Ik kan me soms wat irriteren als in Facebook-conversaties een broeder of zuster de gedachtewisseling onderbreekt door, liefst in halleluja stemming, te roepen dat iedereen zich om niks druk maakt omdat alles toch maar een droom is en dus niet echt. Zo’n gevoel van irritatie is altijd behulpzaam omdat er een les ligt te wachten. Die les is echter voor mij bedoeld en niet voor m’n lieve medestudent. Als ik boosheid ervaar dan koester ik onbewust een beeld dat ik niet los wil laten. Niemand kan mij irriteren maar ik kan er onbewust voor gekozen hebben om irritatie te willen ervaren. Er is onderzoek te doen en gisteren hielp de Heilige Geest me hier mee op bekende ludieke wijze. Eén van Zijn standaardgrappen de laatste tijd is dat Hij me laat zien wat er niet staat in de werkboeklessen. Gisteren was dat (177):

• Er is geen dood. De Zoon van God zal ooit vrij zijn.
• Straks zijn we één met Hem die onze Oorsprong is.
• Overkoepelend: God is louter Liefde, en dus word ik dat ook.

Herken je de neiging om de werkboekles als ideaalbeeld te zien waarnaar je aan het toewerken bent? Dan is het nogal wiedes dat ik irritatie ervaar als iemand mijn noeste inspanningen in een discussie van tafel veegt door te zeggen: maak je niet druk, Trump bestaat niet. Of, wees niet bang, liefde is wat je bent.

Diverse leraren, ook in Cursus-setting, nodigen ons uit om die kwantumstap te wagen. Momenteel herlees ik A Course of Love. Een soort vervolg op de Cursus, in mijn ogen. Ook hierin word ik uitgenodigd om mezelf te zien als Zelf met nog wat sliertjes van mijn ego-zelf om me heen die vast en zeker aan het oplossen zijn. Dat is een geheel ander uitgangspunt dan stellen dat je een worstelend ego-zelf bent op weg naar verlossing. Het lijkt een woordenspelletje maar dat is het zeker niet. Doorvoel het verschil maar eens en zet dan werkboekles 177 weer in de tegenwoordige tijd: ik ben vrij, ik ben één en ik ben Liefde! Dus dank enthousiaste broeders en zusters voor de les die jullie aanreiken!

Dat gezegd hebbende. Er kunnen wel wat aandachtspuntjes geplaatst worden bij het parachuteren van de samenvatting van de Cursus in elke discussie. Jezus had de Cursus kunnen beperken tot Inleiding 2. Niets werkelijks kan bedreigd worden. Niets onwerkelijks bestaat. Hierin ligt de vrede van God. Dat doet Hij gelukkig niet. Er volgt een dik blauw boek. Dit gegeven breng ik graag onder de aandacht als we overenthousiast en blij deze Niveau I werkelijkheid gebruiken om elk Niveau II gesprek in de kiem te smoren. Want wat is er aan de hand?

De 1300+ pagina’s zijn ons gegeven juist omdat we die Niveau I werkelijkheid niet meer direct tot ons durven laten komen. We kiezen voor afgescheidenheid en angst. Dat is onnodig, dat is zeker waar, maar je schudt een slapend kind niet wild door elkaar onder het uitroepen van “NIKS VAN WAAR, JE DROOMT!!!”. Nee, Jezus komt ons tegemoet met vergevingsoefeningen die Hij ons geduldig uitlegt in de Cursus. Hij leert ons waartoe wij ons verzetten tegen die eenvoudige boodschap over onze identiteit. Ik noem dit onze geheime agenda, het verlangen om schuld te koesteren in onszelf of geprojecteerd op anderen. Dat is ook mijn kanttekening bij het gebruik van positieve affirmaties. Werkboekles 177 is heerlijk om te gebruiken als affirmatie. Vooral doen en ervan genieten. Maar als je wilt ontdekken waarom je de les telkens weer nodig hebt dan is het toch handig om ook eens het Tekstboek door te nemen. Hierin worden onze geheime motieven naar het licht gebracht waar ze vergeven kunnen worden.

Tenslotte twee opmerkingen die ik zal adresseren aan mezelf om niemand voor het hoofd te stoten. Mocht iemand deze schoen ook passen; voel je vrij om hem ook aan te trekken.

1. Roep ik slechts dat alles illusie is en dat ik liefde ben of is dit voor mij een manier om te dissociëren van wat ik om me heen meen te zien?
2. Meen ik dat ik een dieper inzicht heb dan anderen en voel ik me daardoor speciaal en verheven? Laat ik me dan WB 177 (164) herinneren:

Nu zijn we één met Hem die onze Oorsprong is.