Afgelopen weken zag ik twee documentaires over het leven van Hitler en las ik het uitstekende boek “Kanttekeningen bij Hitler”(Sebastian Haffner). Het interesseert me wat het nu precies was waardoor Hitler gedreven werd. Je kan deze motieven proberen te voorzien van een etiket en dan komen tot omschrijvingen als “De overwinning van het Duitse volk over andere volken” of “Haat tegen Joden”. Ik merk dat ik zoek naar één of andere reden, hoe absurd deze ook mag zijn. Hetzelfde merkte ik op bij de aanslag gisteren in Utrecht en die van een paar dagen geleden in Christchurch. Wat drijft deze mensen? Geloofsmotieven? Eerwraak?

De verpakking doet er echter niet toe. In feite kijken we bij deze gebeurtenissen de rauwe haat recht in de ogen. Wat iemand zogenaamd motiveert is een kulverhaaltje en als we dit laten voor wat het is zien we naakte agressie en de neiging tot aanvallen, verscheuren, moorden om een gevoel van triomf over te houden. “Ik verscheur jou en blijf over als triomfator”. We vinden deze directe blik op het ego walgelijk en ervaren boosheid, woede en verontwaardiging jegens hen in onze denkgeest. Dit zijn echter dezelfde gevoelens en aanvalsneigingen die we bij hen zo verfoeien. Ook wij willen nu straffen en zinnen op wraak om de zogenaamde honger naar onze versie van rechtvaardigheid te stillen.

De Cursus spreekt van het koesteren van grieven. In de denkgeest van moordenaars en in die van ons wordt, zolang we wensen te geloven in afgescheidenheid, een kiem van oordelen en aanvallen gekoesterd. De uitnodiging is om dit niet een beetje verstandelijk te overdenken maar om, bijvoorbeeld via werkboekles 78 van vandaag, iemand in gedachten te nemen waarvan je denkt dat deze je irriteert. Dit kan een kennis zijn of een familielid maar evenzogoed een politicus waar je het niet mee eens bent. Onderzoek vervolgens heel nauwkeurig waar het hebben van een andere mening overgaat in het afkeuren en veroordelen van die ander als persoon. Wees heel stil en zie hoe daarbij het zaadje van haat uitgroeit tot boosheid, verontwaardiging , de neiging fel te debatteren en de neiging iemand te veroordelen en belachelijk te maken. Let op wat een raar gevoel van macht je dit lijkt te geven. Het voelt stiekem een beetje “lekker” om je af te zetten tegen een ander, bij voorkeur samen met gelijkgestemden. Het aanvallen en liefst overwinnen van die ander doet ons ego zwellen en we zwelgen hierin. Dit is het koesteren van grieven, deze neiging die we allemaal hebben, zien we uitvergroot op tv en precies hier, in onze denkgeest, moeten we genezing vragen.

Deze genezing beperkt zich niet tot oppervlakkige pogingen om het gedrag van moordenaars door de vingers te zien of te rechtvaardigen. Nee, we moeten haarfijn leren aanvoelen wat veroordelen en aanvallen ons lijkt op te leveren (gevoelens van macht, genoegdoening en triomf) en dit doorzien als een leugen die we aanhangen om de ervaring van liefde, vrede en verbondenheid te blokkeren.

En dát, liefde en verbondenheid, is onze echte vaak onbewuste wil die we vreemd genoeg delen met onze broeders die we uitvergroot op tv zien in Berlijn, Christchurch, Utrecht en politiek Den Haag. En nee, deze vergelijking is niet vergezocht en ongepast en het rijtje loopt van hier uit dus direct door tot in onze denkgeest. De liefde is niet alleen ons echte doel maar ook het enige middel voor onze genezing. Ik, als afgescheiden zelf, zoek stiekem naar triomf en macht en kan niet anders doen dan de bereidheid op te brengen om hiermee te stoppen en liefde haar genezende werk te laten doen. In het wonder van de vergeving van mijn denkgeest breidt deze liefde zich uit naar anderen, naar Utrecht, Den Haag, Berlijn de wereld.

Zo mogen we in onbegrijpelijke verbondenheid met elkaar onze nachtmerrie genezen en deze zien veranderen in een gelukkige droom waarvan uit ontwaken mogelijk is. We mogen een oceaan van liefde vormen waarin af en toe een hard stuk ijs van haat lijkt te vallen. De oceaan neemt het ijsblokje moeiteloos op en het veld van liefde sluit zich erom heen. Zo mogen we anderen uitnodigen om met ons te gaan ervaren dat ze zachte warmen golven zijn en dat dit veel fijner is dan te leven in een droom van koude afscheiding. Laten we ontdooien en een oceaan van liefde vormen. Laat de aarde op deze positieve manier opwarmen en een planeet worden waar de liefde regeert. Vanuit liefde, door ons hart uitstromend naar buiten. In liefde, door liefde met elkaar verbonden.

WB78: Laat wonderen alle grieven vervangen