Waar staan we nu na onze jarenlange studie van Een Cursus in Wonderen? We hebben gelezen dat we een fysieke wereld hebben gemaakt als aanval op God. Kennelijk is alles wat we zien onecht en geloven wij slechts dat het onze realiteit vormt. Om dit te corrigeren moeten we opnieuw kiezen. Wie is het die opnieuw kan kiezen? We horen Cursus-leraren spreken over een keuzemaker. Deze keuzemaker kan klaarblijkelijk kiezen om hetzij naar het ego te luisteren hetzij naar de Heilige Geest. Steeds klinkt de oproep om naar de HG te luisteren en daarmee onze projecties te vergeven. Hier gaan we hard mee aan de slag. Ergens beseffen we dat we moeten oppassen om te spreken van een “doel”, dat is immers weer zo snel een duale dwaling. Maar waar draait het dan om? Met enige afgunst horen we soms verslagen van medestudenten die een lichaam-overstijgende ervaring hebben gehad. ECIW spreekt van een openbaring en legt uit dat deze ervaring persoonlijk is maar toch ook weer niet. Dit willen we ook, dus gaan we door op het pad van opnieuw kiezen, opnieuw kiezen om de ellende die we zien niet te geloven.

ECIW biedt meer dan wat wij er als zwoegende studentjes mee doen. Is het de bedoeling dat we een eeuwige student blijven? We kunnen somber worden omdat alles wat we zien zo nep is, omdat er hier op deze illusoire en vijandige wereld voor ons schijnbaar niets anders te doen valt dan te voorkomen dat we de boel hier te serieus gaan nemen. En vooral volhouden, studeren en van leraar naar leraar gaan.  We kunnen het, toch even uitgedrukt in termen van tijd, op deze manier lang volhouden. We ploeteren verder, 10, 20, 30 jaren lang op weg naar een doel dat we niet kennen maar waarvan we in elk geval zeker weten het nog niet te hebben bereikt. Herken je wat ik hier beschrijf?  Zie het niet als kritiek op ECIW, want dat is het niet. Ik probeer de manier te beschrijven hoe wij met dit mooie boek om kunnen gaan en ons na jaren van studie en oefenen mismoedig kunnen afvragen wanneer “het” nu eindelijk eens voor ons mag gebeuren.

Gewoonlijk is het gelukkig niet zo zwart-wit en merken we wel degelijk een verlichting van onze dagelijkse sores. Maar er is wel een soort waakzaamheid voor nodig om niet te blijven hangen in een soort mentaal-zwoeg-stadium. ECIW is een complete leergang en toch kunnen wij er gek genoeg voor kiezen om er een wat lang, dor en verstandelijk pad van te maken, hopende op een ultieme openbaring . Hoe valt dit te voorkomen? Door ons hardwerkende verstand wat rust te gunnen en ons hart te openen. Wat bedoel ik hiermee? De ongezouten taal die Jezus in ECIW hanteert is bedoeld om ons duaal geloof in een afgescheiden wereld en van ons afgescheiden anderen te corrigeren. Dit was nodig.  Het heeft ons losgeweekt van ons geloof in dualiteit en dat is oké. Maar na het snoeien van foute concepten, na het verwijderen van het onkruid wordt het nu tijd voor de bloei. De grond is schoon en vruchtbaar, het zaad is geplant maar we kunnen de mooie bloem die latent in het zaad aanwezig is niet de grond uit denken.

Het vergeven, zoals we dat geleerd hebben in ECIW, is meer dan een verstandelijke ontkenning van wereld en anderen. We mogen, na het loslaten van ons geloof in belemmerende concepten, leren te zwijgen en omhoog te kijken. Erop vertrouwen dat de zon zal schijnen en dat er weldadige regen zal vallen opdat ons zaad ontkiemt. Wie is die vreemde keuze-maker? Dat is niemand anders dan de Zoon van God, de Christus in ons. En wat is zijn doel? Zijn doel is niet om als zaadje weer zo snel mogelijk te verdwijnen in het niets. Het doel van het Zaad is om zich te laten zegenen door zon en water en zich open te laten bloeien in een prachtige bloem. In ons geval: een prachtig God-mens. Hoe gaat dit? Is dit dan geen duale dwaling? Hoe kan ik dit dan leren? Moet ik nog iets leren?

Jezus kent al deze vragen en stelt ze aan de orde in Een Cursus van Liefde (A Course of Love). Momenteel mag ik een heerlijke functie vervullen in het meehelpen om een vertaling van dit mooie boek naar het Nederlands te maken. (Alleen het eerste van de drie delen was al vertaald, maar er wordt dus gewerkt aan een vertaling van het integrale, driedelige boek). Ook nu ervaar ik dat Een Cursus van Liefde net zomin een “page-turner” is als ECIW. Het is geen quick fix noch een correctie van ECIW. Het is een reactie vanuit Liefde op onze neiging om te kiezen voor een te verstandelijke, droge visie. We worden aangemoedigd om niet alleen ons verstand te laten genezen van foute concepten, maar om ook ons hart te openen en te laten genezen van bitterheid. We worden gevraagd om te gaan leven vanuit verbondenheid van hoofd en hart. Vanuit heelheid van hart. Dit mag leiden tot een geïnspireerd en vreugdevol leven. We mogen leren te bloeien. Of, beter gezegd: we mogen ontdekken dat er aan bloeien niets te leren valt maar dat we als Christus-mens, als Zoon van God, de spontane respons op liefde mogen vormen. Wat een vreugde!