Vanmorgen werd ik wakker in zo’n vormloze, mat-grijze stemming. Dat gebeurt wel vaker. De gedachte aan de Cursus komt wel naar boven maar ik doe er even weinig mee omdat er geen dramatische dingen aan de orde zijn. Geen grote emoties, geen angsten of bezorgdheden maar ook niet direct iets waar ik heel veel zin in heb. Slechts die amorfe vlakheid waarbij m’n gedachten als flarden mist door m’n denkgeest schuiven. De matheid bevalt me niet echt, ik wil er wel van af maar ben tegelijk te lamlendig om hiervoor een inspanning te verrichten.

Routinematig pak ik m’n telefoontje waarop de werkboeklessen staan. M’n nog slaperige ogen moeten een beetje worstelen en lezen dan Les 49: “Gods Stem spreekt tot mij, heel de dag”. Aan het einde van de eerste alinea staat dat er een gedeelte is van mijn denkgeest dat constant afgeleid is, ontregeld en uiterst onzeker. Ja, denk ik, that’s me. Ik merk dat m’n gedachten afdwalen richting het verleden en richting de toekomst. Er is geen duidelijke verhaallijn maar wel een terugkerend patroon: ik wil overal zijn in m’n denkgeest behalve hier en nu. Zachtjes herhaal ik de werkboekles en ik merk weerstand om stil te worden en me af te stemmen op God. Dat is het dus. Dat is waarom ik die wolk van grauwe meligheid projecteer. Ik zoek onbewust verdoving om te voorkomen dat ik de aandacht richt op dat andere deel van de denkgeest waar Hij altijd spreekt van licht en liefde.

Ongemerkt is de vergevingsoefening begonnen en richt ik de aandacht op die weerstand om NU te luisteren naar de vogeltjes die subtiel zingen in de tuin. Weerstand om nu stil te zijn. Het is de bekende weerstand tegen de liefde die voortkomt uit angst voor God, angst voor het opgeven van de denkbeeldige grens die ik zo graag om mijn ego heen bouw. Nu ik die angst en de neiging tot weglopen zie, kan ik Hulp vragen. “Ja Heer, spreek tot me. Ik meen dat ik wil dwalen in de mist maar natuurlijk wil ik zijn in het licht, bij U.” Dan zie ik de zon boven de mistflarden verschijnen. Ik voel de prille warmte van haar stralen. Ik zwijg, buig mijn hoofd en ben dankbaar.