De waarheid is dat alles reeds volbracht is. Er is slechts eenheid en liefde en dat zijn wij als Zoon van God. Toch is dit niet onze perceptie. We ervaren onszelf als afgescheiden wezentjes in een wereld van tijd en ruimte. Wezentjes die hun best doen om genoemde liefde en eenheid weer te herinneren. De Cursus is een boek dat ons vanuit ons eigen wezen van eenheid en liefde gegeven is om ons rustig wakker te maken. Ze komt ons tegemoet op het niveau waarop wij ons menen te bevinden dus krijgen we oefeningen (zoals vergeving) zodat we leren dat grenzen denkbeeldig zijn, tijd en ruimte niet bestaan en oefeningen nooit nodig waren.

Over het ontstaan van de vergissing kunnen we nadenken maar dan vergeten we dat de “we” die gaat nadenken niet bestaat, dat nadenken als instrument reeds tot het domein van de vergissing behoort en dat we de vergissing dan überhaupt reeds als écht hebben aangenomen. Toch ontkomen we niet aan het gebruik van woorden, symbolen, taal en voorstellingen zoals het blauwe boek ons laat zien. Middels deze woorden kan er iets met ons geloof in afscheiding gebeuren. Het kan aan het wankelen worden gebracht. De bereidheid kan groeien om die “we” (en de hele vergissing) iets minder serieus te nemen en te gaan luisteren naar de Stem van de Heilige Geest die dan even symbool os voor de eenheid en liefde die we werkelijk zijn.

Doordat ons geloof verandert gaan we anders in onze droomwereld staan en leven. Eén van de dingen die we leren is dat de Cursus zaken aardig op z’n kop zet. Binnen de droom zeggen we “eerst zien en dan geloven” maar de Cursus leert ons dat we juist zien wat we geloven. Doordat we in afscheiding geloven zien we een ego-zelf in een buitenwereld. Als we in liefde geloven dan vervagen de denkbeeldige grenzen en gaat liefde meer stromen.

Dit gezegd hebbende merk ik dat er in het omgaan met de symbolen uit de Cursus twee geloven lijken te ontstaan met elk een iets andere uitwerking op hoe ik me binnen de droom voel. Hier komen de versies met hun gevolgen:

Geloofsversie I: Alles wat ik meen te zien en te ervaren (de hele fysieke wereld) is nep, een droom. Het is een onzinnig maaksel waarom de Zoon van God vergat te lachen. Anders gezegd: het was niet de bedoeling.

Gevolgen van geloofsversie I: Er ontstaat een gevoel van afstand en van onthechting. Ik besef dat ik geloof dat vervelende anderen of pijn me kunnen raken maar dat dit gevoel bedoeld is om de illusie van afgescheidenheid te vergroten. Om de droom echt te maken.  Negatief effect van deze geloofsversie (in de betekenis van “denkbeeldig risico”) hierbij is dat het ego-zelf juist sterker wordt en alles als vanachter een glazen wand zit te bestuderen. Onthechting leidt tot liefdeloosheid en afstandelijkheid.

Geloofsversie II: Alles wat ik meen te zien en te ervaren (de hele fysieke wereld) is weliswaar nep maar oorspronkelijk bedoeld als een onschuldig spel van de Zoon van God waar vreugde aan te beleven is maar wat een beetje ontspoord is. We zijn gewoon wat te fanatiek geworden door het te serieus te nemen.

Gevolgen van geloofsversie II: Er ontstaat een gevoel van hoop en verbondenheid. Ik hoef niet te onthechten van de droom maar mag juist binnen de droom op zoek gaan naar verbinding en er zodoende weer een vreugdevol spel van maken. Ik mag leren dat ik een keuze heb om middels geloof in afscheiding nare ervaringen te krijgen binnen de droom of juist door te geloven in verbinding positieve ervaringen te krijgen binnen dezelfde droom. Ik mag de oneindige eenheid en liefde uitdrukken in tijdelijke vormen. Ook hier is een mogelijk “negatief” aspect: doordat ik de droom te serieus neem vervaagt de herinnering aan de waarheid van eenheid en liefde. Als ik bijvoorbeeld fanatiek ga streven naar een gezond lichaam dan vergeet ik dat het lichaam slechts een droombeeld is en dan neem ik het spel toch weer serieus. Toch mag ik het spel van genezing spelen en daar van genieten, zolang ik het maar zie zoals het is; een spel.

In waarheid speelt geloof geen rol en is alles liefde.  Op de denkbeeldige weg naar ontwaken ontkomen we er niet aan om te geloven. Wát we geloven kan het midden houden tussen genoemde geloofsversies. Dat geeft niet en is totaal onschuldig. Er is geen wáár geloof dat we aan zouden moeten hangen. Laten we die terugval niet toelaten. Maar laten we zien wat geloof met ons doet en dan dat geloof geloven dat ons helpt liefdevoller en vreugdevoller te worden. Ik heb geleerd dat geloof in onthechting me bitter, somber en eenzaam kan laten voelen. Ook heb ik geleerd dat geloven in de echtheid van de droom en eisen dat hierin positieve wendingen plaatsvinden me onvrij en daarmee ook ongelukkig maken.

Steeds meer leer ik dat het te serieus nemen van een beperkt geloof kan leiden tot verwarring en dat leven vanuit liefde in de droom leidt tot mededogen, zachtheid, vriendelijkheid, geduld en geluk. Nu gaat het denken over “wat waar is” over in een ervaren dat liefde waar is. Eenheid van hoofd en hart, van leren naar zien. Wonderlijk zacht en mooi.