We kunnen zo worstelen met angst, boosheid, verdriet en schuldgevoelens. Onze reactie kan zijn dat we er nog een schepje bovenop willen gooien en ons uiterste best doen om de Cursus beter te begrijpen om beter zich te krijgen op ons probleem en op wat we hier aan kunnen doen. We spreken onszelf streng en beslist toe: “het is allemaal mijn projectie, het is niet echt, ik moet mezelf en anderen vergeven etc”. De ellende lijkt echter aan ons te plakken als kauwgom onder onze schoen. Hoe kan dit toch? Zit er ergens nog verborgen schuld? Want als we het goed begrijpen doen we het toch allemaal ons zelf aan?

De eerste jaren dat ik bezig was met ECIW meende ik dat met het verkrijgen van voldoende inzicht in de metafysica en in mijn eigen projecties de innerlijke vrede wel zou doorbreken. Toch ervoer ik dikwijls spanning, frustratie en vermoeidheid. Dus deed ik er nog een schepje bovenop. Ik wilde gewoon het gewenste resultaat behalen, innerlijke rust. Waarom lukte dit maar niet?

Uiteindelijk begon het een beetje te dagen. “Ik” kan zo geen succes behalen omdat “ik” dit ten diepste en onbewust niet wil. Mijn definitie van succes is namelijk dat het “mij” lukt om me beter te voelen. Jezus’ visie op innerlijke vrede is echter het loslaten van het geloof in een doener-ikje om te leren dat er geen afgescheiden ikje bestaat dat iets zou kunnen- en moeten bereiken. Doel van ECIW is om ons geloof in afgescheidenheid op te heffen.

Nu krijg ik dus zicht op een rare paradox: ik zeg dat ik van de ellende af wil maar onbewust wil ik dat er een succesvol ikje overblijft. Het resultaat van mijn zwoegen is geheel in overeenstemming met mijn onbewuste wil: het geloof in een (gefrustreerd) afgescheiden zelf versterkt zich nog een beetje meer. Dus ik als zelfje, “vanuit mijn ego”, kan niet door eigen inspanning de poten onder mijn eigen stoel vandaan zagen; dat zou “mijn einde” zijn! Daarom is de lijfspreuk van het ego: Zoek, maar vind niet.

Hoe kunnen we deze paradox doen stoppen? We moeten ontslag nemen als onze eigen leraar en de bereidheid opbrengen om de Liefde (HG, Jezus) de klus voor ons te laten klaren. Dit vergt een oefening in vertrouwen, niet in slimheid en niet in nog meer begrip van m’n situatie. Ik vond het altijd zoetsappig geneuzel: “breng je zorgen bij Jezus, kijk met de HG etc”. Natuurlijk vond “ik” dit, Simon wilde het zelf doen om als slimme en sterke overwinnaar uit de strijd te komen.

Maar Simon mocht leren om voor eigen bestwil de handdoek in de ring te gooien en te vertrouwen op de kracht van Liefde. En dit laatste is een belangrijke zin: de KRACHT van Liefde. Liefde heeft oneindige bereidheid ons te verlossen en genezen en oneindig veel kracht maar kan deze alleen aan- en door ons tonen als we dit toelaten. Liefde zal ons niet ons speeltje, ons geloof in onze kracht als klein en sterk doenertje, afpakken. Maar zodra we ons tot Liefde richten en ons werkelijk in vertrouwen overgeven dan worden we gedragen. En dan kan er iets geks gebeuren. Dat gekke is “het wonder”; onze perceptie van de situatie verandert volkomen. Het voelt alsof de spanning eruit verdwijnt zoals een ballon die leegloopt. Het maakt blij en dankbaar.

Soms valt het ons lastig om ons zo in vertrouwen te richten op Hulp. We houden nog wat vast aan onze projecties, aan ons geworstel. Het rare is dat deze “hel” onze comfortzone geworden lijkt. Wees mild voor jezelf als je, net als ik, een trage leerling blijkt met klein vertrouwen. In de Bijbel staat een mooi gebed: “Heer ik geloof maar kom mijn ongeloof te hulp!” Bid dit maar, vertrouw en geef je, desnoods stapje voor stapje, over aan de Liefde, aan je Vader.