Deze vraag is momenteel wel erg actueel. We spraken er gisteren over in een Cursus-groep. Het is interessant om te zien hoe onze visie op de metafysica van de Cursus kan doorwerken in de houding die we aannemen in de wereld. Indien we een, in mijn ogen, te grote nadruk leggen op het eenheidsaspect van ECIW dan verloopt de redenering als volgt:

“Er is slechts één denkgeest en als ik dus bange mensen wil helpen dan zie ik in feite slechts de angst in mijn denkgeest. Er zijn immers geen anderen buiten mij. Mijn vrede is verstoord en ik heb een vergevingsles te doen. Als ik mijn geloof in de mogelijkheid van bedreiging laat genezen zal ik weer in vrede zijn en een genezen denkgeest ziet geen angst meer”

Het “toeval” wil dat we gisteravond hoofdstuk 2 uit het Tekstboek lazen. Dit begint met een prachtige beschrijving van de schepping. Vanmorgen herlas ik dit in drie versies van de Cursus:

1. Engelse versie van The Foundation of Inner Peace: “To extend is a fundamental aspect of God which He gave to His Son. In the creation, God extended Himself to His creations and imbued them with the same loving Will to create”
2. Nederlandese vertaling hiervan (Ons blauwe boek): “Uitbreiding is een fundamenteel aspect van God dat Hij Zijn Zoon geschonken heeft. Bij de schepping breidde God Zich in Zijn scheppingen uit en vervulde ze met dezelfde liefdevolle Wil tot scheppen”.
3. ACIM (Complete and annotated edition): “Projection, as defined above (this refers tot he verb), is a fundamental attribute of God, which He also gave to His Son. In the creation, God projected his creative ability out of Himself towards the Sons whom he created, and also imbued them with the same loving wil lto create”

Ik spel het hier een keertje uit om te laten zien dat Jezus er in ECIW helemaal niet moeilijk over doet om uit te leggen dat God ons als Zonen heeft geschapen. In het blauwe boek wordt dit wat onpersoonlijk vertaald als “creations”(scheppingen) maar kennelijk staat in de aantekeningen van Helen Schucmann gewoon “Zonen”. Deze meervoudsvorm komt talloze keren voor in de Cursus in relatie tot Gods schepping.  Omdat wij met ons droom verstand bij “Zonen” slechts kunnen denken aan “van elkaar onderscheiden mensen” gaan we er soms heel moeilijk over doen. De redenering is dan: “Zonen, meervoud, kan niet juist zijn, er is maar één Zoon en vanuit mijn perspectief kan het niet anders dan dat ik dus die ene Zoon ben”. Het gevolg van deze “verstandelijke” benadering heb ik aan het begin van deze blog geschetst. Je focust je exclusief op het genezen van jouw denkgeest omdat er immers geen anderen bestaan.

Als we gewoon dicht bij de tekst van de Cursus blijven hoeven we ons helemaal niet in moeilijke bochten te wringen. We hebben dan te maken met echte broeders (Zonen van God) die menen dat ze door de Corona-gekte gevaar lopen. Er zijn nu twee mogelijkheden.

1. Wij geloven dat ook nog en gaan “helpen” vanuit angst. Dan hebben we eerst de verzoening te aanvaarden voor onszelf. Onze denkgeest heeft genezing nodig.
2. Ons bijgeloof in de echtheid van de afscheiding is genezen (we zijn niet bang meer). We zien echter Broeders die nog wel bang zijn maar herkennen deze angst als een roep om Liefde. Onze functie is om werkelijk behulpzaam te zijn. We hebben “dezelfde liefdevolle wil om te scheppen”. We zijn beschikbaar voor de Liefde (HG, Jezus) om ons duidelijk te maken wat we in deze situatie kunnen doen of juist moeten laten.

Zo simpel. We kunnen zonder probleem een roep om liefde (in de vorm van angst) herkennen en daar met liefde op reageren. God is liefde en breidt zich op wonderlijke wijze uit, wij als Zonen zijn ook Liefde en willen deze liefde ook uitbreiden. We hoeven totaal niet bang te zijn dat we de vergissing echt maken als we een roep om liefde herkennen. We geloven niet in de echtheid van de dreiging (dit is een illusie) maar zijn bewogen om de angst van onze echte Broeders en mogen als wonderwerker onze functie vervullen.

Langs dezelfde verstandelijke lijnen redenerend menen we soms ook dat God, omdat Hij immers Één is, niets mag afweten van onze angst. Natuurlijk moeten we ervoor waken om God te zien als een superman op een wolk die bezorgd kijkt naar de illusie. Maar als we niet oppassen zien we de Liefdevolle intenties van Hem ook over het hoofd als we zo “plat” denken over het mysterieuze van de schepping.

Zijn er echte problemen en lopen wij en anderen echt gevaar? Nee, dit is een illusie.  Kunnen wij of onze Vader liefdevol reageren op de illusoire angst? Goddank wel. Zijn ons dierbare blauwe boek en het dikke paarse boek niet heerlijke antwoorden die ons om deze reden geschonken zijn? Niets werkelijks kan bedreigd worden en niets onwerkelijks bestaat. En toch mochten we Zijn troostrijke woorden ontvangen. Dank U liefdevolle Vader!