Hoe lang blijft die gek nog aan de macht? Dat vroeg ik me af toen ik Trump zag spreken over Mexicaanse vluchtelingen. Hij deed daarbij een poging om te rechtvaardigen dat kinderen van hun ouders gescheiden werden. Het was maar voorlopig en de kinderen werden verder humanitair begeleid. Huh? Liefst zie ik Trump als een soort misplaatste grap, een verdwaalde gek. Totdat ik besef dat hij gekozen is door de bevolking van de Verenigde Staten. Hij kreeg, pak hem beet, ongeveer de helft van de stemmen. Dus dat betekent dat hij zo’n 150 miljoen Amerikanen vertegenwoordigt. Eigenlijk wat minder want de niet-stemgerechtigden moeten hier nog af maar in elk geval geldt dat veel, heel veel bewoners uit een geciviliseerd land deze blaaskaak wel oké vinden. Ongelofelijk!

Dit leek een schokkend inzicht te zijn totdat ik het nog wat breder trok. Trump illustreert ego-krachten, niet alleen van hemzelf, niet alleen van de helft van de Amerikaanse stemgerechtigden maar van ons allemaal en, slik, ook van mij. Hij is een vergrotende spiegel die onze innerlijke strijd laat zien tussen twee krachten; de kracht van afscheiding (ieder en vooral Amerika voor zich) en de kracht van verbinding (laten we toch samenwerken op zoveel mogelijk gebieden als milieu, handel, mensenrechten enzovoorts). We zien op het wereldtoneel de uitvergroting van dit ogenschijnlijke gevecht.

Hoezo ogenschijnlijk? Omdat een woord als ‘gevecht’ ons geen stap verder helpt en een koekje van hetzelfde verzuurde ego-deeg is. Moeten we dan de afscheidingskrachten maar gewoon laten gebeuren? Mogen we niet onze verontwaardiging uitspreken en in verzet komen? Dat beweer ik niet. We hoeven niet met de handen op de rug zwaarmoedig te gaan zitten zuchten en we hoeven ook niet onszelf een onverschilligheid aan te meten waarvan we menen dat dit overeenstemt met wat de Cursus ons probeert te leren. We mogen binnen de nachtmerrie gewoon in actie komen maar het is wel de uitnodiging om dit niet te doen vanuit een veroordelende denkgeest die geloof hecht aan aanval en verdediging.

Want wat we zo uitvergroot zien is niet het gevecht tussen goed en kwaad. We zien ons eigen ego-wens tot afscheiding en als we hierop reageren met een vechtersmentaliteit dan versterken we de illusie van afscheiding slechts. Dan krijgen we nieuwe oorlogen waarbij we geloven dat “God is met ons” geldt. Nee, God en de Liefde vechten niet. Jezus, onze oudere broer en voorbeeld, vocht niet toen hij gearresteerd werd. De uitnodiging aan ons adres is om te zien hoe die ego-krachten ook in onze denkgeest werken. Wij zijn niet bang dat Mexicanen ons land overspoelen. Maar wat als de boten met vluchtelingen uit Afrika nu eens doorvaren en met duizenden donkere Moslimbroeders in onze havens aankomen? Een AZC bij ons om de hoek wellicht? Het voorbeeld van de bedreiging van onze materiele welvaart is slechts een uiting van een dieper gelegen kwestie. Uiteindelijk gaat het allemaal terug naar het geloof in afscheiding en het daarmee ontstane gevoel van kwetsbaarheid en angst voor de dood.

Wij menen veel geld nodig te hebben om comfortabel te blijven leven en willen dit niet delen met vluchtelingen. Wij geloven in een toename van agressie waarbij we in “Opsporing verzocht” zien dat de vermoedelijke daders te vaak een donkere huidskleur hebben. Moeten we dit naïef naast ons neerleggen? Moeten we, zoals mijn oma het vroeger zei, onze portemonnee maar aan de deurknop hangen? Zie je hoe makkelijk die overgang gemaakt wordt van verontwaardiging en bewogenheid naar piekeren over wat we dan wel moeten doen en de daarbij opkomende angstgevoelens? Hierin zijn we dus totaal vergelijkbaar met wat Trump ons laat zien. Ons ego haast zich nu om te zeggen dat wij ook wel een beetje reageren vanuit angst maar dat wij niet zo bot en asociaal zijn als Trump. Pieuw, gelukkig, ons onschuldig en welwillend gelaat is weer gered.

Laten we helder zijn. Wij identificeren ons met ons lichaam, wij menen dat we kwetsbaar zijn, wij zijn bang en wij handelen oh zo vaak vanuit deze angst. Maar wat dan? Dan geldt telkens weer dat de Cursus ons geen handvatten biedt voor wat we zogenaamd concreet, dus in onze droom, moeten doen. Is dit een flauwe manier om me ervan af te maken? Een sleetse cliché? Allerminst, want de Cursus leert ons wel degelijk zeer precies wat we moeten doen. We moeten onze eigen angsten herkennen in die van wat we buiten ons menen te zien. Dank hiervoor broeder Trump! En dan vraagt Jezus ons om opnieuw te kiezen. Wat willen we geloven? Willen we geloven dat we een klein en kwetsbaar zelf zijn of willen we geloven dat we liefde zijn? De macht om te beslissen is aan mij (152).We mogen wat we zien naar het licht brengen en het leren zien als een uiting van liefde of een roep om liefde. Alle dingen zijn een weerklank van de Stem namens God (151). En dan, als de eenheid herinnerd wordt, mogen we de liefde laten stromen tot in onze droom aan toe. Hoe ziet dat er dan uit? Dat weten we niet van tevoren. Misschien gooien we liefdevol de tafels van de verkopers in de tempel ondersteboven. Wie zal het zeggen? Maar pas als we onze ware Identiteit leren herkennen en die van Trump kan er iets nieuws en moois herinnerd worden.

WB 171: God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.