ECIW is een non-duale visie, een visie die stelt dat er binnen de eenheid geen echte grenzen zijn. Als je dit eenheidsaspect toepast op alles wat je leest in ECIW dan lijkt alles glashelder te worden. Elk onderscheid wordt dan afgedaan als “denkbeeldig”. Eenheid=God=Zoon=Heilige Geest. In deze eenheid kan op geen enkele wijze dan sprake zijn van meervoudigheid. Het opvallende is echter dat Jezus in ECIW de drie-eenheid noemt (Vader, Zoon, Heilige Geest) en dat de Cursus vol staat met meervoudsvormen (Zonen, wezens, gedachten van God, kanalen) enzovoorts. Als je de eenheidsfilosofie als leidend blijft zien dan moet je al deze verwijzingen zien als “metafoor”, als beeldspraak die Jezus gebruikt om ons als het ware tegemoet te komen in onze droomwereld waarin wij nog geloven in dualiteit.

De consequenties van de eenheidsfilosofie voor wat wij gaan geloven over God, Zoon en Heilige Geest zijn groot. Alles is één en als we iets anders horen of lezen dat ons doet geloven in meervoudigheid dan moet dit snel naar het licht gebracht worden om gecorrigeerd te worden. In deze zienswijze valt vervolgens het wonder geheel samen met het corrigeren van onze foute perceptie van meervoudigheid. Onze hele aandacht dient dan gericht te zijn op het corrigeren van onze foute, duale zienswijze. Er is niemand buiten ons dus hulp vragen aan de HG is synoniem met het ons herinneren van de eenheid en er zijn eigenlijk geen broeders voor wie we waarlijk behulpzaam kunnen zijn. Wat wij menen te zien als leed buiten ons is slechts een gelegenheid om ons bijgeloof in dualiteit weg te laten schijnen door de waarheid zodat onze innerlijke vrede hersteld wordt.

Hoe wordt er binnen de eenheidsfilosofie dan aangekeken tegen Liefde? Liefde is dat wat automatisch gebeurt als we ons geloof in dualiteit opgeven. Als wij geen grenzen meer zien zouden we automatisch overstromen van liefde. De aanpak is dus, heel verstandig: eerst je perceptie corrigeren en dan verdwijn je als het ware als een golfje in de zee. Je bestaat niet meer als uniek wezen en bent teruggevloeid in de eenheid. De logica van de eenheidsfilosofie is erg aantrekkelijk voor ons juist omdat het voor ons droomverstand allemaal zo onweerlegbaar logisch is.

Als we in staat zouden zijn om deze verstandelijke eenheidsfilosofie even te parkeren en met open hart naar ECIW te kijken dan lezen we zaken die niet kloppen met onze theorie van de eenheid. We lezen van een Schepper en van een schepping. Hierin wordt van alles geschapen, gecreëerd dat, hoewel in eenheid verbonden met de Bron, toch uniek is op een wijze die wij ons niet voor kunnen stellen. Voor ons valt uniekheid samen met speciaalheid, en is dit nu niet juist dat waar ECIW ons voor waarschuwt. Dat scheppen door onze Vader is inherent aan een eigenschap die binnen de eenheidsfilosofie wat op de achtergrond is geraakt: liefde. Van deze Liefde begrijpen we weinig. Ze breidt zichzelf uit en kent zichzelf in en door deze uitbreiding als zich Zelf. De Vader heeft Zonen en ook deze Zonen scheppen op jun beurt. Wij denken bij scheppen aan veelvormigheid en bij veelvormigheid aan grenzen in tijd en ruimte die niet echt kunnen zijn. Maar het mysterieuze aspect van de Schepping is juist dat er sprake is van een soort meervoudigheid zonder grenzen; onvoorstelbaar maar waar. Iets van dit mysterie klinkt door in de begrippen Drie-eenheid maar ook in een begrip als Heilige Relatie. Bij een Heilige Relatie is er sprake van een ontmoeting van twee broeders zonder dat er sprake is van geloof in afscheiding. Boem, daar knallen de stoppen uit ons brein.

Als je ECIW wilt lezen met een eenheidsbrilletje op dan moet je honderden keren de woorden van Jezus corrigeren. En natuurlijk bedient Jezus zich van metaforen in de Cursus, bijvoorbeeld als hij stelt dat God huilt omdat Zijn Kinderen Hem kwijt zijn of dat God hierom zucht. Deze dienen inderdaad niet letterlijk genomen te worden, God heeft geen zakdoek nodig, maar Jezus wil ons iets duidelijk maken over het Vaderhart en over Liefde. En dat is wat anders dan te menen dat God geen krimp geeft om onze pijnlijke droomtoestand omdat Hij Zich er totaal niet van bewust is. We hoeven de mysterieuze heerlijke liefde niet op te offeren om onze eenheidstheologie overeind te houden.

Waarom telkens aandacht voor deze kwestie die door velen zal worden afgedaan als schijnkwestie? Voor mij heeft dat te maken met m’n liefde voor de Cursus en de verarming die ik merk als ik de Cursus herinterpreteer met een verstandelijk eenheidsbrilletje op mijn neus. Ik zie hoe mensen ingewikkelde theorieën bedenken om het wonder van die mysterieuze veelvormigheid van de Schepping maar te kunnen ontkennen. Ik zie dat er een zelf-gerichtheid kan ontstaan, een naar binnen gerichtheid die in mijn beleving tegenovergesteld is aan de uitbreidende richting van Liefde. Ik zie vooral buiten de grenzen van Nederland een vreugdevolle terugkeer naar de tekst van de Cursus zelf. Als reactie krijg ik nogal eens te horen dat men alles gewoon naar de HG brengt opdat de innerlijke vrede weer zo snel mogelijk hersteld wordt. Wie heeft de Cursus dan eigenlijk nog nodig?

Het is m’n vurige wens dat we weer zicht krijgen op de manier waarop we ECIW verschralen door onze eenzijdige non-duale blik op dit mysterieuze boek. Ik besef dat deze blog veel vragen en opmerkingen kan oproepen en daarom besluit ik met het volgende. Als je meent dat Simon problemen ziet die er niet zijn dan mag je me in m’n waan laten. Als je het totaal anders ervaart en bruist van liefde door de eenheidsfilosofie dan ben ik oprecht blij voor je. Als je echter een vreemde blijdschap voelt opborrelen dan hoef je niet bang te zijn dat dit een terugval van kinderlijk ego-denken betreft. Mogelijk weet je diep van binnen dat Jezus direct tot je spreekt in ECIW en precies zegt wat hij bedoelt. Hij heeft geen tolk nodig die aangeeft dat hij eigenlijk iets anders bedoelt dan hij zegt. Lees de Cursus onbevangen.

Veel meer over deze kwestie staat in het boekje “One Course, Two Visions”, helaas alleen in het Engels verkrijgbaar. Wie dit boekje toch leest en erover wil praten of schrijven met me is daartoe van harte uitgenodigd. Ik wens jullie de liefde die we zijn.