Lezers die m’n blogs al wat langer lezen weten dat ik nogal eens schrijf over wat ik aanduid als “doorgeschoten of verstandelijk non-dualisme”. Mogelijk ben je dit allang zat en zie je het als een onnodig stokpaardje, een zoeken naar conflict. Zo bedoel ik het in elk geval niet. Ik beschrijf een valkuil waar ik zelf te vaak ben ingevallen. Ik schrijf erover om behulpzaam te zijn, om je te helpen tijd te besparen waarin je te veel gefocust blijft op je eigen kleine zelf.

Een manier waarop ik hierover schreef was door te wijzen op de uitspraak die sommige medestudenten aanspreekt “anderen zijn slechts projecties in m’n denkgeest”. Dit lijkt metafysisch gezien helemaal juist; het gaat toch om de eenheid? Dan is er toch geen sprake van meerdere Zonen van God maar slechts van één Zoon? Om maar eens een bekende gedachtegang te noemen. Het punt is dat het niet werkt als deze waarheid blijft hangen op verstandelijk niveau en onderdeel wordt van verhitte discussies. Wat ik aanvoel, en wellicht wat onhandig en hoekig onder de aandacht probeer te brengen, wordt in de Werkboekles van vandaag door Jezus kernachtig verwoord (WB 161:4):

Eén broeder is alle broeders. Elke denkgeest omvat alle denkgeesten, want elke denkgeest is één. Dat is de waarheid. Maar maken deze gedachten de betekenis van de schepping duidelijk? Brengen deze woorden volmaakte duidelijkheid met zich mee voor jou? Wat anders kunnen ze lijken dan lege klanken, mooi misschien, juist qua gevoel, maar fundamenteel niet begrepen, noch begrijpelijk. De denkgeest die zichzelf geleerd heeft concreet te denken, kan abstractie niet langer vatten in de zin dat ze alomvattend is.

 Onze denkgeest die zo concreet is gaan denken meent “het” gevonden te hebben door de andere broeders te beschouwen als zijn projectie. Dit kan zelfs “juist voelen”, maar als dit niet vergezeld wordt door verbindende liefde dan voelt het kil, koud, afstandelijk en eenzaam.

Deze denkfout werd me ook via A Course of Love onder de aandacht gebracht. Ik heb dit boek een aantal keer gelezen en meende zeker te weten dat hierin staat “Laat al je gedachten gewijd zijn aan eenheid”. Pas toen ik met lieve broeders en zusters mocht meehelpen aan de vertaling werd me duidelijk dat er staat “Laat al je gedachten gewijd zijn aan vereniging”. Dit lijkt hetzelfde maar werkt totaal anders uit op de denkgeest. Bij “eenheid” zweef ik abstract in m’n eentje de lucht in, voel me heerlijk, vrij en onafhankelijk. Bij “vereniging” kijk ik naar anderen, nader ik hen, omarm ze en leer ze kennen als één met mij.

Lees nu eens WB 161 helemaal. Welke tip krijgen we van Jezus? Welke slogan? In elk geval niet deze: “Er zijn helemaal geen anderen, alles is één dus jij (en de hele wereld) bestaat in feite niet maar bent slechts mijn projectie” Hoewel het metafysisch redelijk lijkt te kloppen is het niet de weg van de Cursus. De Cursus is een weg van liefde, van verbinding, van vereniging om zodoende te beseffen dat we één zijn. We moeten de boel niet omkeren en denken dat we vanuit een filosofie van eenheid wel bij de liefde zullen uitkomen.  Wat zegt de Werkboekles wél? Verblijd je met mij over deze weg die we vinden als we niet langer geloven in onze afgescheidenheid van elkaar:

Geef me jouw zegen, heilige Zoon van God. Ik wil je met de ogen van Christus aanschouwen, en mijn volmaakte zondeloosheid in jou zien.