Deze vraag kwam voorbij in een Facebook-groep. Het is een mooie kwestie die ons allemaal bezighoudt. Als ik niet direct een gewenst antwoord geef maar probeer eerlijk te zijn dat merk ik dat ik wel met grote regelmaat op een verbetering in m’n omstandigheden hoop. Vooral bij lichamelijke ongemakken is mijn wens een volmondig “ja, graag”!

Maar goed, soms lijken de dingen hardnekkig te zijn wat ze zijn; vervelend en onveranderbaar. Als we dit geloven dan kiezen we voor een andere aanvliegroute. We besluiten om te gaan werken aan onze perceptie door wat zich aandient niet langer te labelen als leuk, vervelend of als iets wat moet veranderen. We gaan over in de acceptatie-modus. Ten diepste is dit een aanpak op werelds psychologisch niveau. Niks mis mee en een mooi werelds symbool voor een dieper gelegen werkelijkheid. Door onze dwangmatige eisen betreffende de buitenwereld te versoepelen of helemaal los te laten gaan we inderdaad meer vrede ervaren. En dat is plezierig. We kunnen ontspannen en de dingen meer laten zijn zoals ze zijn.

Toch is dit niet het hele verhaal. De Cursus gaat namelijk verder dan dit. Als we op het psychologisch niveau blijven hangen dan nemen we nog steeds genoegen met een wat subtieler geloof in de afscheiding. Die buitenwereld zou echt en onveranderlijk zijn en wij hebben maar een manier te vinden om ons er zo goed mogelijk mee te verhouden. Projectie wordt op dit niveau gelijkgesteld met het plakken van een label op een vaststaand feit of een echte gebeurtenis buiten mij. Op subtiele wijze blijven we ons een slachtoffer voelen van een wereld waarin we leven. Even zo subtiel blijven we geloven in onze afgescheidenheid (in “ons lichaam”) waaraan zich dus van alles voltrekt.

De Cursus leert ons dat we totaal géén slachtoffer zijn. We zijn projectoren. Die zogenaamde buitenwereld is niks anders dan een film die we vanuit de denkgeest projecteren en waarvan we denken dat deze echt is. Iets als “echt” waarnemen doen we met alles wat we met onze zintuigen kunnen waarnemen. Als we het kunnen zien, horen, ruiken, proeven en aanraken dan denken we dat we te maken hebben met een echte en onveranderlijke buitenwereld.

Niet dus. Alles is gemaakt van denkgeest-“materiaal”. En alles is zo geprojecteerd door ons als Zoon van God. Met dit projecteren hebben we een doel. We hebben echter ons doel niet meer in de gaten en daarom spreek ik graag van onze verborgen agenda. Doel van het projecteren van die zogenaamde buitenwereld waarin we ons zouden moeten gaan verhouden is namelijk juist om onszelf de illusie van afgescheidenheid te geven. We kiezen ervoor onszelf te foppen door een echt aanvoelende buitenwereld te projecteren.

Dat maakt de vraag: “is verandering in de buitenwereld nodig” een onmogelijke schijnvraag. De vraag impliceert namelijk dat er echt zoiets is als een “buitenwereld”. Vandaar uit gaan we verder fantaseren en moeilijk doen. De vraag is echter heel raar. Vergelijk het met de vraag “hoe krijgen we de kamelen van de maan weer terug op aarde?” Er zijn geen kamelen op de maan en er is geen buitenwereld. Er is slechts onze eigen projectie die we om verborgen redenen graag overeind houden.

Dit overeind houden van de illusoire projectie lukt erg goed door ervan af te willen. Hoe liever ik de kamelen van de maan wil hebben des te erger moet ik er wel van overtuigd zijn dat ze daar echt lopen. Ik kan ook proberen de kamelen te ontkennen. “Ze zijn al weg, ze zijn al weg, ze zijn al weg? etc”. En dan even stiekem kijken of ze al weg zijn? Accepteren dan maar? Oké, die beestjes leven nu eenmaal op de maan en er is niks meer wat ik er aan kan doen dus ik leer er maar mee te leven? Zie je dat dit ook de schijnvraag niet oplost?

Terugnemen van projecties is niet slechts accepteren van wat je meent te zien. Het is meer. Het is doorzien dat de projecties niet echt zijn en er de complete verantwoordelijkheid voor nemen als spel dat je verkiest te spelen om jezelf te foppen en je afgescheiden te voelen.

Hoe? Door onze werkelijke creatieve scheppingsdrang te volgen en niet langer dat wangedrocht van een zogenaamde 3D-tijd-werkelijkheid te projecteren. Kunnen “wij” dat vanuit onszelf? Nee, want als de projectie echt wordt doorzien dan wordt ook doorzien dat die kleine “wij” die er slachtoffer van zou zijn helemaal niet bestaat. Is dat eng of erg? NEE, want als we ons overgeven aan onze authentieke scheppingsdrang, door te kijken door de ogen van de liefde die we zijn, dán is er de vreugde. Vreugde voor een klein ikje? Nee, de allesomvattende vrede van het ervaren van een mysterie. We zijn één met de liefde als eeuwige en onbegrensde schepping van onze Vader.

Les 265

De zachtaardigheid van de schepping is al wat ik zie. Ik heb inderdaad de wereld verkeerd begrepen, omdat ik mijn zonden erop gelegd en die naar met terug zag kijken. Hoe venijnig leken ze! En hoe misleid was ik te denken dat wat ik vreesde zich in de wereld bevond, in plaats van enkel in mijn denkgeest. Vandaag zie ik de wereld in de hemelse zachtaardigheid waarmee de schepping straalt. Er schuilt geen angst in. Laat niet de uiterlijke schijn van mijn zonden het hemelse licht verduisteren dat de wereld overstraalt. Wat daar weerspiegeld wordt, huist in de Denkgeest van God. De beelden die ik zie, weerspiegelen mijn gedachten. Toch is mijn denkgeest één met die van God. En zo kan ik de zachtaardigheid van de schepping zien.

In stilte wil ik naar de wereld kijken, die Uw Gedachten slechts weerspiegelt alsook de mijne. Laat ik onthouden dat ze dezelfde zijn en ik zal de zachtaardigheid van de schepping zien.