Een medestudent van de Cursus stelde de volgende mooie en oprechte vraag:

“Eenzaamheid en verwardheid zijn mij niet onbekend. Wat zit die illusie toch vast in mij !Met al mijn goede bedoeling zoals lezen en lessen volgen en jaargroep . Ga ik gewoon geregeld door zo een periode ..De 6 stappen van D. Wolzak doe ik ..Maar het blijft niet kleven ! Waarom blijft de illusie wel en leven vanuit liefdevolle waarheid soms zo ver bij mij vandaan? en ik kan hem dan ook niet te pakken krijgen . Ik zie het bij de ander maar scheidt mij zelf af en oordeel ..etc etc.. Hoe hoe ,,?? Accepteren en uit de handen geven .??!!”

Het zo oprecht uitspreken van deze indringende vraag helpt ons allemaal. Hoe kan het dat we liefde willen en toch zo hardnekkig last blijven houden van alle ellende die ons overkomt en dat gevoel van onvrede? Onze vertwijfeling laat zien dat we menen dat er een verschil bestaat tussen wat we graag willen en wat er gebeurt. De sleutel om deze kwestie aan te vliegen zit hem in onze denkbeeldige uitgangspositie die we zonder het in de gaten te hebben voor wáár aannemen:

“Ik wil blijvend liefde ervaren”

De Cursus corrigeert dit op een, voor ons ego, onplezierige wijze: als wij écht de liefde zouden willen ervaren die we zijn, dan zouden we nooit in de afscheiding zijn gaan geloven. Dat is stevige taal. We menen echt zeker te weten dat we liefde willen; toch? Maar helaas, wij als perfecte Zonen van God, wilden een raar spelletje spelen namelijk het spel van afscheiding. Dit spelletje is zo raar omdat we ons zo graag echt afgescheiden wilden voelen dat we grenzen wilden ervaren, zelfs als dit met zich meebrengt dat we hierdoor angst, pijn, gekwetstheid, eenzaamheid, bedreiging en zelfs de lichamelijk dood voor lief moeten nemen. Anders gezegd: ons kleine ikje beweert dat het liefde wil ervaren maar het feit dat we menen dat we dat ikje zijn illustreert dat we ten diepste helemaal geen liefde wilden ervaren. Sterker nog; we geloven onbewust dat deze liefde onze denkbeeldige grenzen bedreigt (en dat klopt) en dat overgave aan de onbegrensde liefde dus onze dood zal betekenen (dat klopt voor het ego, maar niet voor ons als Zoon van God).

Ten diepste weten we echter dat we niet gelukkig zijn, zoals de hartenkreet hierboven laat zien. Een diepe herinnering aan de vrede die we zijn doet ons zoeken naar deze vrede in de wereld. Helaas valt hier niets te vinden voor een Zoon van God. We beelden ons in dat deze illusie aan ons vastkleeft. Dit is echter een verkapte vorm van slachtofferschap. Die zogenaamde kleefkracht van de illusie illustreert slechts hoezeer wij bang voor liefde zijn en hoezeer wij, onbewust, vastklampen aan het geloof in afscheiding.

Hoe dan verder? Ten eerste jezelf niet schuldig voelen. Het ego schiet nogal makkelijk van het ene uiterste in het andere: als ik geen slachtoffer ben van een illusie, dan ben ik de dader. Nee, je bent een onschuldig kind dat een onhandig spelletje speelt. De vraagsteller geeft zelf de uitweg aan. Vanuit ons zelf willen we gaan werken om een fijnere staat te bereiken. Dat lukt per definitie nooit. Pas als we oog krijgen voor onze geheime agenda (ik zoek om de illusie van een zoekend ikje in stand te houden) krijgen we de rust om de boel uit handen te geven aan de Heilige Geest. We mogen anders kijken naar ons ongeduld. We zijn niet dom als we geen vrede ervaren maar angstig om ons echt over te geven en het stuur los te laten. De meest liefdevolle houding tegenover een bang kind is geduld en zachtaardigheid. Gun jezelf kleine stapjes in vertrouwen, neem te tijd en vertrouw op die Vader die wacht totdat jij je helemaal naar Huis laat brengen. We mogen blije studenten zijn, vol vertrouwen op de liefde van onze Vader.