In het stukje “Nieuw Perspectief” schreef ik over de irritatie die ik soms voel als in Facebook discussies door sommige broeders en zusters steevast gereageerd wordt door aan de denkbeeldige vorm voorbij te gaan en direct te reageren met een Niveau I uitspraak in de trend van “alles is illusie dus maak je maar niet druk”. Zoals toen geschreven dien ik die projectie terug te nemen. Iets meer hierover.

Binnen onze droomwereld (Niveau II) menen we dat er leraren zijn die werkelijk het licht gezien hebben en mensen die menen het licht gezien te hebben en zichzelf aanprijzen als belangrijke leraar. We doen ons best om het onderscheid te maken tussen werkelijk verlichte mensen en losgeslagen dwazen. Als we zo’n ontspoorde broeder of zuster aangehoord hebben lukt het ons soms om op een Niveau II manier hen te vergeven. We kunnen bijvoorbeeld meewarig zwijgen en ervan uitgaan dat dit gewoon een beginfase is waar ze doorheen gaan. Zelfs als ze de waarheid nog niet geheel doorleven kan het hen wellicht helpen om deze te pas en te onpas uit te kramen. Laat ze maar gewoon hun ding doen, het komt wel goed met ze.

Toch is dit nog niet het terugnemen van de projectie wat onze eigenlijke les is in de omgang met leraren of vermeende leraren. Onze les bestaat primair uit het zien wat er gebeurt in onze denkgeest. Hierin zijn twee mogelijkheden: ervaren we liefde of neigen we naar oordeel en aanval? Zodra er een oordeel in onze denkgeest verschijnt kunnen we van één ding echt zeker zijn; wij vergissen ons. Hier moeten we heel oplettend zijn. Het kan namelijk heel goed zijn dat we vinden dat wat onze broeder zegt weinig hout snijdt. Of misschien snijdt het voor ons op dit moment wel teveel hout. Daar gaat het niet om. Waar het om gaat is of wij het oordeel koesteren over een denkbeeldige broeder om daarmee voor onszelf de afscheiding echt te maken. Dat vergt oplettendheid. Zelfs als we niet reageren of ogenschijnlijk mild reageren kan het vergif van het oordeel onze hele denkgeest zuur maken.

Tegen het herkennen en erkennen hiervan bestaat weerstand. Want zodra we de verzuring zien kunnen we ervoor kiezen om de afscheiding niet langer te koesteren. We voelen de neiging en de verharding vanbinnen en besluiten dat we hier genoeg van hebben. Dit is een bedreiging voor ons ego. Zo kan de meest verdwaasde zelfverklaarde leraar voor ons echt de beste leraar worden die we nu nodig hebben. We hoeven hem niet naar de mond te praten. De uitnodiging is om in hem onze heilige broeder te herkennen. Zolang we in iemand die we ontmoeten, hoe onontwikkeld / grof / minderwaardig /opgeblazen enzovoort deze ook op ons overkomt, niet onze broeder zien en onszelf herkennen hebben we te vergeven en te leren. We zien ons oordeel opkomen en ervaren wat dit met ons doet en besluiten dat we dit niet meer willen. Hier staat echt onze leraar die ons de zegen van God kan geven mits wij bereid zijn die zegen door ons heen naar hem te laten stromen. Dit is werkelijk van een anderen orde.

Mogen we dan helemaal niet reageren of corrigeren? Hiermee hebben we het over de vorm die door ons heen binnen de droom gemanifesteerd zal worden. Als we ons laten adviseren door het ego zal er een bekende vorm verschijnen. Het kan een keihard oordeel zijn, hoon, besmuikt lachen of opgekropte irritatie. Het frisse van de andere optie waarbij we ons laten adviseren door de Heilige Geest is dat we niet kunnen voorspellen hoe deze vorm eruit zal zien. Zodra we echter het gif van het oordeel uit onze bron hebben laten halen weten we dat we zuiver water zullen schenken. Hierin hebben we, heb ik, nog veel te leren.

WB 180 (170): Er schuilt geen wreedheid in God en evenmin in mij

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.