Het is zo belangrijk om te leren eerlijk te zijn tegen jezelf. Iedere student van de Cursus zal al snel leren dat de Cursus “non-duaal” is. Er is alleen maar eenheid, liefde, God. De afscheiding heeft nooit plaatsgevonden en ons geloof in een wereld waarin we als ego menen rond te lopen is een illusie. Zo, dit weten we nu wel.

Echt waar? Kijk dan eens goed waar je mee bezig bent? Lezen, studeren, werkboeklessen doen, mediteren om die eenheid te ervaren? Laat ik zelf mijn antwoord geven: “ja, ik doe m’n best om de liefde van God te ervaren”. Weet ik dan niet dat ik die liefde al ben? “Ja”, zegt mijn hoofd. Maar als ik dit echt zou beseffen, zou ik dan nog zo flink mijn best aan het doen zijn?

En wat dit betreft zijn we net een hondje dat zijn eigen staart probeert te vangen. We komen geen centimeter van onze plek terwijl we hijgend keihard aan het zwoegen zijn. Het geruststellende is dat de Cursus dit van ons weet, hier zelfs vanuit gaat en van ons houdt precies zoals we zijn. In haar wijsheid gebruikt de Cursus dualistisch taalgebruik om ons tegemoet te komen, precies daar waar we menen te zijn. God, de liefde die we zijn, onze meest innerlijke intuïtie, de Cursus dus, weet dat het ons niet helpt om ons alleen op de absolute waarheid te wijzen en er dan het zwijgen toe te doen. Dus niet: “houd nu toch op met dat rusteloze gedoe, je bent al liefde dus kappen maar’. En ons ego fluistert er dan nog even gemeen achteraan: “sukkel!”.

Lees met me mee in hoofdstuk 8, de terugreis I (6):”Ik ga jou voor aangezien ik het ego voorbij ben. Neem daarom mijn hand, omdat jij het ego overstijgen wilt. Mijn kracht zal nooit tekortschieten en als jij besluit daarin te delen, zul jij dat inderdaad doen”.

Puur duaal woordgebruik. Maar waarom staat dit dan in de Cursus? Omdat de Liefde zo overstroomt dat ze ons de hand reikt en zich niet laat belemmeren door fanatiek gebruik van begrippen als duaal en non-duaal. Als ik terugkijk naar de periode in mijn leven waarin ik een Baptisten gemeente bezocht kan ik dit wel eens doen als ware dit een vergissing geweest. Een wat kinderlijke neiging en een geloof in een naïef Godsbeeld. Toch herinner ik me mijn doop als één van de meest indrukwekkende momenten in mijn leven. Totale overgave aan God, totaal ondergedompeld worden in Zijn liefde. Ook betrap ik me erop dat ik de opwekkingsliederen neurie: “Als een hert dat verlangt naar water, zo verlangt mijn ziel naar U”.

Steeds meer begin ik de genade te zien van beelden als “de goede herder die ons naar groene weiden leidt”. Waarom? Omdat ik zie dat er toch een God buiten me bestaat die allerlei dingen voor me kan regelen? Nee, allerminst. Het is omdat ik zie dat mijn ego-gespartel nergens toe leidt. Dat het me moe maakt, frustreert en dat ik ben als dat rondtollende hondje. De Cursus reikt me de hand, omdat dit de sleutel is die ik nodig heb in mijn huidige staat van verdwazing en angst. Mijn ego ervaart het als een belediging om de hand van Jezus te pakken, om als een lammetje naar Zijn Stem te luisteren en Hem in vol vertrouwen te volgen naar de groene weiden. Maar oh broeders en zusters, wat een genade dat we er zo naar mogen kijken. We mogen stoppen met rondjes rennen en met ogen vol vertrouwen kijken naar ons “baasje”, Jezus, God, de Heilige Geest, de Liefde die we ten diepste zijn.