Dat is ongeveer het resultaat van een eenzijdige versie van ECIW die zich uitsluitend richt op het corrigeren van de perceptie ten behoeve van eigen vrede en gemoedsrust. Dit corrigeren van eigen perceptie is inderdaad een zeer belangrijke stap in het vergevingsproces maar het einddoel is niet een happy de peppie zelfingenomen en passief zelf met een kleine z. Liefde kan zichzelf wel degelijk uiten in de droom en zo de mysterieuze eenheid en verbondenheid zelfs in de droomwereld illustreren.

Vanuit de optiek van het afgescheiden zelf is het voldoende om zelf gelukkig en tevreden te zijn, bestaat er geen buitenwereld en geen anderen en hoef je dus ook niks te doen. Dit klopt deels en tevens schuilt er een ego-list achter. Want jij hoeft inderdaad niks te doen vanuit het kleine zelf, maar dat wil niet zeggen dat er niet van alles via dit kleine zelf binnen onze droomwereld gedaan kan worden vanuit liefde, vanuit het ondeelbare Zelf. De vraag is vanwaar het handelen in de droom komt: vanuit geloof in afgescheidenheid (angst) of vanuit liefde.

Waarom dit epistel? Omdat ik merk dat sommige cursusstudenten iedere actiebereidheid lijken te veroordelen als uiting van het ego. Strijd jij nog voor het behoud van bomen? Dan geloof je nog dat de droomwereld echt is en heb je vergevingswerk te doen in je denkgeest! Er zijn geen bomen, er is geen lichaam dat bedreigd kan worden door een vervuilde aarde. Alles gebeurt immers in die denkgeest en daar is genezing nodig.

Het is een vorm van niveauverwarring. Op niveau I is er inderdaad geen belang van een dode boom oorlog, dierenleed, egocentrisme, narcisme, ziekte en dood. Als we het geloof hierin echter hebben laten genezen dan kan liefde (en niet angst) handelend optreden in onze droomwereld. Dat vind ik zo heerlijk aan Jezus in het Nieuwe Testament. Hij zag dat de hemel hier al is en toch voedde hij de hongerige mensen en genas hij zieken. Hij corrigeerde niet slechts zijn perceptie, bleef niet zelfingenomen en tevreden zitten om te laten zien dat niks zijn innerlijke rust kon verstoren. Liefde sprak en handelde door hem heen.

Zo ook met ons. We kunnen “strijden” in woord en daad binnen de droom en onze broeders waarschuwen tegen de “gevolgen” van ego-gericht denken. Op niveau I zijn er inderdaad geen gevolgen, op niveau II mogen we liefde echter de functie laten vervullen die ze wil illustreren in de droom. We dienen hierbij steeds te onderzoeken naar welke stem we hierbij luisteren; die van ons ego (angst) of de zachte stem van de Heilige Geest (liefde).

Omgekeerd hoeven we onze broeders niet te corrigeren als we hen bezig zien met “actievoeren” en menen dat we hen moeten aansporen zich vooral te beperken tot het corrigeren van hun perceptie. Nee, misschien inspireert de liefde ons ook wel om op te staan, ons uit te spreken en de handen uit de droom-mouwen te steken. De vorm doet er niet toe; de bron des te meer.

“Vergeef en spreek en handel gerust als liefde je dit ingeeft”

Les 192: Ik heb een functie die God me graag vervullen ziet.