Je voelt je boos en geeft je grens aan; mag dat van de Cursus? Dit is vrij vertaald een vraag die dikwijls in allerlei vormen terugkeert. Om te beginnen is het goed om te weten dat de Cursus nooit gedrags- (of gevoels-)regels geeft. Het is geen nieuwe theologie die gebaseerd is op een “Gij zult niet…etc”. De Cursus is een boek waarin Jezus ons helpt om ons onze ware identiteit te herinneren. Vervolgens is het evenzo belangrijk om één van de belangrijkste boodschappen van de Cursus constant in gedachten te houden: je bent de eeuwige, zondeloze, grenzeloze en liefdevolle Zoon van God. Dus kun je schuldig zijn aan verkeerde gedachten of verkeerd gedrag? Nee, nooit.

Het is wél heel goed mogelijk dat je spuugzat wordt van je geloof in afgescheidenheid. Dat je er geen zin meer in hebt om je een speelbal te wanen van nare omstandigheden en vervelende emoties. Dat je hart sneller gaat slaan als je hoort spreken over vrede, geluk en liefde. Wees welkom, je bent bij de Cursus op precies het goede adres aangekomen.

Vervolgens krijgen we echter te maken met het mysterieuze non-duale karakter van de werkelijkheid. Vanuit ons geloof in afgescheidenheid lijkt het ons het hoogst haalbare dat we gelukkige mensjes worden die zo plezierig mogelijk de 80-90 jaren doorkomen die ons gegeven zijn. Niet te veel verdriet, niet te veel ziekte, veel plezier en een zachte dood. Een bonus-hemel na die dood zou mooi meegenomen zijn. Maar zo is het gelukkig niet. Hoe raar het ook klinkt; met deze voorstelling doen we onze ware identiteit zwaar te kort. We zijn de onsterfelijke Zoon van God die onkwetsbaar en onsterfelijk is. We hebben er echter voor gekozen om ons klein te geloven en onze ware identiteit te vergeten. Dit doen we middels een op zich volkomen onschuldig fenomeen: projectie.

Vanuit die ene denkgeest projecteren we een zogenaamde buitenwereld in tijd en ruimte en zetten vervolgens de boel in onze vergeetachtigheid op z’n kop. We zeggen nu: hé, ik ben een afgescheiden man of vrouw die tijdelijk leeft in een wereld waarin ik van alles waarneem en ervaar. Oei, dit maakt me nu wel even bang dus wil ik God vragen om de nare gevoelens van me weg te nemen, me beter te maken en me na mijn dood weer levend te maken. Grappig spelletje toch? Want in werkelijkheid projecteren we waarnemingen en gevoelens omdat van hieruit de illusie oprijst van een afgescheiden zelf, degene die alles los- en buiten zichzelf zou ervaren. Anders gezegd: vanuit ons eigen materiaal (onbegrensd bewustzijn) boetseren we een buitenwereld die we voor ons aangezicht houden en waarvan we vervolgens bang worden.

Hoe dan terug? De Cursus is hierin zeer helder en behulpzaam maar vanuit ons geloof in afgescheidenheid blijken we telkens weer in staat om onszelf te verliezen in totale (niveau-) verwarring. Het klopt: de wereld en al onze ervaringen zijn onze projectie en dus bedacht of illusoir. We kijken gek genoeg naar ons eigen maaksel dat één met ons blijft, zelfs al zijn we er bang van geworden. Dit projecteren is de manier waarop wij, één met God, onszelf in de dualiteit, in de vorm willen ervaren. Als we 100% overtuigd zouden zijn van een uitspraak als “het is slechts onze droom” en “we kunnen hier geen slachtoffer van zijn” dan zouden we direct wakker worden. Het punt is dat we, waarschijnlijk vanuit angst, een uitspraak als “de wereld is niet écht”, gebruiken om onze angst voor de wereld te overschreeuwen. Zie je het? Je bent als een bang kind dat eigenlijk helemaal gelooft in de echtheid van monsters in de donkere slaapkamer en zichzelf doodsbang moed in spreekt met: er zijn geen monsters, er zijn écht geen monsters er zijn… Er hoeft maar iets te gebeuren en aaaarrrch!!!! Het kindje schrikt zich dood van een kledingstuk dat opgevouwen in een donkere hoek van de kamer op de grond ligt.

Zó gaan we nu om met akelige gebeurtenissen of zogenaamd verkeerde gevoelens als boosheid. We proberen ze te ontkennen met ons verstand en als we er iets van bespeuren dan ervaren we angst of voelen ons schuldig. Ons terugtrekken in vermeende onkwetsbaarheid terwijl we nog wel degelijk geloven in afgescheidenheid, zonde, schuld, angst, dood etc is opnieuw een vorm van dualisme. Hoe kun je afstand nemen van boosheid, deze veroordelen, als het gemaakt is van het bewustzijn wat je bent? Er is niets “out there in the world” wat jou kan bedreigen of verontrusten. “Gestold bewustzijn” (al onze projecties) is ook bewustzijn en de manier waarop wij als Zoon van God (onbeperkt bewustzijn) verkozen hebben de ervaring van leven in tijd en ruimte te hebben.

Dus zie je geloof in die nare ervaring die je lijkt te overkomen of in die nare persoon die jou iets lijkt aan te doen. Zie hoe je geloof in een afgescheiden zelf hieruit oprijst en door jezelf versterkt wordt. Speel dat spel zolang je wilt en als je het dan zat wordt dan legt Jezus je uit dat je niet samenvalt met je zelf maar dat dit zelfje een rol is die je even als Zelf wilde spelen. Sta de ervaring toe, vertrouw de ervaring, omarm de ervaring en als je het zat bent om jezelf bang en boos te voelen dan nodig je de herinnering aan de liefde, aan je ware identiteit, uit om je de innige en mysterieuze verbondenheid met alles en iedereen weer in je herinnering terug te brengen.

LES 101

Gods Wil voor mij is volmaakt geluk.

1. Vandaag zullen we doorgaan met het thema geluk. 2Dit is een sleutelbegrip om te begrijpen wat verlossing betekent. 3Jij gelooft nog steeds dat hiervoor lijden wordt verlangd als boete voor jouw ‘zonden’. 4Dat is niet zo. 5En toch moet je dit wel denken zolang jij gelooft dat zonde (Simon: geloof in afscheiding) werkelijk is en dat Gods Zoon zondigen kan.