Gisteren namen we de projectie terug van een broeder op wie we boos waren. We konden zien dat het negatieve beeld dat we van hem koesteren bestaat uit gestolde energie, gestold bewustzijn. Vergeven is het voorbijzien aan deze vorm en op die wijze het licht, de warmte, de energie van dit gestolde bewustzijn weer vrij laten komen. Alleen hierdoor is het mogelijk dat je dezelfde energie, hetzelfde bewustzijn in jezelf herkent als je ware Identiteit.

Dit voorbeeld met boosheid op een broeder is slechts een voorbeeld van het universele principe van vergeving van de wereld die we menen te zien. Er is geen rangorde in wonderen en ook niet in illusies. Alles wat we buiten ons menen te zien is niets anders dan een projectie die bedoeld is om de illusie van afgescheidenheid in stand te houden. Niet alleen negatieve opvattingen die we over andere mensen koesteren. Nee, elke waarneming, elke perceptie, elk gevoel, elke conceptuele opvatting. Ons geloof in elke waarneming van iets buiten ons is slechts een spelletje om ons lekker “ik” te kunnen blijven voelen.

Maar wie is die ik? Kijk nu eens naar binnen en ervaar de afgescheiden identiteit van wat jij “ik” noemt. Zie je hoe vanzelfsprekend je het vindt dat dit ikje echt is? Zie je hoe je meent dat dit ikje bestaat in tijd en ruimte en dat het dingen moet bedenken, doen en bereiken om verlicht te worden? Maar wat is dit ikje? En nu komt de crux. Dit ikje is niets meer of niets minder dan een ander beeld waarin we zijn gaan geloven. Het beeld dat je hebt van een broeder, van een tafel, van een hondendrol, van een gevoel, van een gedachten van alles wat je meent te zien is van exact dezelfde kwaliteit, gestold bewustzijn, als dat van je ik-gevoel. Ongedeeld bewustzijn had niets anders om de illusie te scheppen dan zichzelf. Als een spin die een web maakt vanuit haar eigen materie zo maakte bewustzijn de droom van de buitenwereld en de droom van een hiervan afgescheiden ikje.

Vergeven is het laten oplossen van de gestolde energie. Gisteren merkten we bevrijding toen we dat ene negatieve beeld van die broeder konden neutraliseren en vervolgens omarmen. Een scheidslijn leek weg te vallen. Liefde kon weer stromen. Vandaag worden we uitgenodigd vergeving uit te breiden naar het beeld van onszelf.

WB 162: Ik ben zoals God mij geschapen heeft.

Kijk naar de ogenschijnlijke substantie van dat ikje. Zie dat het iets voor lijkt te stellen en bekijk ook dit ik-concept eerst neutraal. Laat je zelfoordeel varen en neem een onderzoekende houding aan, nieuwsgierig haast. Hoe voelt het, hoe hard is het, hoe groot is het? Neem hier de tijd voor. Beter kun je deze niet gebruiken dan voor vergevingsoefeningen. Neem vervolgens je zelfbeeld in je handpalm, je oordelen, je pijntjes, gedachten en gevoelens en kijk er met mededogen naar, liefdevol. Zie hoe dit brokje gestold bewustzijn net als die zwarte kool van gisteren langzaam gaat gloeien. Het gaat licht verspreiden en warmte. Het wordt licht, heel licht en transparant. Ik ben zoals God mij geschapen heeft.

“Er is geen droom die niet door deze woorden wordt verjaagd, geen gedachte aan zonde en geen illusie die de droom bevat, die niet zal vervluchtigen ten overstaan van hun macht”