Als ik iets helder meen te zien dan vind ik het fijn als een ander instemt met mijn zienswijze. Je kunt hier een negatief etiket opplakken door te zeggen dat ik altijd, of in ieder geval, graag gelijk wil krijgen. Er zit echter ook een andere kant aan, namelijk de oprechte behoefte iemand te willen helpen. Zolang anderen instemmen met mijn zienswijze ben ik tevreden maar leer ik weinig tot niets. Het wordt interessanter als de ander het juist niet met me eens is. Wat gebeurt er dan?

In het meest simpele geval wordt het vanzelf duidelijk “wie er gelijk heeft”. Als ik zeg dat je linksom moet draaien om een dop van een fles te krijgen en de ander weet zeker dat het rechtsom zal lukken dan zal het meningsverschil snel de wereld uit geholpen zijn door het ons allebei te laten proberen. Anders gezegd; het gevolg van de vergissing zal snel duidelijk worden want de verkeerde aanpak werkt niet. Gewoonlijk is het echter niet zo simpel. Denk aan de huidige opvattingen over de manier waarop het Corona virus zich verspreidt en over de vraag wat de beste maatregelen zijn om dit te voorkomen. Wie op Facebook met me bevriend is zal hebben opgemerkt dat deze kwestie me hoog zit. Wil ik hierin vooral gelijk hebben? Het willen strelen van m’n hoogopgeleide wetenschappelijke ego zal een rol spelen maar toch is mijn voornaamste missie om het angstniveau van mijn broeders en zusters te verlagen en om tegengas te geven tegen onnodige, vervelende, verkeerde en schadelijke maatregelen. Wat gebeurt er in dit voorbeeld als er niets verandert aan de huidige koers van de beleidsmakers? Ik vrees dat mensen onnodig bang zijn en dat er onnodig meer slachtoffers zullen vallen omdat er te weinig aandacht bestaat voor ventilatie (begint nu eindelijk wat te veranderen) en dat er onnodige economische en daarmee persoonlijke schade zal worden geleden.

Nu een voorbeeld dat voor mij nog dichterbij komt. Mijn jongste dochter begon vorig jaar als student en ging op kamers. Wat komt er in deze fase toch veel in één keer op het bordje van een toen nog 17-jarige. Ze kreeg wat problemen met de verhuurder van haar kamer, haalde te weinig studiepunten en kreeg het extra lastig toen er vanwege het Corona-gebeuren vanuit huis gestudeerd moest gaan worden. Een paar weken geleden logeerde ze bij ons. Ik vind het heerlijk om haar weer te zien en om me heen te hebben. Ik maak me echter bezorgd over haar wat matte stemming en bleke gezichtje. Hertentamens deed ze niet want er zouden dit jaar wat mildere criteria gehanteerd worden.  Ik merkte dat haar hele levensritme overhoop lag. Gamen tot zeer diep in de nacht, ongezond en veel te weinig eten, de hele dag binnen hangen en weinig bewegen. Ik wil dan niet de directieve, corrigerende zeurpiet uithangen maar probeer toch met fluwelen handschoentjes iets te vertellen over het belang van goede nachtrust, gezond eten en beweging. Het antwoord luidt steevast: “weet ik” en vervolgens blijft alles zoals het was.

Als laatste voorbeeld het levensbeschouwelijke gebied. Toen ik me jaren geleden bevrijdde van het negatieve klassiek Christelijke godsbeeld van een wraaklustige God wilde ik mijn opluchting delen met mensen die, in mijn ogen, nog vasthielden aan deze nare theologie. Zij zaten hier echter niet op te wachten, keken argwanend naar ECIW  en dit verbaasde me. Laatste jaren ageer ik tegen een, in mijn ogen, te verstandelijke en daardoor duale interpretatie van ECIW. Ik merk wederom een soort bevrijding die vanuit de visie van The Foundation of Inner Peace via de visie van The Circle of Atonement naar de visie van A Course of Love loopt. Ook hier ervaar ik een soort ongeduld (“Zie toch gewoon hoe kloppend, fijn, bevrijdend, gezond etc dit nieuwe inzicht is!”) en bewogenheid als, wederom in mijn optiek, mensen de mist in dreigen te gaan door vast te houden aan het oude.

Deze overtuigingsdrang-redding-neiging is een soort ingeroest patroon maar toch komt er steeds meer ruimte voor zuivering en genezing. Aanhangers van de verstandelijke-ECIW-visie roepen soms dat er geen anderen zijn, dat ik slechts mijn angsten op denkbeeldige anderen projecteer en dat er ook niemand buiten mij is om te helpen. Dit klopt, er is metafysisch gezien geen spel tussen te krijgen maar de kans is levensgroot dat er een soort liefdeloze, zelfgerichte houding overblijft met een preoccupatie op eigen innerlijke vrede. Het waarlijk behulpzaam zijn, waar Bijbel/ECIW/ECvL etc over gaan, is minder abstract, warmer en liefdevoller dan dit.

Het is volkomen oké om bewogen te raken door de angst van Corona-vrezers, de levenswijze van mijn dochter en de droge theoretische benadering van ECIW door sommigen. Ik leef in relatie met al mijn broeders en zusters. Een Cursus van Liefde gaat nog verder: ik leef als de relatie van het Zelf en Gods Schepping. Mijn lichaam mag communicatiekanaal zijn van en voor liefde richting allen en zich uitdrukken via mijn lichaam, mijn woorden, mijn schrijven in deze wereld. De Bijbel zegt het zo mooi: je zet de lamp niet onder de korenmaat. Dit neemt niet weg dat er nog vergevingswerk te doen is voor mij. Mijn angsten voor schade voor mezelf, mijn dochter en voor al mijn broeders en zusters mogen naar de liefde gebracht worden om opgelost te worden. Mijn neiging om goedkeuring te oogsten is een symptoom van verlangen naar een speciale liefdesrelatie, een poging om liefde te ervaren door instemming en mogelijk zelfs bewondering van en door anderen. Dit is gevangenschap en mag vergeven worden. Maar het kindje van de liefdevolle communicatie en expressie hoeft niet met het badwater van angst en trots weggespoeld te worden. Er mag sprake zijn van zuivering en van genezing. Stromende en zich uitdrukkende Liefde is hierbij zowel middel als doel. Zo mag ik leven en zuiver worden, opengaan als een bloem in de schepping, door en voor de Liefde.