Wat denken we gewoonlijk?

Ik voel me in mijn leven niet prettig en ik geloof dat de Cursus me kan helpen om minder ellende te ervaren. Het gaat allemaal om liefde. Als ik mezelf en anderen wat meer leer lief te hebben dan zal ik minder weerstand ervaren en me gelukkiger en vrediger voelen. Dit klopt helemaal en er is niks mis mee om zo te beginnen. Het is ook de grondovertuiging waar we vrijwel allemaal, naar ik meen, onbewust vanuit gaan. Dan nu de Cursus aan het woord.

Ik meen dus zeker te weten dat ik rondloop op deze aarde in dit heelal en dat ik me nu niet zo lekker voel maar dat dit later wel beter kan worden. Helaas, niks daarvan. Je loopt helemaal niet rond in deze wereld. Sterker nog, dat lichaam waar je denkt in te zitten bestaat helemaal niet. In eerste instantie kan het helpen om te geloven dat je een onzichtbare geest bent die rondzweeft in een grote ruimte en die aan het dromen is van een lichaam dat rondloopt op aarde.

Voorbeeldje: je meent dat er echte informatie naar binnenkomt door je ogen, oren, neus, mond en dingen die je met je handen kunt voelen. De zintuigen zouden in een lichaam zitten dat zo de informatie van een buitenwereld tot zich kan nemen. Toch? Nee, zegt de Cursus. Je droomt dat je zintuigen hebt met het doel om jezelf, terwijl je daar onbegrensd als geestje rondzweeft, te foppen. Oftewel; je droomt dat je waarnemingen hebt via zintuigen om op die manier de illusie van een lichaam om te bouwen. Anders gezegd: we vinden het normaal om te zeggen dat we iets zien of horen. Wat gebeurt er in werkelijkheid? We bedenken beelden en geluiden plus ogen en oren zodat er een beeld kan oprijzen (in onze denkgeest) van een écht lichaam. De boel staat dus volledig op z’n kop. Vanaf ons wolkje projecteren we dingen in onze denkgeest om een illusie op te wekken dat we een fysiek lichaam hebben in tijd en ruimte. Gek hé?

Het wordt nog gekker. Want laten we eens teruggaan naar die geest op dat wolkje die van alles aan het dromen zou zijn. Merk bij jezelf op dat je over dit geestje op precies dezelfde wijze denkt als over het lichaam. Het geestje is weliswaar niet fysiek maar nog wel degelijk gescheiden van een buitenwereld en het beweegt zich nog steeds in ruimte en tijd. Zo geloven we dat het geestje het nu nog niet snapt, maar straks wel. Ongemerkt hebben we dus tijd (afscheiding, dus ruimte) bedacht in onze denkgeest. Maar zelfs dit laatste sprankje dualiteit mogen we opgeven. Want ook de ruimte (ik ben een apart geestje) en de tijd (ik snap het nu nog niet maar straks wel) hebben we bedacht om het beeld van een afgescheiden denkgeestje, los van God, te kunnen vasthouden.

Maar ook tijd en ruimte zijn verzinsels. Ik gebruik graag het woord “intentioneel” (we hebben er een bedoeling mee, een geheime agenda). Zowel onze waarnemingen en ons geloof in tijd en ruimte (in de mogelijkheid ons te ontwikkelen) zijn intentioneel: bedoeld om onszelf voor de gek te houden. Dus op het moment dat wij uit de start blokken gaan om te ontwaken hebben we al vast besloten om ons voor de gek te houden. We gaan namelijk uit van een afgescheiden ikje dat later een beter en verlichter ikje gaat worden. Oftewel: elke actie die we vanuit ons ikje gaan ondernemen om verlichter te worden is al tot mislukken gedoemd.

Goddank is er één uitzondering: vergeving. Als we opletten kunnen we zien dat alles wat we menen te zien en alles wat we menen te moeten gaan doen juist bedoeld is om onszelf voor de gek te houden. Voel en kijk heel precies hoe waarnemen en jezelf inspannen het geloof in een afgescheiden ikje altijd versterken. Dit geloof mag je stil bekijken en doorvoelen en van daaruit mag je de Heilige Geest/Jezus/God/onze Vader/een Innerlijke leraar etc uitnodigen om met jou vanuit liefde te kijken. Hardcore non-dualisten zullen erop wijzen dat dit nog steeds een duale en onzinnige actie is. Helaas hebben ze gelijk, maar het voordeel van deze vergeving is dat we de illusie nauwelijks versterken. We nemen ontslag als onze eigen leraar en daarmee nemen we de afscheiding (geloof in een ikje of geestje dat iets kan bereiken) minder serieus. We vergroten zo de kans dat de herinnering binnenkomt dat we een raar spelletje van geloven in afscheiding zitten te spelen. “God zet de laatste stap”, of in wat klassiekere termen “het is louter genade”.

En dan het diepe mysterie. We blijken nu niet te sterven maar juist het geloof in tijdelijkheid en sterfelijkheid te doorzien als een spelletje. We blijken schepsels te zijn van een eeuwige Vader en daarmee onsterfelijk, tijd- en ruimteloos. Daar kunnen we ons niets bij voorstellen en dat is volkomen logisch. Ons denken en voorstellingsvermogen wil “begrijpen”, concepten tot echte waarheden uitroepen. En alle concepten zijn onderdeel van de duale droom. We mogen loslaten en vergeven, dat is de beste manier om niet langer een lijdend ikje te dromen.

Les 330

Ik zal mezelf vandaag geen pijn meer doen.

Laten we deze dag vergeving aanvaarden als onze enige functie. Waarom zouden we onze denkgeest aanvallen en hem beelden geven van pijn? Waarom zouden we hem leren dat hij machteloos is, wanneer God Zijn macht en Liefde aanreikt en hem uitnodigt te nemen wat reeds het zijne is? De denkgeest die bereid is gemaakt de gaven van God te aanvaarden, is tot de geest hersteld, en breidt zijn vrijheid en zijn vreugde uit, zoals het de Wil is van God, verenigd met die van hem. Het Zelf dat God geschapen heeft kan niet zondigen en kan daarom niet lijden. Laten we er vandaag voor kiezen dat Hij onze Identiteit is, en zo voorgoed ontsnappen aan alles wat de droom van angst ons schijnbaar biedt.

Vader, Uw Zoon kan niet worden gekwetst. En als we denken dat we lijden, verzuimen we slechts onze ene Identiteit te kennen, die we delen met U. We willen daar vandaag naar terugkeren om voorgoed van al onze vergissingen te worden bevrijd, en te worden verlost van wat we dachten dat we waren.