We eindigden gisteren met de rare maar ware ECIW-constatering dat we vanuit de oneindige denkgeest een moment vergaten te lachen en onze projecties van tijd, ruimte en lichamelijkheid serieus namen. Een zeer effectieve manier om de nu verkregen illusie van afgescheidenheid te onderhouden en te versterken is door onszelf te zien als slachtoffer van vervelende, zogenaamd externe, gebeurtenissen. Dat kan van alles zijn; van boze buren tot een ziek lichaam. Hier komt dus een heel vreemd fenomeen aan het licht: binnen de droom beweren we dat we geen ellende willen maar juist op zoek zijn naar liefde. Tegelijkertijd zijn we onbeperkte liefde en hebben we vanuit deze ware Identiteit ervoor gekozen dit juist te vergeten door zogenaamd bedreigende projecties te maken van ellende die ons overkomt. Daarom sprak ik gisteren over “dweilen met de kraan open”.

We lijken dus nu als lichamen te leven in tijd en ruimte en zijn onze onvoorstelbare grote, oneindige Identiteit vergeten. Sterker nog: we geloven dat ons echte leven gelijk staat met dit beperkte en lichamelijke leven en zijn bang om het geloof hierin op te geven. We vrezen lichaam-loosheid, grenzeloosheid, tijdloosheid en denken dat dit betekent dat “we” dan sterven. Zo komt de Cursus op die voor ons zo vreemde uitspraak dat we de Liefde vrezen die we ten diepste zijn. We vrezen God, onze Vader, ons Zelf.

Als we geconfronteerd worden met een ziek lichaam dan menen we dat het tegengestelde hiervan bestaat uit een gezond lichaam. Maar het verkrijgen van een gezond lichaam is niet per se ware genezing als je nog steeds gelooft in de echtheid van afgescheidenheid en dit nog zeer serieus neemt. Zie je het? Je werkt jezelf onbewust tegen als je streeft naar lichamelijke genezing zonder inzicht in de diepe verborgen motieven. Binnen de droom zeg je: ik wil een pijnloos lichaam. Dit is je kleine droom-wil. Maar in feite zeg je hiermee ook dat je het spel van afscheiding dus verder wilt spelen met hieraan verbonden die neiging om je schuldig te voelen en te kiezen voor straffende projecties om jezelf flink slachtoffer te voelen.

Ware genezing kan alleen maar plaatsvinden in de denkgeest, daar waar die merkwaardige keuze voor afscheiding wordt gemaakt en daar waar besloten wordt dit serieus te nemen. Maar ons kleine zelf, dat in feite helemaal niet bestaat, kan niets doen zonder de illusie erger te maken. Het is helemaal gegrondvest in de foute gedachte dat het een echte afgescheiden entiteit is die daadwerkelijk iets voor elkaar kan boksen in (niet bestaande) tijd en ruimte. Een ware oplossing bestaat niet uit een juiste actie van dit kleine niet-bestaande zelf maar uit het doorzien van de onechtheid ervan vanuit je ware Identiteit, vanuit de Liefde die je bent.

En dan zijn we aangeland bij vergeving: het binnenlaten van liefde in onze denkgeest. Liefde is zowel onze Identiteit, ons doel en het middel om het geloof in een klein lichamelijk en afgescheiden zelf te laten verdampen. In werkelijkheid hoeft ze niks te doen. Er zijn geen anderen die in morele zin door ons vergeven zouden moeten worden, er is geen ziek lichaam dat belangrijk is. Er zijn projecties vanuit onze verborgen agenda om de afscheiding te willen ervaren. Vergeven is zo bezien niets anders dan het loslaten van de weerstand tegen onze ware Identiteit. Zelfs de omschrijving “binnen laten van liefde” is nog te duaal gedacht. We zijn liefde en laten deze liefde de projecties oplossen die we zo lang gekoesterd hebben. Er valt niets te vrezen, niets te verdedigen wanneer we ons ontspannen en slechts “ja” zeggen tegen dit licht, deze warmte, deze liefde. Slechts dit kleine beetje bereidwilligheid.

Liefde, Vader, Heilige Geest, diepste Identiteit, Zelf; wees welkom en genees mijn denkgeest.

Les 233

Vandaag geef ik God mijn leven, opdat Hij het leidt.

 Vader, ik geef U vandaag al mijn gedachten. Ik wil er geen enkele hebben van mijzelf. Geef me in plaats daarvan de Uwe. Ik geef U ook al mijn daden, opdat ik Uw Wil mag doen in plaats van doelen na te jagen die niet kunnen worden bereikt en tijd te verspillen met nutteloze fantasieën. Vandaag kom ik tot U. Ik zal een stap terug doen en U eenvoudig volgen. Weest U de Gids, en ik de volgeling die de wijsheid van het Oneindige niet in twijfel trekt, noch de Liefde waarvan ik de tederheid niet bevatten kan, maar die toch Uw volmaakte gave is aan mij.

 Vandaag hebben we één Gids die ons verder leidt. En terwijl we samen onze weg gaan, zullen we deze dag zonder enig voorbehoud aan Hem geven. Dit is Zijn dag. En dus is het een dag van talloze gaven en weldaden voor ons.