Tijdens een gezellige bijeenkomst met wat vrienden maakte op een gegeven moment iemand een grappig bedoelde opmerking die, in mijn beleving, ten koste ging van mij. Ik probeerde hierboven te staan en lachte een beetje mee als een boer met kiespijn. Dit voorval schoot me vanmorgen in gedachten en gewoonlijk betekent dit dat ik een les ben vergeten te leren. Zo’n les komt dan gewoon telkens weer voorbij, hetzij in ons zogenaamd echte leven hetzij als herinnering.

Bij de herinnering aan het voorval kreeg ik de Cursus weer in notendop voorgeschoteld. Er is geen rangorde in illusies en ik ervaarde die grappig bedoelde opmerking als een aanval. Dat voelde niet fijn en mijn eerste reactie was het doen van een vergevingsoefening om van dat nare gevoel van gekwetstheid af te komen. Hierbij lijkt het alsof ik al besefte dat die vriend van me weinig met het nare gevoel te maken had, maar deze conclusie is voorbarig. In feite was ik egocentrisch bezig om een gekwetstheid van mijn gevoelens te “genezen”. Terwijl ik zo op mezelf gericht was dacht ik niet direct meer aan de vriend. “Ik” meende pijn te hebben en “ik” wilde hiervan af.

Na enige tijd besefte ik dat ik me nog steeds slachtoffer voelde van de opmerking van de ander en slechts bezig was de vermeende schade te herstellen. Vervolgens richtte ik de aandacht op het ontschuldigen van deze broeder. Verstandelijk besefte ik dat hij me slechts een spiegel voorhield. Dit voorval vond plaats om mij een les te leren. Hierop volgde de klassieke ego-reactie. Tjonge Simon, wat een beginnersfout, natuurlijk betreft je vriend geen schuld, je bent zélf schuldig aan het ontstaan van dit nare gevoel! Het zwartepieten met schuld gevoelens was begonnen. Eerst voelde ik me dus slachtoffer van een denkbeeldige buitenwereld in de vorm van een ander en vervolgens keerde de geprojecteerde schuld naar me terug en vond ik mezelf een kluns. Hierbij kwam het “ik doe dit mezelf aan” in gedachten. Ook deze prachtige cursus-waarheid wordt door het ego echter aangevuld met een mismaaksel: “dus nu ben je zelf schuldig”.

Dit is zo’n geniepige versie van de ego-wet van behoud van schuld. Het maakt het ego niet uit of deze schuld “buiten” of “binnen” ligt; als deze maar fier overeind gehouden wordt. Iemand moet schuldig zijn; een ander of desnoods ikzelf. Maar het “ik ben geen slachtoffer van de wereld die ik zie” gaat niet over echte schuld. De kerngedachte is juist dat er een vergissing is gemaakt door mij door in termen van schuld te gaan denken. Er is nooit sprake van schuld. Ik wil schuld hoe dan ook introduceren in de droom juist om….. me een afgescheiden ikje te kunnen blijven voelen. Het ultieme instrument hierbij is een misplaatst schuldgevoel. Bij de eerste nepgedachte die opkwam in de denkgeest (hé, er is sprake van een afgescheiden ikje dat zich los heeft weten te maken van God) ontstond een schuldgevoel. Een diep gevoel van gezondigd te hebben tegen de Eenheid, tegen God, tegen de Liefde. Het was te heftig om dit schuldgevoel in de denkgeest onder ogen te zien en dit vormde de oerknal waarin de schuld naar buiten gekotst werd in de vorm van een lichaam dat zich in het zichtbare universum bevindt.

Deze geprojecteerde schuld nam ik weliswaar eerst terug, niet mijn vriend maar ik zou schuldig zijn, maar daarmee ontkrachtte ik nog niet het geloof in de echtheid van deze schuld. Mijn geheime agenda is immers om de vermeende echtheid van schuld juist niet te willen kwijtraken. Dit terugnemen biedt echter wel de mogelijkheid om de sleutel uit les 141 te gebruiken (121): Vergeving is de sleutel tot geluk. Een luide vreugdekreet klinkt op als ik de schuld naar het licht breng en samen met Hem ernaar durf te kijken. Nu herinner ik me om weer te lachen: kijk Heer, ik geloofde zojuist in schuld! DIT IS NIET WAAR! Ik speel verstoppertje voor U in het paradijs maar het is niet nodig. U zoekt mij niet boos maar als een liefdevolle vader. In mijn spel ben ik weggekropen achter een donkere steen en bang geworden voor mijn eigen gedachten en verzinsels. Ik hoef echter slechts te stoppen met dit spelletje en dan biedt vergeving me alles wat ik wens (122).

Heer slechts uw gedachten van verbinding, eenheid en uiteindelijk die ene stralende gedachte van Liefde zijn echt. Heer spoel me schoon van verbeelde gedachten van aanval, zonde en schuld. Alles is in U en van U.

Mijn denkgeest bevat enkel wat ik denk met God.