Het valt niet mee voor ons als schijnfiguren in een droom om gevoel te krijgen voor de non-duale visie van de Cursus. Herhaaldelijk hinken we op twee gedachten, misschien moet ik zeggen twee “denksystemen”, en dan ontstaat er veel verwarring. Een paar voorbeelden.

• We menen te begrijpen dat de Cursus beweert dat ziekte je eigen keuze is. Vervolgens worden we gekweld door schuldgevoel als we ziek worden.
• Als we de ellende buiten ons menen te zien, bijvoorbeeld in de vorm van oorlogsslachtoffers, dan menen we in het verlengde van dit dat het hun eigen schuld is en dat we als “verlichte” figuren dit niet serieus hoeven te nemen en minzaam mogen lachen.
• Als we een beetje geïnspireerd raken dan krijgen we de indruk dat we grote beslissingen moeten gaan nemen in ons leven. We ‘moeten’ afscheid nemen van lastige figuren om ons heen of stoppen met onze vertrouwde baan en het roer helemaal omgooien, bij voorkeur in de richting van een fel begeerd leraarschap op spiritueel gebied.

Deze opvattingen zijn niet fout, zondig of stom en we stinken er allemaal met regelmaat weer in, inclusief ondergetekende. We nemen ons denkbeeldige wereldje in feite veel te persoonlijk terwijl de Cursus leert dat we als afgescheiden persoontje juist niet bestaan.

Lees de drie voorbeelden hierboven nog eens door. De lijst kan makkelijk uitgebreid worden maar het gaat nu even om het patroon. Kijk eens goed wie de hoofdrol speelt. Zie je het afgescheiden ikje dat zich schuldig voelt over ziekte, die minzaam en afstandelijk zit te glimlachen en die zit te dubben welke draconische acties hij of zij moet ondernemen? Anders gezegd; we zitten middenin de denkbeeldige afscheiding. In de identificatie met ons kleine zelf.

De werkboekles (229) van vandaag is een wake-up call: Liefde, die mij geschapen heeft, is wat ik ben. Weet je wat meer behulpzame vragen zijn?

• Wat betekent vergeven als we in stilte naar onze vermeende ziektes en pijn kijken?
• Wat kan er vanuit liefde gaan stromen (en zich in de denkbeeldige vorm vertalen) als we vol mededogen zien hoe onze broeders en zusters lijden in deze droomwereld?
• Er zijn geen grote en kleine kwesties; we dienen te leren vergeven in ieder moment van ons leven. Hoe beleef je je volgende ademhaling? Hoe ervaar je de wind in je gezicht? Wie of wat hoort dat vliegtuig? Wat kan er vanuit liefde gebeuren en gaan stromen in zelfs de kleinste kwesties van ons leven?

We hechten nog steeds veel geloof in de afgescheiden groteske doener. In dat ikje dat dingen probeert te begrijpen, dat afstandelijk wil doen, dat grote problemen gaat oplossen en het roer gaat omgooien. Maar wat als we onze meningen durven op te schorten? Als we durven zwijgen en durven te vertrouwen op een zachte Stem? Op die zeker inspiratie, zo warm, vol mededogen en liefdevol?

“Vader, ik dank U voor wat ik ben, dat U mijn Identiteit onaangetast en vrij van zonden hebt bewaard, te midden van alle zondegedachten die mijn dwaze denkgeest verzonnen heeft. En ik dank U dat U me daarvan hebt verlost. Amen.”