervagen. Het wonder. Wonderlijk maar eigenlijk heel gewoon. Het is je geboorterecht. Die harde houding van ik-versus-de- rest is niet wie je bent. Je bent de Zoon van God. Liefde.

“Gods zegen straalt mij toe vanuit mijn hart waar Hij verblijft. Ik hoef me maar tot Hem te wenden en elk verdriet smelt weg, terwijl ik Zijn grenzeloze Liefde voor mij aanvaard.”