Als ik wakker word in de ochtend dan is de film gestart. De droomfilm met daarin de illusie van een ikje en een buitenwereld. Er vindt direct een inventarisatie plaats. Waar ben ik, hoe voel ik me en wat ga ik vandaag doen? Vanaf dit denkbeeldige startpunt, t=0, zal de dag zichzelf gaan uitrollen.

Kan ik even wachten? Kan ik de vormloosheid nog even intact laten? Deze nog ongedefinieerde eenheid is mijn erfgoed, dit is de Naam van God en de mijne. De droomfilm gaat van start zodra het geloof heeft postgevat dat ik een lichaam ben. Bij dat woord lichaam moeten we ruimer denken dan aan ons velletje met daarin vlees en spieren. ‘Ik ben niet een lichaam’ wil zeggen dat er geen enkele vorm van ikje is. Dus ook geen gevoels- en gedachten-ikje. Totaal geen begrenzing en slechts stilte. Geen doodse stilte maar een trillende, haast energetische bron van mogelijkheden. In deze stilte kunnen we ons ware Huis weer ervaren.

Maar natuurlijk komt na t=0 toch steeds weer die t= 1 seconde en loopt de film alweer. Vanaf dat moment kunnen we niet meer ervaren in termen van ‘zijn’ maar is ons ikje bezig in termen van doen. Wat dan? ‘Doe’ dan dat ene dat de droom niet versterkt: vergeef. Hoe? Door ontslag te nemen als je eigen leraar en samen met Hem te kijken naar anderen en naar wat ze bij je lijken op te roepen als keek je naar een deel van jezélf. Stop met geloven in ik-en-jij en besef dat je slechts gelooft in een ‘jij’ om jezelf ‘ik’ te kunnen voelen. Dat doe je door te geloven in de aai die de ander je geeft of door te geloven in de klappen die je krijgt. Vergeef. Doorzie je eigen Goddelijke spel, de film die je maakt, van ‘Ik in de wereld’. Er is alleen eenheid, God, liefde en dat ben Jij.

Ik ben niet een lichaam. Ik ben vrij.
Want ik blijf wat ik ben, zo schiep God mij.