Herken je dit gevoel? Je ziet medestudenten van de Cursus sereen wegzweven naar vredige oorden en zelf lijk je gevangen in de ellende van het bestaan. Ik herinner me dit gevoel van toen ik als jonge adolescent de boeken van Krishnamurti las. Het werd me duidelijk dat elke inspanning van mijn kant averechts werkte maar begreep niet hoe ik hiermee kon stoppen. Jarenlang bleef ik deze boeken lezen en de frustratie groeide tot enorme proporties. Ik voelde fysiek de spanning in mijn kaken en schouders; ik wilde zo dolgraag verlicht worden maar het lukte me maar niet. Op een moment kreeg ik het beeld van Krishnamurti in het mandje onder een heteluchtballon. “Kom naar boven”, riep hij, “het uitzicht hier vandaan is prachtig!”. Ik sprong op en neer maar kwam niet los. Toen werd ik boos dat hij niet iets van een touwladdertje naar beneden liet zakken. Help me dan toch, klonk het diep in mij. Uiteindelijk besloot ik deze boeken maar even in de boekenkast te laten staan. Ze hielpen me toen niet.

Dezelfde frustratie klinkt door onder studenten van de Cursus. Het heerlijke nieuws is dat Jezus wél een laddertje naar beneden laat zakken in de vorm van het blauwe boek. Toch blijkt het laddertje niet helemaal wat we ervan verwachten. De Cursus biedt namelijk geen manier voor ons ego om omhoog te klimmen. Ze gaat veel verder dan dat. Ze biedt ons een diep inzicht in ons motivatie om te roepen om die ladder. Via Krishnamurti kwam ik niet veel verder dan het motto van het ego zoals ook beschreven in de Cursus: zoek en vind niet. Maar na bestudering van de Cursus komt, wat mij betreft, de ongelofelijke rijkdom van de Cursus naar boven. Het is een parel van wijsheid die zo helder beschreven wordt door Jezus maar die gewoonlijk toch totaal door ons gemist wordt. Het sleutelwoord hierbij voor mij is “intentie”. Wat bedoel ik hiermee?

Zolang we menen dat we als afgescheiden wezentjes “het” nooit kunnen bereiken hebben we al een flinke denkbeeldige stap gezet. Maar het gaat verder. Het is onze intentie om niet te bereiken. Als Zoon van God willen we een raar spel spelen. Dit spel heet “geloof in- en gevoel van afscheiding”. Dit spel spelen we bijzonder knap. Zo knap zelfs, dat we niet meer weten dat we aan het spelen zijn. We hebben een aantal instrumenten, zeg maar speeltjes, tot onze beschikking die we gebruiken om het spel zo overtuigend mogelijk voor onszelf te maken. Oordelen is vaak de gemene deler van deze spelletjes. Wij denken dat oordelen ons helpt om te constateren of we “er” al zijn of niet. Maar nee, we gebruiken oordelen als tool om ervoor te zorgen dat we de illusie overeind houden dát we er nog niet zijn. Het is onze tool om geloof in afscheiding te versterken.

Dus als we gefrustreerd en vol geloof in afscheiding gaan roepen om een ladder dan gebruiken we ons oordeel (het is nu niet oké; lees: ik ben als Zoon van God niet oké) om de frustratie (ons geloof in onomkeerbare afscheiding) te vergroten. Kort gezegd: we vechten niet om aan ons geloof in afscheiding te ontkomen maar we vechten om ons afgescheiden te voelen. En als machtige Zonen van God kunnen we dit heel goed, kijk maar naar jezelf en kijk maar naar de hele droomwereld.

Wat dan? Je kunt letterlijk gevoel krijgen voor wat onvrede en frustratie voor je betekenen. Je kunt voelen dat je oordeel dat het nu niet oké is je helpt als Zoon van God om je afgescheiden te voelen. Dit gebeurt niet alleen in wat wij “het grote” noemen; grote conflicten. Ik heb bijvoorbeeld nu koude handen. In mijn oordeel zit een conclusie besloten: ik geloof dat ik koude handen heb dus dat ik een lichaam en dus afgescheiden ben. De Zoon van God gebruikt geloof in de echtheid van koude handen om de illusie van lichamelijkheid te versterken. Het maakt niks uit, als ik het maar zie. Dan kan ik lachen om deze fopperij en, laten we normaal doen, de kachel een tandje opdraaien.

Samenvattend: merk op dat je niet gefrustreerd bent omdat je iets overkomt. Je bent geen ego dat gevangen is in een wereld waar je uit wilt ontsnappen. Je bent de Zoon van God die oordelen (afkeuren van de huidige situatie) gebruikt als instrument om frustratie te ervaren en je afgescheiden te voelen. Pak de macht terug. Jij, als Zoon van God, kiest ervoor om jezelf dit aan te doen. Zodra je het ziet leer je ermee te spelen (vergeven). Zelfs in onze droom zijn er veel ontspanningstechnieken waarbij je eerst de spieren spant zodat je ze daarna beter kunt ontspannen. Ze ook met de denkgeest. Frustreer je maar even wat erger, voel de verkramping, en heb dan vrede met je onvrede. Relax en los op in liefde.

Uit WB 353:

Dan verlies ik mezelf in mijn Identiteit, en besef dat Christus niets anders is dan mijn Zelf