Het ziet er dus naar uit dat het Donald toch gelukt is; president van de U.S.A. Wie had dat gedacht. Tijdens de campagne heb ik Donald mogen ervaren als een groot leraar. Ik veroordeelde zijn agressie, zijn persoonlijke aanvallen, zijn grootspraak en zijn vrouwonvriendelijkheid. Soms is het wel eens zuur om een Cursus student te zijn want ik moest onder ogen zien dat ik op Donald alles projecteerde wat ik in mijzelf veroordeel. Hij was mijn grote spiegel, de balk in mijn eigen oog.

Er is natuurlijk niks mis mee om binnen onze droomwereld een politieke voorkeur te hebben. Het wordt echter wel tijd dat ik, en enkele andere trage studenten, gaan beseffen dat de keuze voor een partij of een president nooit het geluk, of ongeluk,  gaat opleveren waar we zo op hopen. Ons geloof in geluk dat veroorzaakt zou kunnen worden door politieke keuzes, laat zien dat we nog steeds geloven dat we slachtoffer van de wereld zijn. We geloven hiermee nog steeds dat een verandering van geldstromen, milieubeleid, buitenlandse politiek, veiligheidsbeleid, afgedwongen morele keuzes en ga maar zo door, ons gelukkig kan maken. Onze Amerikaanse broeders dachten dat acht jaar geleden ook toen de eerste Amerikaanse president met een wat donkerdere huidskleur zijn “Yes, we can” liet klinken.

Al de verkiezingsretoriek brengt me terug bij de enige echte verkiezing; geloof ik in de afscheiding (ego) of luister ik naar de Stem van de eenheid (Heilige Geest)? Geloof ik dat mijn afgescheiden ikje, al dan niet samen met andere ikjes in een partij, iets kan projecteren in de denkgeest dat vrede gaat veroorzaken? Of leer ik te zien dat het geloof in deze projecties slechts de uiting is van mijn en onze angst om ons weer over te geven aan de Liefde die we altijd al geweest zijn?

Extreem gesteld: binnen de illusie geef ik natuurlijk de voorkeur aan vrede tussen volkeren, welvaart voor iedereen en een mooi schoon en groen milieu. Dit alles liever dan oorlog, armoede en een vervuilde planeet. Maar al die fraaie dingen die ik de wereld toewens, kunnen niet de oorzaak worden van onze innerlijke vrede. Ze zullen als gelukkige droom oprijzen als we de Donald Trump in onszelf leren te vergeven. Als we leren zien dat we hem haten of beminnen om onze angst voor liefde, voor eenheid te overschreeuwen.

Laten we naar de Liefde gaan en Donald, Hillary, onszelf en de ander vergeven. Laten we ons vertrouwen stellen op die woordeloze, stille Kracht die ons allemaal draagt en liefdevol omarmt. Laten we zien dat we niet bang hoeven te zijn voor een boze buitenwereld. Laten we vredestichters worden door Zijn licht te laten schijnen door onszelf.