Enkele jaren geleden volgde ik een cursus non-duaal coachen bij Alexander Zöllner. De naam hiervan lijkt al direct met zichzelf in tegenspraak. Wat zou er immers te coachen vallen binnen eenheid? Eenheid heeft niks nodig en heeft genoeg aan zichzelf. De term coachen suggereert dat er iets gefikst zou moeten worden. Dat is toch onzin als alles één is?

Hoe gaat dit non-duale coachen dan in zijn werk? De basis wordt gevormd door liefdevolle aandacht. Een gerichtheid op wat de hulpvrager je vertelt, zonder oordeel of veroordeling. Je luistert naar alle ego-kwesties die naar voren worden gebracht en je ziet, proeft en doorleeft de ellende waarin die ander meent te zitten. Jij echter, als hulpverlener, laat je niet vangen door de vermeende toestanden. Het is een soort meeleven zonder gevangen te raken in de droom van de hulpvrager. Nu terug naar de twee visies op onze Cursus in Wonderen waar ik momenteel veel aandacht aan besteed in m’n besloten Facebook-groep (ECIW-coach). Eerst de visie van Wapnick:

“God is zich niet bewust dat Zijn Zoon in slaap is gevallen. God zou niet eens afweten van de afscheiding. Als God zou afweten van die ‘kleine, gekke gedachten waarover de Zoon vergat te lachen” dan zou hij ook de wereld als echt beschouwen”.

Nu de visie van de Circle:

“God weet dat Zijn Zonen in slaap zijn gevallen. Hij weet dat ze zo Zijn Liefde en geluk niet ontvangen en deze ook niet doorgeven. God weet echter niet van de specifieke inhoud van hun dromen”

(Uit: One Course, Two Visions p 5,6)

Nu de parallellen en de verschillen met het non-duale coachen waar ik mee begon. Wapnick staat op het standpunt van de absolute non-dualiteit. Er is in wezen niks gebeurd en God zit onbewogen op zijn troon. Omdat er niks gebeurd is hoeft Hij ook niks te doen en kan Hij gewoon stoïcijns doorgaan met God te zijn. Hij hoort onze hulpvraag niet omdat deze niet echt is. Er is ook geen enkele actie van Zijn kant nodig. Als we mazzel hebben dan herinneren we Hem op een goede dat (deze herinnering zou dan de Heilige Geest zijn).

Dan de overeenkomst tussen de visie van de Circle en het non-duale coachen. Onze God, zoals de Circle deze ziet, is meer dan een coach, Hij is onze Vader. Net zoals de coach echter hoort hij onze wanhoop en voelt Hij onze eenzaamheid. Maar net als de menselijke non-duale coach laat God zich niet foppen door de specifieke inhoud van die droom. Hij weet dat we om de verkeerde redenen huilen. Hij biedt ons Zijn liefdevolle aandacht in de vorm van de Heilige Geest. Dit is onze Trooster. Geen Trooster die meehuilt als we een financiële strop hebben en die ons de dag erna de loterij laat winnen. Wel een Trooster die ons liefdevol en begripvol onze tranen hierover laat huilen en dan aan ons vraagt: “Maar waar huil je nu écht om? Wat is je échte vraag?”.

Nu naar onszelf. Waarom besteed ik de laatste tijd hier zoveel aandacht aan? Omdat sommigen of mogelijk wel velen van ons zijn gaan geloven in het Godsbeeld van Wapnick en we daarmee de Vader die Jezus ons in de Cursus laat zien uit het oog zijn gaan verliezen. We zijn daarmee zelfgerichte therapeuten geworden die gepreoccupeerd dreigen te worden door slechts één deel van onze functie. Terwijl die ander onze hulp vraagt zijn wij alleen maar bezig met het vermijden van de valkuil. We proberen te voorkomen dat we meegezogen worden in het verhaal van die ander. Op zich is dit goed. Maar als we dan de lijn van Wapnick volgen dan kunnen we doorslaan en menen dat er helemaal geen ander is. Er is dan geen sprake van liefdevolle aandacht voor een echt medemens maar slechts een eenzijdige gerichtheid op ons eigen welbevinden. Voel je het? Ja, we hoeven die droom van een ander niet serieus te nemen. Maar alsjeblieft, zie dat daar een echte broeder zit die van jou het wonder van liefdevolle aandacht vraagt! De aardse coach stuurt ons na een uur ook niet weg met de mededeling dat de sessie succesvol was omdat hij zich nu zelf beter voelt. Nee, hij neemt weliswaar de ego-verlangens van de ander niet serieus maar hij is zeer bewogen en gericht op de vraag naar liefde van zijn client. Zó is God, onze Vader, en zó mogen wij ons opstellen om onze functie te vervullen en waarlijk behulpzaam te zijn. En ja, dit is ook voor ons de enige weg naar geluk.

Les 301

En God Zelf zal alle tranen wissen.

Vader, als ik niet oordeel, kan ik niet in tranen zijn. Noch kan ik pijn lijden, of voelen dat ik verlaten ben of overbodig in de wereld. Omdat ik er niet over oordeel, is dit mijn thuis, en daarom is het alleen maar wat U wilt. Laat me de wereld vandaag onveroordeeld zien, door blije ogen die door vergeving van elke vervorming zijn bevrijd. Laat me Uw wereld zien in plaats van de mijne. En alle tranen die ik vergoot zullen vergeten zijn, want hun bron is verdwenen. Vader, ik zal geen oordeel vellen over Uw wereld vandaag.

Gods wereld is gelukkig. Zij die ernaar kijken, kunnen er enkel hun vreugde aan toevoegen en haar zegenen als reden tot nog meer vreugde in hen. We waren in tranen, omdat we niet begrepen. Maar we hebben geleerd dat de wereld die we zagen onwaar was, en we zullen vandaag Gods wereld zien.