In een groepsgesprek met ECIW-studenten sprak een lieve zuster haar verbazing uit over de complexiteit en enormiteit van de problemen die ons in de wereld lijken te omringen. “Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik zoiets ingewikkelds zelf gemaakt (geprojecteerd) heb”, zei ze verwonderd. Een andere deelnemer antwoordde met wijze woorden die echter makkelijk foutief begrepen kunnen worden. Ze zei: “dat is ook niet jouw projectie maar een collectieve projectie die je ziet”. De vraagsteller leek opgelucht.
Dit brengt me op twee klassieke valkuilen waar we in kunnen trappen:
- Als alle ellende mijn eigen projectie betreft dan ben ik hier dus zelf schuldig aan.
- Als ik last heb van een collectieve projectie dan kan ik daar zelf niks aan doen.
Het lastige bij dit soort leuke gesprekken is dat we direct gaan denken om een oplossing te vinden die logisch klinkt. Maar de “we” die uit de startblokken schiet is reeds onderdeel van de illusie en gebruikt een instrument (denken) dat bedoeld is om de illusie te versterken door de ondeelbare werkelijkheid te zien als de optelsom van ontelbare fragmenten. Anders gezegd: ons denken is gebaseerd op de dualiteit. Terug naar de valkuilen. Bij de eerste valkuil (ik heb alle ellende zelf gemaakt en ben schuldig) menen we dat wij als afgescheiden ikje de macht zouden hebben een complexe wereld te maken. Terecht sprak de vraagsteller hier haar twijfel over uit. Ik, in mijn identificatie als Simon, zou lijden aan grootheidswaanzin als ik zou denken dat ik het universum in mijn hand zou hebben. Dan gaat ons denken puzzelen. Als we nu eens de projecties van 7 miljard mensjes (fragmenten) bij elkaar optellen. Hebben we dan een verklaring voor alles wat we om ons heen menen te zien? Het verdunt wel heerlijk onze schuld: er zijn nu 7 miljard minus 1 andere daders en in feite ben ik dus helemaal het slachtoffer van projecties van al die oenen bij elkaar. Gelukkig, nu hoef ik me niet langer schuldig te voelen. De overmacht aan negatieve projecties is simpelweg te groot en overweldigend.
Dit gesprekje kwam in mijn gedachten toen ik vanmorgen in de Trouw stukjes las over de klimaat discussie (Zie afbeelding door Pieter Geenen, Trouw 6 feb 2019). Moeten we als Nederlanders ons wel aangesproken voelen als het de verontreiniging van onze planeet betreft? Ons bijdrage is maar 0,0003% of zo dus zijn we 99,9997% onschuldig. Moeten wij ons dan aangesproken voelen voor de ellende die China, Amerika, Rusland, India en andere viezeriken veroorzaken? Moeten wij dan als braafste jongetje van de klas pijnlijden (gestraft worden, economische offers brengen) voor wat die anderen gedaan hebben? Dan zijn we slachtoffer van de wereld die we zien. Wij willen de straf hiervoor niet dragen!
Uit deze discussie kom je niet via ons gebruikelijke ego-manier van denken die uitgaat van afgescheidenheid. Het helpt ook niet om met de Cursus in ons had te zoeken naar pasklare gedragsregels. Merk dat je misschien nu verwacht of hoopt te horen dat we als Nederland het voortouw moeten nemen en onze verantwoordelijkheid moeten pakken zelfs als het ons pijn doet. Dan moeten we maar de milieumartelaar van de wereld worden.
Dat is echter niet de kwestie. Afgescheiden Simon is niet degene die het universum heeft gemaakt en afgescheiden Nederland is niet het land dat de wereld tot een afvalberg dreigt te maken. Hetzelfde geldt voor alle bewoners en alle landen op de wereld. Het probleem betreft de ziekte in die ene denkgeest. Daar is het malle idee van afscheiding ontstaan. Wij zijn als Zoon van God oneindig machtig en oneindig veel intelligenter dan de som van alle mensjes die geloven in afscheiding. Als Zoon van God delen we de scheppingskracht van onze Vader en kan er zelfs in de materie een universum geprojecteerd worden dat de oneindige intelligentie weerspiegelt. Dit staat in geen verhouding tot wat wij als afgescheiden mensje kunnen bedenken en maken. Deze intelligentie, die we bijvoorbeeld in de natuur weerspiegeld zien, toont iets van de grootsheid van de schepping.
In deze denkgeest wordt het idee van afscheiding gekoesterd en wordt het ieder voor zich tussen de denkbeeldige fragmenten (mensen en landen). Nu vliegen de beschuldigingen over en weer; niet ik heb het gedaan maar jij! Maar dan het wonder van echte verantwoordelijkheid nemen. Er is maar één plek waar genezing van de denkgeest kan plaatsvinden: hier, bij mij, bij jou. Hier mag de vergissing van afscheiding naar het licht gebracht worden, Hier mag genezing van de denkgeest plaatsvinden. Van Simons denkgeestje? Zie de valkuil van het willen opknippen van de eenheid tot machteloze denkbeeldige fragmentjes. Nee, hier mag de illusie doorzien worden van de zogenaamde echtheid, macht en schuld van een afgescheiden zelf. Hier mag genezing door liefde plaatsvinden zodat deze liefde de bron mag worden en onze neutrale lichamen niet misbruikt worden voor graaien, aanvallen en beschuldigen maar voor het zichtbaar maken van de liefde die ons draagt.
Dus laten we blij zijn met iedere uiting van verbondenheid. Laten we blij zijn met het groeiend besef in Nederland en in de wereld van onze gemeenschappelijke bron in de droom: een gezonde aarde. Laat dit een begin zijn van het besef van verbondenheid in de denkgeest. Laten we elkaar niet de maat nemen maar de economische argumenten herkennen als angst en daar dus liefdevol en niet laatdunkend op reageren. Laten we blij zijn met het ontluikend eenheidsbesef van onze jeugd zelfs als hun argumenten ook wat gekleurd zijn door een lekker dagje vrij van school.
Laten we niet het milieu proberen te redden door elkaar de tent uit te vechten maar laten we ontdekken dat een groeiend besef van verbondenheid en liefde voor elkaar als vrucht een beter milieu en een gelukkigere droom met zich mee zal brengen. Genezing vindt plaats in die ene denkgeest. Graag nodig ik je uit om hoofdstuk 12 uit het Handboek voor leraren te lezen. Hier alvast de eerste alinea:
- HOE VEEL LERAREN VAN GOD ZIJN ER NODIG OM DE WERELD TE REDDEN?
Het antwoord op deze vraag is: één. 2Eén geheel volmaakte leraar, wiens leerproces voltooid is, volstaat. 3Deze ene, geheiligd en verlost, wordt het Zelf dat Gods Zoon is. 4Hij die altijd al totaal geest was, ziet zichzelf nu niet langer als een lichaam of zelfs maar als in een lichaam. 5Daardoor is hij onbegrensd. 6En omdat hij onbegrensd is, zijn zijn gedachten voor eeuwig en altijd verenigd met die van God. 7Zijn waarneming van zichzelf is op Gods Oordeel gebaseerd, niet op dat van hemzelf. 8Zo deelt hij de Wil van God, en brengt hij Diens Gedachten naar denkgeesten die nog steeds in waan verkeren. 9Hij is voor eeuwig één, want hij is zoals God hem schiep. 10Hij heeft Christus aanvaard, en hij is verlost.
ECIW coach 