“Gewoon rustig zitten en kijken wat er in bewustzijn verschijnt’. Klinkt dit bekend? Veel spirituele stromingen geven dit advies. Een variant hiervan is in het westen populair geworden in de vorm van mindfulness. Ik heb ook menigmaal tijdens retraites glazig zitten kijken naar een kaarsje of een mooie bos bloemen en ook ik heb met veel aandacht tijdens de eerste mindfulness-les op een rozijn zitten kauwen zodat ik alle sensaties onbevooroordeeld binnen kon laten komen. Het is fijn om zo met aandacht gewaar te zijn van alles wat zich aandient en hier is helemaal niks mis mee. Maar het ego zou het ego niet zijn als het deze fijne oefening zou gebruiken om ons wijs te maken dat deze ons een soort uiteindelijke climax gaat bieden, een duurzame ervaring van de hemel.

Gewoon stilstaan bij wat zich aandient helpt om de storm in ons hoofd wat tot bedaren te brengen. De windstilte die zich aandient is weldadig en helpt ons tot rust te komen binnen de turbulente droom die we leven. Mogelijk is dit voor sommigen genoeg om, zoals de Cursus zegt en zelf ook doet, ons af te leveren tot vlak vóór de hemelpoort van waaruit God die laatste denkbeeldige stap zet. Er zijn geen stappen, er is geen pad en geen ladder maar het lijkt op een soort voorsorteren binnen de droom waardoor de kans lijkt toe te nemen dat we doorkrijgen dat dit allemaal nergens op slaat en dat we al lang wakker zijn.

Laat ik voor mezelf spreken als ik erken dat deze “methode” mij een droom oplevert waarin een ikje zit te loeren naar wat het allemaal kan zien gebeuren met de stiekeme hoop op een soort uiteindelijke climax. Alle duale kenmerken van proberen, wachten, hopen, een betere toekomst, oefenen, proberen, speciale ervaring, tijd enzovoort zijn undercover gegaan maar wel degelijk aanwezig. Deze overwegingen kwamen naar boven bij het lezen van de werkboeklessen van gisteren en vandaag. Gisteren las ik (128) De wereld die ik zie bevat niets wat ik verlang. Daarin las ik bijvoorbeeld: Alle dingen die jij zoekt om je waarde in je eigen ogen groter te maken, beperken jou verder, verbergen je waarde voor je en voegen nog een grendel toe aan de deur die tot bewustzijn van jouw Zelf leidt. Ai, ai ,ai. Dat is nog steeds wat ik heimelijk doe met dat loeren naar alles wat in bewustzijn verschijnt. Het is m’n geheime agenda. Nog steeds is er sprake van een ikje dat binnen de droomwereld zoekt naar een speciale ervaring. Dit is niet waar ontwaken over gaat.

Mij helpt het om me te herinneren dat de wereld niet een toevallig gegeven is waarin we ons aantreffen als wezentjes die geloven in afscheiding. Dit lijkt namelijk de aanname te zijn die de basis vormt voor de blijf-maar-rustig-kijken methode. Op een geven moment zou je je eenheid realiseren met wat je ziet. Nogmaals, hieraan is niks fout of stoms maar voor mij houdt het op subtiele wijze de illusie in stand dat ik een slachtoffer ben van de wereld die ik zie. Ik voel me gevangen in een illusie waar ik niet om gevraagd heb en waar ik van af wil.

De Cursus opent ons de ogen en legt uit dat wij ons niet als door God geschapen mensjes bevinden in een wereld die eveneens door God geschapen is en waarin wij onze weg terug naar het paradijs moeten zoeken en kunnen vinden. Ze wijst ons op iets bijzonders dat ons wereldbeeld danig kan verstoren en ook de manier waarop we naar de wereld kijken. God heeft geen begrensde en zichtbare wereld geschapen. De Zoon van God, wij dus, droomt van een zichtbare wereld. Hier zit een intentie achter; we dromen de wereld die we zien juist met als doel om de illusie van afgescheidenheid te koesteren. Dit is een radicaal inzicht dat invloed heeft op de manier waarop ik die mindfulness-achtige oefeningen beleef.

Zoals gezegd was er eerst het geloof dat een ikje zonder oordeel moet gaan kijken naar de wereld die zich aandient om zichzelf op te lossen. Maar nu wordt duidelijk dat het ikje voor zijn illusoire bestaan juist afhangt van het geloof in eigen projectie. Anders gezegd: er zit een intentie achter het projecteren van allerlei nepbeelden van een afgescheiden wereld met allerlei vormpjes, namelijk het doel om de illusie van een loerend en afgescheiden ikje in stand te houden.

Nu kan een glimlach doorbreken bij elke sensatie die we waarnemen. Nu zijn we niet langer slachtoffer van de wereld die we zien maar nemen we 100% verantwoordelijkheid voor onze projecties en doorzien we de intentie om deze te geloven omdat we onze afgescheidenheid willen vasthouden en koesteren. Dit geeft mij rust en een liefdevolle respons op m’n gespartel waarbij ik ook deze oefening ter vergeving mag aanbieden. Ook biedt het me de bereidheid om Hulp te vragen en me over te geven aan Hem. En zo eindig ik bij les 129: Voorbij deze wereld is een wereld die ik verlang:

4. Communicatie, ondubbelzinnig en kristalhelder, blijft voor alle eeuwigheid onbegrensd. 2En God Zelf spreekt tot Zijn Zoon, zoals Zijn Zoon tot Hem spreekt. 3Hun taal heeft geen woorden, want wat Zij zeggen kan niet in symbolen worden uitgedrukt. 4Hun kennis is direct en volledig gedeeld en volledig één. 5Hoe ver ben jij, die aan deze wereld gebonden blijft, hiervan verwijderd. 6En toch, hoe dicht ben jij erbij, wanneer je die ruilt voor de wereld die je verlangt.