Als wij werkboekles 163 lezen: “Er is geen dood. De Zoon van God is vrij”, dan blijven onze gedachten gewoonlijk steken op het idee van de dood van ons lichaam. Ons ego protesteert heftig en verwijt ons overmoedige grootspraak. Het zijn ook geen woorden om lichtvoetig te gebruiken. Wanneer we beweren niet bang te zijn voor de dood terwijl we nog steeds geloven dat we in een wereld leven waarin ons van alles overkomt dan is deze uitspraak ook niet meer dan grootspraak.

De Cursus laat zien dat de angst voor de ogenschijnlijke fysieke dood een symbool is, een heel krachtig symbool overigens, voor ons geloof in onze afscheiding in alle ontelbare voorbeelden binnen de illusie. De, in onze ogen, zowel grote voorbeelden als de schijnbare onbenullige voorbeelden.

Laat me dit illustreren. Vanmorgen meende ik dat ik het slachtoffer geworden was van een bloeddorstige mug. Deze had m’n voet weten te vinden en daaruit wat bloed afgetapt. Kennelijk is het daarbij nodig wat gif achter te laten zodat de voet nog uren hinderlijk jeukt. Nu komt het: zolang ik geloof dat er een ikje is dat een lichaam heeft dat prooi is geweest van een klein dingetje buiten mij toon ik aan dat ik nog steeds geloof in de dood.

Het ego wil vervolgens dit soort voorbeelden laten ontsporen door zich dood te gaan staren op de slachtoffer-dader vraag met daaraan gekoppeld dezelfde kwestie in termen van onschuld en schuld. Want als ik beweer dat me niets van buitenaf kan overkomen dan moet ik wel volgens het ego schuldig zijn aan m’n eigen muggenbult. Emoties lopen hoog op als het geen mugje betreft maar een menselijke verkrachter of moordenaar. Maar nee, ik ben noch onschuldig slachtoffer noch schuldige dader. De ultieme conclusie van de Cursus is namelijk dat ik helemaal niet ben als afgescheiden ikje. Maar deze visie is veel te heftig voor dit denkbeeldige ikje. Het is liever slachtoffer of desnoods dader maar het wil absoluut niet horen dat z’n hele ik-besef een illusie is.

Daarom verkiest het ervoor te geloven in de dood, om de dood te aanbidden als afgod. Het is een vlucht voor het besef van de heerlijke waarheid dat de Zoon van God nog steeds is zoals Hij geschapen werd. Onbegrensde eeuwige liefde.

Terug naar de muggenbult, naar de illusie. De niveauverwarring wordt hier al snel groot. We vragen ons af wat we met de kennis van de Cursus nu in Godsnaam moeten doen? Moeten we dit bultje en de jeuk met alle macht negeren en proberen weg-te-cursussen? Of juist niet? Lieve broeders en zusters, dat doet er totaal niet toe. We worden opgeroepen om oog te krijgen voor wat er in de denkgeest gebeurt. “Hee, ik geloof kennelijk dat er een ikje is dat dapper moet standhouden tegen de jeuk en vooral niet mag krabben. Wat een grappig geloof. En ja zeg, ik zie dat ik nu even extra geloof dat ik een ikje ben.” Of misschien: “Hee, ik zie dat ik een ikje ben dat van de jeuk af wil en een tube Azaron pakt. Kijk, het ikje denkt nu dat het iets beter gaat omdat de jeuk wegtrekt. Grappig zeg, dit geloof in een ikje dat van alles voor elkaar krijgt”. Dit alles is totaal onschuldig en niet meer dan een mogelijkheid om wat te leren.

Jezus heeft besloten een voorbeeld te kiezen dat jullie wat meer zal aanspreken dan mijn muggenbult. Hij heeft laten zien hoe Hij aankeek tegen de kruisiging. Hij heeft geweigerd hier de schuldvraag te lanceren en besloot liefdevol te blijven kijken naar de soldaten die hem aan het kruis sloegen. Hij heeft laten zien dat hij in de soldaten zijn broeders zag. Hij zag in hen de liefde die ze zijn (WB 161: Geef me jouw zegen, heilige Zoon van God) opdat hij op ultieme wijze WB 162 kon laten zien: Ik ben zoals God mij geschapen heeft zodat wij overtuigd mochten raken van WB 163: Er is geen dood. De Zoon van God is vrij.

Kijk hieronder met me mee hoe dit voorbeeld Paulus tot jubelen bracht. Verslik je niet in het woord “zonde” wat niet meer wil zeggen als geloof in afgescheidenheid, in een ikje. Jezus, dank voor uw voorbeeld en dat u ons de weg van overgave aan de liefde hebt laten zien!

1 Korintiërs 15

53 Want dit verderfelijke moet onverderfelijkheid aandoen, en dit sterfelijke moet onsterfelijkheid aandoen.54 En wanneer dit verderfelijke zal onverderfelijkheid aangedaan hebben, en dit sterfelijke zal onsterfelijkheid aangedaan hebben, alsdan zal het woord geschieden, dat geschreven is: De dood is verslonden tot overwinning.55 Dood, waar is uw prikkel? Hel, waar is uw overwinning?56 De prikkel nu des doods is de zonde; en de kracht der zonde is de wet.57 Maar Gode zij dank, Die ons de overwinning geeft door onzen Heere Jezus Christus.