Gisteren keek ik naar de samenvattingen van de voetbalwedstrijden uit de eredivisie. De camera zoomde in op een supporter die met boze grimas en gebalde vuist zijn ongenoegen ergens over kenbaar maakte. Op zijn schoot zat een schattig roodharig ventje van een jaar of acht die net als, naar ik vermoed, zijn vader zijn vuistje balde en boos joelde. Ik dacht na over de belangen in het voetbal. Het is op professioneel niveau allang niet meer een spelletje waar 2×11 mannen plezier aan beleven. Het gaat om winnen, prestige en uiteindelijk om grote financiële belangen. Het is wat goedkoop om badinerend over voetbal te praten en de fans uit te lachen die zich boos maken als het een mannetje niet luk een bal in een netje te schoppen. Het klopt; zij nemen het spel te serieus en vergeten om te lachen. Maar dit klinkt akelig bekend.

Ik ging bij mezelf eens na wat ik momenteel serieus neem. Eerst komen dan zogenaamd grote kwesties in beeld zoals onzekerheid over financiële kwesties. Maar vanmorgen probeerde ik mijn tegoedbon (2,50 euro) die ik gekregen heb Bol.com te incasseren door een e-boekje te kopen. Dit lukte niet, ik bespaar u de details. Gelukkig kan je 24/7 terecht bij de chat-helpdesk en zo lag ik vanuit mijn bed m’n uiterste best te doen om het probleem te fiksen. Ik merk dat ik dan wat dwangmatig word: het moet opgelost worden en wel nu. Achteraf voelt het of je ongemerkt een fuik in zwemt waarbij het bewustzijn zich vernauwt tot die ene kwestie die vervolgens een overdreven groot belang krijgt.

Toen ik nog werkte verbaasde ik me soms over mijn gepensioneerde vader die zich druk kon maken over, in mijn ogen, niks. Bijvoorbeeld de buren die iets onbenulligs hadden gedaan waar hij zich aan ergerde. Hij had helemaal geen hekel aan de buren en was de eerste die klaar stond om te helpen toen de buurman ziek was. Maar toch, die gekke neiging van ons om ons druk te maken. Wij maken hierbij onderscheid tussen grote en kleine dingen. We lachen om mensen die zich druk maken over een voetbalwedstrijd, het incasseren van een tegoedbonnetje of de plek waar de buurman zijn vuilnisbak zet. We hebben begrip voor mensen die maar blijven malen over een echtscheiding, dreigend ontslag of over ziekte van zichzelf of een dierbare.

In alle gevallen is er sprake van angst en boosheid omdat iets niet loopt op de manier die wij willen. We voelen ons dan slachtoffer van een situatie waar we, volgens ons, niet om gevraagd hebben. De Cursus maakt geen onderscheid tussen kleine en grote kwesties. Jezus wijst ons erop dat het serieus nemen van de illusie is waarvoor wij willen kiezen. We hebben er namelijk een doel mee. We willen ons bang en boos lmaken opdat we ons afgescheiden kunnen voelen en op die manier de illusie van afgescheidenheid overeind kunnen houden. Hoe raar is dat? Je hoeft dit niet te geloven want je kunt het eenvoudig checken door te voelen wat het met je doet als je een situatie niet accepteert zoals deze is en fanatiek een betere situatie najaagt. Je voelt dan de kramp en afscheiding plaatsvinden en je meent op grond hiervan dat je inderdaad een ikje bent dat in narigheid verkeert.

Dan is er telkens weer die keuze. Blijf je hangen in je obsessie en koester je je angst en boosheid of ben je bereid de liefde uit te nodigen en de zachtheid te ervaren. Of, zoals de Cursus het zegt, wil je gelijk hebben of vrede ervaren? Het ego protesteert: ”ja maar, ja maar”. Moet ik dan alles maar goed vinden? Wordt het leven dan niet één vlakke bedoening? Maar zo is het niet. De kwestie is niet dat je niet handelend op zou mogen te treden in de droomwereld. De vraag is wat je bron is en daarmee wat je doel is. Is je bron je ego en je doel om jezelf afgescheiden te wanen? Oordeel dan gerust verder en je zal oogsten wat je zaait. Is je bron de Liefde (Vader, Jezus, Heilige Geest, Zelf)? Dan is je middel vergeving en het laten stromen van liefde en het doel is vrede en eenheid ervaren. Dat kan eng en haast ongepast voelen maar als je ervan geproefd hebt krijg je de smaak te pakken en wordt dit de kant die je op wilt. Terug naar huis, de herinnering, naar de vrede, naar de liefde.

Die keuze heb je altijd, bij elke kwestie die als leermoment op je pad komt. De bron van liefde is altijd beschikbaar om uit te drinken. Je hoeft er maar om te vragen en bereid te zijn je te laten corrigeren in je vergissing. Je hebt alles wat je ziet de betekenis gegeven die het voor je heeft om het spel van afscheiding te spelen. Nu kun je je oordeel overgeven en Zijn betekenis laten schrijven op de wereld. Je zult versteld staan.

WB 42: God is mijn kracht. Visie is Zijn geschenk.