Bij anderen zie je het zo makkelijk. De gescheiden vriendin wiens ex al lang uit beeld is maar die blijft klagen over wat haar door hem is aangedaan. De ontslagen ex-collega die al ander werk gevonden heeft maar blijft hangen in de boosheid op haar vorige werkgever. Als ik er heel voorzichtig op wijs dat dit alles NU niet meer aan de orde is dan gaan beide over op het geven van uitleg dat het heel logisch is dat ze zich zo voelen, dat dit gewoon menselijk is en zelfs, jawel, dat ze recht hebben op dit gevoel van een misdeeld slachtoffer te zijn.

Sta ik hier soeverein en glimlachend boven? Nee, allerminst. Die splinter bij die ander springt nu eenmaal duidelijker in het oog dan die balk mij mezelf. Als ik immers met de Cursus een stapje terug doe dan wordt hierin uitgelegd dat de hele vertoning die we opvoeren in deze droomwereld voortkomt uit ons verlangen om ons in de hel te willen wanen in plaats van te ontwaken en te beseffen dat we in de hemel zijn.

Ik kies ervoor om het spel van afscheiding te spelen. Door een grote boze buitenwereld te projecteren lukt het me om ellende te ervaren en het toneelstukje “ik op weg naar geluk” op te voeren. Ik Zelf, die liefde en geluk ben, kies ervoor om me klein te voelen en te verwachten dat ik geluk ergens daarbuiten ga weten te vinden. Dat geluk zou dan moeten bestaan uit een partner die doet wat ik wil, een werkgever die me de hemel in prijst en me overlaadt met geld, een prachtig huis, een mooie auto, goede gezondheid en zonovergoten vakanties. En als hier iets niet naar mijn zin is, bijvoorbeeld bij genoemde vervelende partner of werkgever, dan ben ik boos en misdeeld en is er sprake van een schuldige ander.

De Cursus leert ons dat we ons onbewust schuldig voelen over onze vermeende rebellie tegen God, onze verbeelde afscheiding van de liefde. Dit voelt echter zo stom, banaal en akelig dat we liever een droomwereld bedenken die ons van alles aandoet. Als de Cursus ons hierop wijst reageren we net zo defensief als vriendin en ex-collega. “Hoezo, wil je beweren dat ik mezelf ziek maak? Dat slachtoffers van rampen en oorlog er zelf om gevraagd hebben? Hoe durf je, dat is onmenselijk en wreed!”.

Maar nee, dat zegt de Cursus niet. Er is geen klein schuldig ikje dat zo machtig zou zijn dat het echt die ellende over zichzelf kan afroepen en echt schuldig zou willen zijn. Dat zou dat denkbeeldige ikje wel willen. Zo makkelijk laat het ego zich niet afschepen. Als het zelf niet verantwoordelijk is voor de shit die het ervaart dan moet het God zijn. Dan is God wreed en dat weigert het ikje te geloven. Of ik of God is schuldig. Die blinde vlek in deze redenering is enorm. De aanname dat er sowieso sprake is van ik en God. Nee dus. Vanuit de eenheid die je werkelijk bent, als Zoon van God, projecteer je een nietig dwaas idee dat zowel buitenwereld (of buiten-God) en een ikje lijkt op te leveren. De droom is begonnen van ikje versus de wereld of ikje versus God.

Maar wat kan die “ik” dan doen? In feite niets want juist die wens om te “doen” bevestigt de illusie dat er iets gebeurd is dat gecorrigeerd kan worden, dat er een ikje bestaat dat in actie zou kunnen komen. Daarom is vergeven “niets doen en het overlaten aan de Heilige Geest”, aan de liefde die je bent. Middel en Doel zijn één. We zijn niet in een buitenwereld. Er is nog steeds slechts eenheid. Elke ervaring die hierin verschijnt, elke doe-neiging of slachtoffer-neiging mogen we gaan leren herkennen als valse getuigen. Als afgoden voor wie we gekozen hebben om te knielen om onze denkbeeldige afgescheiden identiteit te bevestigen. Maar nu is het genoeg, want:

WB 244: Nergens in de wereld ben ik in gevaar.

Ik hoef Uw Naam slechts aan te roepen (de waarneming, pijn, emotie naar het Licht brengen) en ik zal me mijn veiligheid en Uw Liefde herinneren, want die zijn één. En daar bevinden we ons in waarheid. We zijn die ene Denkgeest en in God zijn we veilig. Want wat kan God Zelf komen bedreigen, of bang maken? We zijn eeuwig deel van Hem!