Zondagmorgen, 6:45h. Waarom word ik nu al wakker? Ik kan toch lekker uitslapen? Beelden en gedachten borrelen omhoog uit onbekende diepten. Ik merk op dat er gedachten bij zitten over het werk dat op me wacht op maandag. Ik begin vast te plannen en te regelen en word meegenomen in een warrige stroom van gevoelens, bezorgdheden en spanningen. In de Cursus zegt Jezus ergens tegen Helene Schucman dat ze zich te makkelijk verliest in ‘mind wandering’, het afdwalen van de denkgeest en het zich verliezen in alledaags gepieker. Dat gebeurt mij dus ook.

Maar gebeurt het me echt of sta ik toe dat het gebeurt? Ben ik een slachtoffer van de drukte die me lijkt te omringen en zich zelfs opdringt aan mijn binnenwereld op een moment dat ik liever nog even doorslaap?

Mijn geworstel tegen ongewenste gedachten en gevoelens en mijn pogingen om met geweld weer in slaap te proberen te vallen komen in een iets ander licht te staan. Ik kies onbewust voor deze projecties met een verborgen agenda. Ergens is er iets in mij dat verkiest om zich bedreigd te voelen, te willen vechten en worstelen. Ik heet dit inzicht nog niet echt van harte welkom. Ik klamp me vast aan het denkbeeld van de ongewenste drukte, het ongewenste gepieker en het ongewenste wakker worden.

Als ik iets serieuzer de mogelijkheid laat binnenkomen dat ik uit angst ervoor kies om te worstelen en te vechten komt steevast de zelfbeschuldiging om de hoek kijken. ‘Sukkel, trap je er nu al weer in? Wat ben je dan een schijterd dat je zo bang voor de liefde bent! Je hebt je straf, je geworstel, gewoon verdiend!’

Uit de toonzetting blijkt dat ik het ego aan de lijn heb. Dit zijn niet de woorden van de Heilige Geest. Dit is niet de Stem van Jezus die zegt ‘komt tot Mij, allen die vermoeid en belast zijn’. Ik wil niet verder op de fiets van zelfbeschuldiging en pak Werkboekles 310 erbij: ‘Deze dag breng ik onbevreesd in liefde door’. En daar staat het: ‘We brengen deze dag samen door, jij en ik’. Hier wordt me het middel getoond: ‘samen’. God zij dank, samen, samen, samen.. Ik werp me in zijn armen. Ik hoor Jezus vanaf het kruis roepen: ‘Het is volbracht’. De reis is allang voorbij. De reis was al voorbij toen het dwaze idee mijn denkgeest binnenkwam dat het me gelukt was afgescheiden te zijn en te worstelen. Jezus, de liefde die ik ben, sprak direct op dat moment en zei dat er niets aan de hand was, dat ik het Huis niet verlaten had, dat ik vrij en veilig ben.

‘We hebben onze vrede en heiligheid hervonden. Er is vandaag in ons geen ruimte voor angst, want we hebben de liefde in ons hart verwelkomd’

De liefde die we zijn, de liefde die ons overspoelt als we ons ontspannen in de armen van Zijn liefde, de liefde die we zijn.