Een tijdje geleden had ik vlak na het inslapen een nachtmerrie. Kennelijk lag ik te kreunen en te vechten totdat m’n vrouw me liefdevol wakker maakte. “Je hebt een nachtmerrie Simon, rustig maar”. Vrijwel direct zakte de angst weg en besefte ik dat ik veilig in mijn eigen bed lag, gewoon thuis.

Zo moet het zijn voor God om zijn Zoon te zien worstelen in zijn slaap, dualistisch gezegd. De Zoon heeft vanuit de onbegrensde eenheid zichzelf een lichaam gedroomd met een verleden en in interactie met een buitenwereld en andere afgescheiden personen. Hij is druk bezig met het maken van beelden, met projecteren. Van sommige beelden gelooft hij dat deze in een echt verleden gebeurd zijn. Bijvoorbeeld beelden van een boze moeder, een teleurgestelde vader, van nare werksituaties en ga maar zo door. De Zoon gelooft deze beelden en laat dit geloof Zijn denkbeeldige identiteit bepalen. “Ik kan er niks aan doen dat ik conflicten vermijd, dat moest ik als kind doen om te overleven”.

Andere droombeelden die de Zoon aan het maken is betreffen zaken die zogenaamd nu om hem heen gebeuren. Niet alleen indrukwekkende of angstaanjagende gebeurtenissen. Nee, elke simpele, kleine waarneming is een droombeeld dat de Zoon maakt om in te geloven. Door als het ware te geloven in de echo van een geprojecteerd beeld (de waarneming) wil de Zoon zichzelf definiëren. “Ik hoor lawaai dus ik moet een afgescheiden ikje zijn met oren die dat horen en die wat van dit lawaai vindt”. Hij is totaal vergeten dat Hij de dromer is. Dat Hij een doel heeft om dit beeld van een buitenwereld te maken, een intentie. De Zoon maakt in Zijn slaap beelden uit een zogenaamd verleden, heden en toekomst om zich een afgescheiden angsthaasje in het nu te voelen. Een afgescheiden ikje in de oneindigheid.

Vanuit God, vanuit de Liefde die we Zelf (non-duaal deze keer) zijn spreken we tot onZelf vanuit de Cursus. De Cursus is de Goddelijke tegenhanger van mijn lieve vrouw die me zegt: “word wakker, Zoon van God, je bent nog altijd mijn Kind, veilig Thuis”.

WB 234: Vader, vandaag ben ik wederom Uw Zoon.
WB 235: God in Zijn goedheid wil dat ik ben verlost:

“Ik hoef maar naar alle dingen te kijken die me lijken te kwellen en met volmaakte zekerheid mezelf te verzekeren: ‘God wil dat ik hiervan word verlost”

“Uw Liefde heeft mij geschapen en mijn zondeloosheid voor eeuwig tot deel van U gemaakt”