In het begin was er de onbegrensde Goddelijke Denkgeest. Dit Onbegrensde wilde afgescheidenheid ervaren. God boetseerde derhalve uit Zichzelf een lichaam en blies dit lichaam adem in. Zo ontstond Adam, I am, het ik-gevoel. Gemaakt uit God, van het zelfde materiaal als God; namelijk liefde. Gestolde liefde in de vorm van een lichaam in het totaal van ongestolde liefde.

God wilde weten hoe het was om afgescheidenheid te kunnen ervaren en koos daarom voor de denkbeeldige grens van de gestolde liefde, het lichaam. Maar om dit helemaal echt te laten lijken diende er nog iets anders te zijn. “Het is niet goed dat mens alleen is”, anders is het goddelijk spel niet compleet. Dus uit zichzelf, uit de rib van Adam, schiep God Eva. Eva is gemaakt van exact hetzelfde materiaal als Adam dus van gestolde liefdesenergie. Deze projectie moest plaatsvinden terwijl Adam sliep, hij mocht zich er tijdelijk niet van bewust zijn anders zou ik de illusie van afgescheiden het niet echt genoeg kunnen zijn. Nu meende Adam wakker te zijn geworden en naast zich Eva te kunnen zien. In werkelijkheid werd hij niet wakker en droomde hij de droom van afgescheidenheid. Dit doen wij nog steeds, we menen anderen om ons heen om ons heen te zien maar herinneren ons niet dat zij één zijn met ons. We herinneren ons niet dat de hele schepping van tijd en ruimte niets anders is dan een gedachte in de denkgeest.

Nu hebben we genoeg gespeeld en willen wakker worden. We willen weer erkennen dat Eva en ik dezelfde onbegrensde liefde zijn. En daarom moeten we naar haar, naar onze broeders, kijken en beseffen dat we op dat moment naar onszelf kijken. We moeten dwars door de denkbeeldige afgescheidenheid heen zien en opmerken: jij bent mij, er is geen grens. Ik heb jou geprojecteerd om alle ervaringen te kunnen voelen die optreden in de aanwezigheid van geprojecteerde anderen. Overigens niet alleen geprojecteerde andere mensen, maar de hele zogenaamde buitenwereld. Ik herken dat ik dit zo gewild heb, dat ik dit als God dit wilde dromen. Nu laat ik het geloof los, ik vergeef alles wat ik zie. En zo kan de ogenschijnlijk gestolde liefde weer vloeibaar worden en zichzelf ervaren als onbegrensd, als ruimte, als vrede.Laat ik een moment stil zijn en naar huis toe gaan.

Ik ben niet een lichaam. Ik ben vrij. Want ik blijf wat ik ben, zo schiep God mij.