In het eerste MIC Magazine van dit jaar stond een leuk stukje waarin een broeder beschreef welk effect het verkeren in de aanwezigheid van een goeroe op hem heeft. Hij beschrijft zijn grote dankbaarheid en schrijft bijvoorbeeld: “Ik kniel met tranen van dankbaarheid voor de heiligen, de ontwaakten. Zij geven zoveel aan zovelen”. Toen ik dit las herkende ik dit enthousiasme en het effect wat zelfs het kijken van een YouTube filmpje van een toespraak van een, in mijn ogen, verlichte goeroe om me kan hebben. Er resoneert dan iets in mij en met de schrijver van dit stukje zeg ik ook “Zij herinneren mij aan ons Thuis”.

Ik ervoer het een beetje als een koude douche dat, tamelijk ongebruikelijk, het stukje in MIC Magazine voorzien was van een naschrift door Koos Janson. Deze stelt: “Het is alsof je zegt: ga eens wat vaker naar een gevorderde leraar, een ontwaakte, verlichte! Maar dat is helemaal geen advies in de lijn van de Cursus zelf, tenzij je daarbij denkt aan de Heilige Geest of Jezus”. Toen ik dit las dacht ik: “Kom, kom Koos; niet zo rationeel en afstandelijk. Hier spreekt gewoon een enthousiaste en blije broeder die met blijheid reageert op de uitstraling van het Goddelijke door een leraar. Dat kan toch niet verkeerd zijn?”

Het zal echter geen toeval zijn dat ik gisteren een link naar een webpagina doorgestuurd kreeg van een lieve zuster waarop misstanden onthuld werden die zouden bestaan binnen de “sekte van Mooji” (op gurumag.com). Ik zal jullie details besparen maar denk aan misbruik van vrouwen door hem, financiële wantoestanden, dwang, opsluiting, uitschelden, hersenspoeling, narcisme etc. Nu is Mooji ook zo’n leraar die ik een prachtige uitstraling vind hebben op de filmpjes die ik van hem zie. Een mooie rustige diepe stem, zijn serene uitstraling en ook de inhoud van wat hij zegt; ik vind het prachtig. Dus ook ik, net als degene die me het stukje stuurde, reageerde met een mix van ongeloof, verbazing, ontkenning, afkeer en verontwaardiging. Hoe kan dat nou? Is zelfs Mooji een oplichter die uit is op seksueel genot, macht en zelfverrijking?

In eerste instantie riep ik mezelf tot de orde op, laat ik het even omschrijven als, niveau-II: iemand is onschuldig tot zijn schuld bewezen is. Zijn de berichten niet gekleurd door een negatieve bril van de verslaggever? Getuigt het stukje niet slechts van een benepen blik op zaken als seksualiteit, geld en een onorthodoxe aanpak? Valt het Mooji te verwijten dat twee bezoekers zelfmoord hebben gepleegd; is dat niet inherent aan de psychische gesteldheid van de duizenden zoekers die bij hem komen? Is hersenspoeling niet gewoon een negatieve aanduiding voor “trainen van de denkgeest”?

De werkelijke kwestie bevindt zich echter op een ander niveau (I): waartoe meen ik Mooji te moeten “verdedigen” of schuld in hem te constateren? Over de gebeurtenissen in de droom kunnen we eindeloos kletsen en discussiëren maar het is behulpzamer om de denkgeest te bezien en te kijken waar genezing nodig is. Wat is er gaande als ik een goeroe op een voetstuk plaats en hem begin te adoreren? Waarom reis ik af naar Portugal als ik naar Mooji ga en wat verwacht ik van hem? Nu blijkt dat ik van hem een symbool maak van de liefde in mijzelf. Ik veronderstel dat hij de spreekbuis is van de Heilige Geest die mij exact laat blijken hoe ook ik diezelfde vrede kan ervaren die hij uitstraalt. Er is ontzag binnengeslopen in mijn houding jegens hem. Al in het Tekstboek Hoofdstuk 1 (paragraaf 2) leert Jezus ons over ontzag:

“3Jij bent een volmaakte schepping, en hoort alleen ontzag te voelen in Tegenwoordigheid van de Schepper van volmaaktheid. 4Het wonder is dan ook een teken van liefde tussen gelijken. 5Gelijken behoren geen ontzag voor elkaar te koesteren, daar ontzag ongelijkheid veronderstelt. 6Daarom is het een misplaatste reactie tegenover mij. 7Een oudere broer verdient respect vanwege zijn grotere ervaring, en gehoorzaamheid vanwege zijn grotere wijsheid. 8Hem komt ook liefde toe omdat hij een broer is, en toewijding als hij is toegewijd. 9Slechts op grond van mijn toewijding heb ik recht op de jouwe”

Het koesteren van ontzag is het spiegelbeeld van het koesteren van grieven, het zijn de twee kanten van dezelfde medaille. Bij het koesteren van grieven zie ik mezelf als beter of hoger dan degene die ik beschuldig. Bij dweperig ontzag zie ik iemand als verheven boven mij. Ik ben nog niet goed genoeg maar die ander wel en zo wil ik ook worden.

De Cursus stelt:

“Ontzag is alleen op zijn plaats bij openbaring, want hierop is het volmaakt en met recht toepasbaar. 2Bij wonderen is het misplaatst, omdat een toestand van ontzag aanbidding in zich draagt en ervan uitgaat dat iemand van lagere orde voor zijn Schepper staat.”

Zelfs Jezus vraagt van ons geen aanbidding en ontzag en het is dus ook niet handig om vol ontzag een goeroe te benaderen. De Cursus spreekt over toewijding aan- en liefde voor een oudere broer zoals Jezus. Hij kan ons laten delen in zijn wijsheid omdat hij is toegewijd aan de liefde en aan ons.

Vanuit ons geloof in afgescheidenheid, vanuit ons ego, willen we oordelen tussen goed en kwaad. Eerst vellen we over Mooji het oordeel “totaal verlicht en goed”, dan horen we opvallende berichten en dan slaat ons ontzag om in boosheid en is hij “slecht en een oplichter”. Deze neiging tot oordelen mogen we in de denkgeest openstellen voor genezing door de liefde die we zijn. Het past ons niet onze broeder te adoreren noch om hem te veroordelen.

Moeten we het dan allemaal goed vinden en ongerijmdheden door de vingers zien? Ook nu is het ego aan het woord. Het is niet aan mij om als een soort rechter op afstand vanaf mijn bank een oordeel te vellen over Mooji. Ik mag mijn neiging tot veroordelen laten genezen door liefde. Maar het is een misverstand om aan te nemen dat er vanuit liefde geen actie kan plaatsvinden als dit nodig is. Als ik op straat zie dat een jonge vrouw wordt lastig gevallen door een man is het mogelijk dat ik vanuit liefde handel. Hoe dat gedrag er dan uit zal zien is niet te voorspellen maar ook zonder schuldvraag en aanvalsgedachten is het mogelijk dat vanuit liefde er iets dient te gebeuren in de wereld, ook al spreken we van een droomwereld. Liefde breidt zich uit en wonderen mogen ontvangen en aangeboden worden. Liefde is niet onverschillig en kijkt niet de andere kant op. Jezus prijst in het Nieuwe Testament de Samaritaan die vanuit bewogenheid gewoon praktische zorg biedt aan een gewonde medereiziger. Lees met me mee in de werkboekles (82) van vandaag:

“Mijn vergeving is het middel waardoor het licht van de wereld uitdrukking vindt via mij”