Toelichting: Deze kwestie kwam al eerder aan de orde maar is belangrijk genoeg om nogmaals te noemen.

Overwegingen: Het is weer behulpzaam om bedacht te zijn op het fenomeen niveauverwarring. Gewoonlijk denken en praten we dus zonder dat we in de gaten hebben dat we ons beperkte niveau-II verstand op de troon gezet hebben. Ons kleine zelf is dan het “ik” dat aan het woord is. Dit zelf gelooft in afscheiding, in kwetsbaarheid, ellende en ziekte. Als we nu bang worden van het leed dat we menen te zien en op onze eigen en beperkte manier zogenaamd afgescheiden en hulpeloze medemensen willen gaan helpen dan maken we hiermee inderdaad onze droom alleen maar echter voor onszelf. We geloven dan namelijk dat anderen écht in nood kunnen zijn. Het kan niet anders dan dat we dan hetzelfde mogelijk houden voor onszelf. We geloven dan dus in de dualiteit.

Wat moeten we dan? Een bekende en gerenommeerde cursusleraar, Ken Wapnick, schat het “gevaar” van het echt maken van de illusie zo hoog in dat hij adviseert om uiterst terughoudend te zijn. “Hoed u voor de weldoeners” is zijn waarschuwing. Toch moeten we dit niet als nieuw dogma gaan koesteren. ECIW geeft immers nooit gedragsregels maar nodigt ons uit om onze motieven te onderzoeken. Wie is onze raadgever? Handelen we vanuit geloof in afgescheidenheid (vanuit ons ego) of handelen we geïnspireerd door de Stem van de Heilige Geest? Als wij namelijk een broeder in droomnood zien en ons in stilte keren naar de Heilige Geest dan kan deze ons zonder enig probleem vragen om de liefde voor die ander uit te drukken in de vorm. Als iemand dreigt te verdrinken dan werpen we zonder aarzeling een reddingsboei toe, ook al kan de Zoon van God niet sterven. Ken Wapnick is daar gelukkig ook heel helder in als hij adviseert om toch vooral “normaal” te blijven doen.

Ik vrees dat de ongetwijfeld goedbedoelde waarschuwing van deze leraar zijn doel in cursusland voorbij geschoten is door onze neiging om zijn woorden te verheffen tot richtlijnen voor gedrag. Hij zag zelf ook dat gevaar toen hij zei dat je beter geen cursusstudent kunt vragen om je te helpen als je ziek bent. Je zou dan namelijk makkelijk een koud en afstandelijk antwoord kunnen krijgen. Ik vind de kwestie te pijnlijk om hierover te lachen. Als we pijn en ziekte serieus nemen zouden we toch juist een medestudent moeten bellen? Iemand die ons vanuit liefde en vanuit contact met de Heilige Geest precies kan geven wat we nodig hebben. Of dat nu een passend woord of een daad is; het zal uiteindelijk behulpzaam blijken om het geloof in ziekte in de denkgeest et genezen. En waarom zouden we dan bang zijn om de droom echt te maken? We mogen overstromen van liefde en ook middels ons lichaam werkelijk behulpzaam zijn in de droom zodat een ander deze liefde ook leert kennen. Ons lichaam is een communicatiemiddel. In dienst van de liefde is het prima geschikt om de schoonheid van verbondenheid te tonen.

Ik wil je uitnodigen om eens iets te lezen over de ontstaansgeschiedenis van ECIW. Het is erg verhelderend om te zien wat Jezus vraagt aan Helen Schucman, de psychologe die zijn woorden heeft opgeschreven. Hij vraagt haar niet alleen om het wonder te ervaren van haar gecorrigeerde perceptie maar ook om de liefde soms heel praktisch in de droomwereld te laten stromen en daarmee wonderen aan te bieden. Willen wij ECIW neerzetten als een zelfgerichte visie waarbij studenten zich distantiëren van het “normale” leven? Dat brengt me bij de volgende vraag.