We willen wakker worden en niet langer dromen. Het lijkt dus een handige keuze om de droom niet serieus te nemen. Om weer te gaan lachen om dat nietig, dwaas idee. In ECIW wordt onze droom voorgesteld als een nachtmerrie en onze wereld als een soort hel waar we voor gekozen hebben om de ellende van de afscheiding te ervaren. Het is dus niet zo gek dat we wakker willen worden en niet langer deze ellende meemaken. We willen wakker worden. Ik wil wakker worden. Ik ga de Cursus doen om wakker te worden. Ik, ik, ik.

De ik die in actie wil komen om wakker te worden is helaas onderdeel van de ellende, van de droom. Het is de doener die meent de huidige wereld niet te willen en daaraan iets te kunnen gaan doen. Het is de doener die z’n best doet om zichzelf uit te willen gummen om zo weer de eenheid te kunnen ervaren. Het is de man in het moeras die spartelt om los te komen. Het is het hondje dat zijn eigen staart probeert te vangen. Het is ook degene die het allemaal goed meent te weten en die, zelf speler in de duale droomwereld, het geloof in deze droomwereld stellig ontkent en anderen wijst op de duale ontsporing van hun geloofssysteem. Deze dappere strijder wil er alles voor doen om direct terug te keren in de hemel.

Geïnspireerde boeken als de Bijbel, ECIW en Een Cursus van Liefde (ECvL) geven ons allemaal een ogenschijnlijk minder verheven doel. Ze wijzen op een soort tussenfase en noemen deze: het duizend jarig vrederijk, de gelukkige droom/de nieuwe wereld of de ‘elevated form of Self’. Vanmorgen las ik een stukje over dat duizend jarige vrederijk dat in het laatste Bijbelboek openbaringen wordt genoemd (zie christenzijn.nl). Natuurlijk en helaas klinkt er in de tekst ook dreigende ego-taal door maar toch een paar citaten:

Maar na dit alles zal Jezus Christus terugkomen, samen met de legerscharen van de hemel, en dan breekt er een heerlijke, genezende tijd aan op aarde. Dit is het begin van een periode van duizend jaar vrede, wat het duizendjarig vrederijk wordt genoemd. Het duizendjarig vrederijk is een tijd van vrede en harmonie op aarde, waar Jezus en de heiligen heersen in gerechtigheid. Het is een tijd van herstel, waarin de wereld gereinigd wordt van al het kwade. In Jesaja 65:20-25 kun je een uitgebreidere beschrijving vinden van de wonderbaarlijke harmonie die deze tijd zal kenmerken. Niemand zal een ander uitbuiten, niemand zal stelen of moorden. De gehele aarde zal bestuurd worden door Christus, Zijn bruid en de martelaren. (Openbaring 20:4) Hun heerschappij zal rechtvaardig zijn en nauwkeurig volgens Gods wetten. Het zal zó op aarde worden, als God het vanaf het begin bedoeld heeft. Een paradijs van vrede, gerechtigheid en blijdschap. Een schepping in volkomen harmonie met haar Schepper. De mensen zullen veel langer leven dan nu het geval is. (Jesaja 65:20) Zelfs de dieren zullen elkaar niet meer doden voor voedsel; alle zullen gras en planten gaan eten. (Jesaja 65:25)

Wij als ECIW-studenten kunnen ons maar moeilijk een voorstelling maken van de gelukkige droom of van de nieuwe wereld. ECvL gaat hier verder op door, maar daar gaat het nu niet om. Waar het me wel om gaat is wat nu eigenlijk onze functie is in het wakker worden uit de nare droom. Zoals gezegd helpt het niet echt om te gaan ploeteren, oordelen of ons terug te trekken uit de wereld. ECIW moedigt ons aan om hier onze vergevingslessen te doen en om waarlijk behulpzaam te zijn. Alle boeken tonen ons de weg van de omarming van onze naasten, de weg van de heilige relatie. In het verlengde van ECIW en ACvL wordt ook in onze tijd steeds meer gewezen op onze functie in de huidige roerige tijden. Zie bijvoorbeeld http://journey.cocreatingclarity.org/.

Noch ECIW noch ACvL maken daarmee de gelukkige droom “echt”. Ook het duizendjarig vrederijk uit de Bijbel bestaat nog in ruimte en tijd. Alle boeken laten zien dat het niet onze opdracht is om direct de hemel in te willen springen op basis van een juist non-duaal geloof. Onze weg is er een van openheid, vertrouwen, ware ontkenning, overgave, stromende liefde. We hoeven niet bang te zijn om hiermee de illusie echt te maken. Dat de wereld van afscheiding niet eeuwig en grenzeloos is dat ‘weten’ we nu wel, maar pas in de omarming volgt de ervaring van levende liefde en mysterieuze verbondenheid. En dan. De laatste stap is aan God. Dat wisten de auteurs van de Bijbel ook al. Op christenzijn.nl wordt het als volgt beschreven:

Hoewel het Duizendjarig Vrederijk een tijd zal zijn van leven in vrede en gerechtigheid, is het niet Gods uiteindelijke doel voor zijn schepping. Satan werd wel gebonden, maar niet volkomen verdelgd. Ondanks de wonderbaarlijke vrede en harmonie op aarde, is deze nog steeds niet perfect in Gods ogen, omdat zij nog steeds de eeuwige smet van de zonde draagt.

(Oftewel; we blijven nog lang te maken krijgen met geloof in afscheiding en ego-motieven)

Maar dan is eindelijk de maat vol, dan is de tijd van Satan voorbij….Dit luidt het einde in van het duizendjarig vrederijk, het is de laatste gebeurtenis voor het laatste oordeel plaatsvindt; de tijd niet meer bestaat en de eeuwigheid begint.

Ik sluit graag af met Werboekles 168(3)

Vandaag vragen we God om de gave die Hij uiterst zorgvuldig in ons hart heeft bewaard, waar zij op erkenning wacht. Dit is de gave waarmee God Zich naar ons toebuigt en ons opheft, waarbij Hij Zelf de laatste stap van de verlossing zet. Alle stappen, behalve deze, leren we, door Zijn Stem onderwezen. Maar tenslotte komt Hij Zelf en neemt ons in Zijn Armen en veegt het spinrag van onze slaap weg. Zijn gave van genade is meer dan slechts een antwoord. Zij brengt alle herinneringen terug die de slapende denkgeest vergat, alle zekerheid omtrent wat de betekenis van Liefde is.