Toelichting: ECIW gaat over het Zelf en over liefde en het lijkt dus voor de hand te liggen dat zelfliefde een belangrijke sleutel is voor zelfrealisatie. Het is ook een begrip dat ons aantrekkelijk in de oren klinkt.

Overwegingen: Een krachtige manier om ons niet verbonden te voelen met de wereld, anderen en onszelf is door het instrument “beschuldigen” te hanteren. Liefst beschuldigen we vanuit ons geloof in afgescheidenheid de zogenaamde anderen buiten ons. Dat kunnen onze naasten zijn, de farma-industrie, de boeren, politici of zelfs de president van Amerika. Zij zijn dan de schuldigen aan allerlei ellende en ze lijken ons boos en verontwaardigd te kunnen maken. ECIW leert dat dit zogenaamde projecteren van boosheid een manier is om ons geloof in afgescheidenheid heel écht te laten voelen. We projecteren daarbij de schuld op anderen maar we kunnen deze ook op vermeende slechte eigenschappen van onszelf projecteren. Dan vinden we onszelf slecht, minderwaardig, traag, dom, lelijk, onaardig, oneerlijk en ga maar door. De vormen van zelfbeschuldiging zijn haast eindeloos. Maar onder de streep komt het beschuldigen van anderen of onszelf op hetzelfde neer: er is een schuldige dus moet de afscheiding wel hebben plaats gevonden.

Ik behoor in de droom tot de categorie mensen die vooral zichzelf beschuldigen. Psychologen zouden samen met mij op zoek gaan naar oorzaken hiervan in mijn jeugd. Mijn vader was een autoritaire man, beroepsmilitair, met duidelijke beelden van goed en fout. We moesten gehoorzaam zijn, eerlijk, hardwerkend en beleefd. Papa’s oordeel was natuurlijk erg belangrijk voor de kleine Simon. Ik werd een pleaser en een expert in het interpreteren van de mimiek van mijn vader. Was hij blij met me of zag ik een eerste teken van afkeur en irritatie op zijn gezicht? Ik wilde het zo dolgraag goed doen om zo zijn liefde en waardering te mogen ontvangen. Zo’n uiterlijk gedragspatroon dat je als kind ontwikkelt kan uiteindelijk als een soort standaardprogrammering verankerd raken in je lichaam. Dat merk ik inderdaad nog steeds. Als een situatie niet helemaal verlopen is zoals ik had gehoopt dan is mijn eerste vraag: “wat heb ik fout gedaan?”. Ik ben wel eens jaloers op mensen die in eerste instantie de vinger op anderen richten. Een ander beschuldigen voelt voor mij minder vervelend dan mezelf beschuldigen.

Dat zoeken van de oorzaak van huidige trauma’s in onze jeugd kan resulteren in een beschuldigende houding richting onze opvoeders. Dit lijkt in eerste instantie wat verlichting te bieden maar, zoals gezegd, we houden ons geloof in dualiteit hiermee in stand. Binnen de niveau I werkelijkheid zijn we allemaal onschuldige Kinderen van de ene Vader, zowel onze aardse ouders als onszelf. Als we boosheid koesteren jegens hen dan help dit niet om ons in eenheid met onze ouders verbonden te voelen.

Maar terug naar mijn neiging tot zelfverwijt, zelfbeschuldiging en schaamte. Mogelijk herken je jezelf in deze neiging. Helpt het nu om ons bezig te gaan houden met het leren van zelfliefde? Ja en nee. “Ja” in de zin dat het zelfs op het niveau van onze II werkelijkheid handiger is om onszelf oké te vinden en onszelf niet te geselen met beschuldigingen. Maar “nee” als we doorslaan richting narcistische zelfgenoegzaamheid. We zijn namelijk noch een waardeloos zelf noch een waardevol zelf.  We zijn helemaal geen afgescheiden wezentjes waar een etiket opgeplakt zou kunnen worden. Elk oordeel, zowel negatief als positief, is misplaatst voor een Zoon van God en dat geldt net zo goed voor onze ouders als voor onszelf. Als we investeert in zelfverbetering en na enige tijd tevreden zijn over het resultaat dan blijven we geloven in de waarde van ons oordeel over ons droom-zelf. We hoeven niet op duale wijze een zelf lief te hebben waar we beoordelend naar zou kunnen kijken. We zijn die liefde.

Nu even praktisch. Wat moeten we dan doen als we weer eens zo streng zijn voor onszelf? Ook hier weer het advies om gevoel te krijgen voor wat het boos-zijn doet binnen onze denkgeest. Zie, maar vooral, voel hoe we een denkbeeldige innerlijke splitsing erger maken naarmate we bozer zijn op onszelf. Het is een bizarre situatie waarbij er sprake is van een soort gespleten zelf: de ene helft lijkt erg op die strenge ouder van vroeger en die andere helft is het stoute kind dat fout zou zijn. Hoe zou het zijn om gewoon eens te stoppen met dat zelfverwijt? Kijk hoe dat voelt. Merk op dat het haast ongepast lijkt om zo maar in eens niet langer boos te zijn op onszelf. Raar hé? Het is niet fijn om ons schuldig te voelen en toch houden we eraan vast. Weet je hoe dat komt? Omdat we onbewust willen vasthouden aan die rare illusie van tweeheid. Blijf stilstaan bij die aarzeling om je zelfverwijt zomaar los te laten en nodig onze liefdevolle Vader uit om je hart te vullen. Laat de liefde binnenstromen ook al voelt dit haast onverdiend. Deze liefde is tevens kracht en in staat om de donkere wolken van zelfbeschuldiging uit onze denkgeest weg te blazen. Open je voor die zachtheid en geniet van die liefde.