Als ik iets schrijf over A Course of Love (ACOL) volgt er steevast een reactie van een medestudent die zelf het boek niet gelezen heeft maar verwijst naar de mening van Bob Rosenthal, een directielid van The Foundation of Inner Peace (FiP), of naar Gary Renard die overigens ACOL zelf ook niet gelezen heeft maar de mening van Bob kopieert.  Bob valt vooral over termen als “The elevated form of Self” en “The Christ in you is wholly human and wholly divine”. Op grond hiervan verwijt hij ACOL een dualistische visie en ziet hij een tegenspraak met A Course in Miracles (ACIM)). Zijn kritiek verrast me niet. De FiP propageert een eenzijdige interpretatie van ACIM. In deze interpretatie wordt vooral aandacht besteed aan de ontkenning van elke vorm van differentiatie. Dit is terecht voor zover het ons geloof in de echtheid van grenzen betreft en het is inderdaad een belangrijk doel van ACIM om dit geloof te vergeven. Vertegenwoordigers van FiP blijven soms hangen in deze ontkennende fase. Ze noemen anderen en de wereld een illusie, de HG een tijdelijke herinnering aan het Goddelijke en het helpen van anderen een gevaarlijke misvatting. Verstandelijk gezien is dit begrijpelijk; er zijn immers geen van ons afgescheiden anderen of een van ons afgescheiden HG etc. Het is echter een halve waarheid.

De eenzijdigheid van deze verstandelijke visie is gecorrigeerd door die andere grote vereniging, The Circle of Atonement (CoA). Deze groep publiceerde de volledige, ongecensureerde versie van ACIM, dus inclusief de “duale” tekstdelen die “niet pasten” in de visie van FiP. Vanuit FiP werden de uitingen van de CoA dan ook flink tegengewerkt. Auteurs van CoA laten zien dat de Schepping een mysterie is. Dat er sprake is van meervoud (Broeders) en van de HG als eeuwige schepping van God en van God als onze Vader. CoA maakt de illusie van een afgescheiden lichaam of een afgescheiden wereld niet echt maar trapt niet in de uiterst duale valkuil om afstand te willen nemen van het mysterie van “in onbegrijpelijke eenheid verbonden schepselen”. Wij kunnen het met ons verstand niet begrijpen dat er sprake kan zijn van schepselen, entiteiten, broeders, een wereld, vormen, het aanbieden van wonderen, Vader en Kinderen enzovoort en dit alles in eenheid.

Vanuit dit onbegrip wordt door FiP-auteurs iedere verwijzing naar het mysterie van schepping afgedaan als een voorlopige waarheid. Jezus gaat zogenaamd voor ons op zijn geestelijke hurken zitten totdat wij zover zijn om de abstracte, platte versie van de eenheid te accepteren en op te gaan in die deze ongedifferentieerde eenheid. Dit geloof leidt helaas snel tot zelfgerichtheid, focus op innerlijke vrede, ontkenning van lichaam en wereld, weigering uiting te geven aan liefde in de illusoire wereld etc. CoA heeft gelukkig de complete versie van ACIM gepubliceerd en de verstandelijke ontsporing van FiP-auteurs aan de hand van ACIM helder weerlegd (zie: One Course, Two Visions).

In ACOL grijpt Jezus zelf in om onze mentale omgang met ACIM te corrigeren. Hij nodigt ons uit om ons hart te openen voor de Liefde en om daarna deze Liefde door ons heen te laten stromen opdat ze tot expressie kan komen, zelfs in deze fysieke wereld. Vanuit FiP wordt uit monde van Bob hierop natuurlijk op allergische wijze gereageerd. “Het Goddelijke kan zich op geen enkele wijze verbinden met de droomwereld!’ Er is dus weer geen oog voor dat mysterie. Ons blauwe boek is zelf een uiting in de vorm, bedoeld om ons te helpen maar het maakt hiermee de illusie niet tot waarheid. Liefde is gelukkig niet zo bang voor onze wereld van vormen als FiP-aanhangers. Liefde komt vrijelijk tot expressie en schrikt er niet voor terug om een heerlijke nieuwe betekenis te geven aan op zich neutrale vormen die wij misbruikt hebben om ons geloof in afgescheidenheid te bestendigen.

In ACOL probeert Jezus woorden te vinden voor het mysterie, voor dat wat niet met woorden gezegd kan worden. Daar ben ik hem dankbaar voor. Scheppen is “in relatie staan met”. Het mysterie van de schepping, eenheid in verscheidenheid, weerspiegelt zich in relaties. Dit is niks nieuws, denk aan het mysterie van de Heilige Relatie in ACIM; relatie suggereert meervoud en heilig suggereert enkelvoud. Onbegrijpelijk maar waar. Ik ben Jezus dankbaar voor zijn bereidheid om onze mentale blokkades te omzeilen en voor zijn uitnodiging om, al lezende in ACOL, ons met hem te verbinden in zo’n heilige relatie. Hierin mogen we zelf ontdekken dat “The Christ in us is wholly human and wholly devine”. Ik zie ACOL niet als een duale knieval voor beginners maar als correctie voor mentaal gefixeerde ACIM-studenten. Het brengt ons terug naar het mysterie dat makkelijk verstaan wordt door ons hart maar onbegrijpelijk blijft voor ons verstand.

Ik voorzie dat dit schrijven kan leiden tot reacties van ACIM-studenten. Daarom wil ik me nu al verontschuldigen voor de wat ongenuanceerde wijze waarop ik FiP hier neerzet. De uitingen van FiP waren en zijn hard nodig om ons klassiek christelijk geloof te corrigeren. En de Heilige Geest gebruikt ook ons dierbare blauwe boek om mensen te bereiken en te inspireren met liefde. Als we ACIM niet langer selectief lezen maar integraal tot ons nemen dan volgt, na de verstandelijke ontkenning van de illusie en na het openen van ons hart, de inspiratie door de liefde. En deze liefde drukt zich op talloze manieren liefdevol uit in onze wereld. Daar ben ik dankbaar voor. Dus, lieve lezers, ontzeg jezelf ook niet het lezen van ACOL op basis van de mening van zogenaamde ACIM-autoriteiten. Lees, desgewenst, het boek zelf en ontmoet Jezus hierin.

Opmerking: Het is niet m’n bedoeling iemand te overtuigen van de waarde van ACOL. Dit schrijven is bedoeld om vermeende blokkades op te ruimen. Ik ga dolgraag in gesprek met mensen die ACOL aan het lezen zijn maar acht het niet zinvol om nog uitgebreider te reageren op broeders en zusters die een mening hebben gevormd over ACOL aan de hand van uit het verband gehaald citaten of meningen van anderen.

Hartegroet,

Simon