Vroeg in de middag rijd ik in de auto met mijn vrouw door Hoofddorp. Twee fietsers willen de staat oversteken en de voorste, een lange man, besluit dat ik hem maar voorrang moet geven. Hij ziet me aankomen maar wil niet remmen en rijdt langzaam maar dwingend alvast een stukje mijn rijbaan op. Er komt woede in me omhoog en ik weet dat hij uiteindelijk zal remmen als ik gewoon doorrijd. En dat doe ik dan ook. Terwijl ik langs hem rijdt roept hij me door het open raam nog een cynisch “en bedankt!” toe. Ik weet een ordinair gebaar nog net te onderdrukken en vervolg mijn weg.

“Ik zou geremd hebben”, voegt m’n vrouw nog even fijntjes toe. Ik voel me gecorrigeerd en antwoord dat ik altijd de eerste ben om iemand die bijvoorbeeld achteruit de carport verlaat voorrang te bieden maar dat je deze vorm van voorrang kan krijgen niet moet willen afdwingen. Dat roept de door mij vertoonde wraaklustige gedachten en handelingen op.

Een klein lichtpuntje. Er zat gisteren minder dan één minuut tussen mijn norse doorduwen en het besef dat ik een vergevingsles had aangereikt gekregen. Ik zal deze ter lering en vermaak voor je uitschrijven:

• Eerste reactie was dus: wat een arrogante zak zeg, hij douwt hem er gewoon voor, dat pik ik niet!
• Ik laat niet over me lopen zeg, wat denkt hij wel!
• Oeps, ik zie in die ander een eikel en besef nu dat ik vergevingswerk zou moeten doen..
• Ja maar hij is toch fout? Ik creëer ook gewoon een gevaarlijke situatie voor achterop komend verkeer als ik afwijk van de verkeersregels door onverwacht te gaan remmen.
• Kan zijn, maar echt heel aardig was dit niet Simon. Je valt me wel tegen en je valt ook je vrouw tegen. Erg liefdevol ben je toch niet en er hoeft maar een kleinigheid te gebeuren en het laagje vernis brokkelt af. Je bent gewoon zélf een agressief ventje.
• Ja Simon, zo zit het. Je had vriendelijk voorrang moeten geven en laten zien dat je nu boven dit soort situaties staat. Dat je rijper en wijzer bent geworden. Je bent schuldig.

Deze interne communicatie noem ik het zwartepieten met schuldgevoelens. Ken je dat kaartspel zwartepieten nog? Het is een spel waarbij het de bedoeling is dat uiteindelijk één van de spelers blijft zitten met die kaart waarop een boosaardige schoorsteenveger staat afgebeeld. Hij of zij heeft verloren, is de klos, de schuldige. Dit is wat gebeurt in onze wereld. Het programma “de rijdende rechter” is er een mooi voorbeeld van. Je wikt en weegt de argumenten, houdt deze tegen de regelgeving aan en bepaald dan wie gelijk heeft en daarmee onschuldig is. Deze manier van denken lijkt normaal en onafwendbaar. Maar het is twee dimensionaal droomdenken. Ik mag leren vergeven.

• Ik ervaar geen vrede maar boosheid en dus is er iets aan de hand.
• Wil ik gelijk hebben of vrede ervaren?
• Nu volgt de weerstand tegen vergeven. Nu blijkt dat ik gelijk wil hebben want het ego protesteert als een hangende grammofoonplaat: “maar hij was toch ook fout etc”.
• Dan een kwantumsprong naar de derde dimensie, naar boven het slagveld. Ideeën verlaten hun bron niet, dit hele tafereel speelt zich af in de denkgeest.
• In deze denkgeest heeft een keuze voor afscheiding plaatsgevonden. Een keuze voor een denkbeeldige ander die mij zogenaamd aanvalt en een denkbeeldig ikje dat zich nu moet verdedigen.
• Dit is niet waar. Ik ben de dromer en zet dit in scene met een verborgen agenda. Ik koester dit denkbeeldige gevecht en dit zwartepieten met schuldgevoelens.
• Ik zie nu mijn verslaving aan dit spel en de hardnekkigheid om eraan vast te houden.
• Het ego slaat weer toe: Leuk bedacht, maar nu is het te laat. Het kwaad is geschied!
• De Heilige Geest: nee dus, je projecteert nu tijd om een zogenaamd bestaand en gefixeerd verleden te maken waardoor je de schuld echt en onvergefelijk wilt maken. Je mag nu in die ene denkgeest de vergevende gedachte toelaten.
• Ik strek me uit naar Hem en breng de twee beelden uit die ene droom naar het licht. De lange boze man en de boze bestuurder van de auto. Ze zijn één in hun boosheid, in hun gevecht, in hun verwarring.
• Dan kies ik opnieuw. NEE, zeg ik tegen het schuldspel. Dit wil ik niet. Ik kies voor uw liefde want ik wil vrede ervaren.
• Dit voelt raar en haast ongepast. Ik zie nu de weerstand maar er breekt een kleine glimlach bij me door. Ik zie de hulpeloosheid van het ego als ik luister naar die zachte Stem. Jawel, het stribbelt nog wat tegen. Maar ik weet wat de uitkomst gaat worden.
• En nu, echt bedankt! Want de uitkomst is zo zeker als God.

Les 170: Er schuilt geen wreedheid in God en evenmin in mij.