In ECIW corrigeert Jezus onze fixatie op de fysieke wereld. Wij zijn gaan geloven in de echtheid van de grenzen die we overal in deze wereld zien. Dit geloof bereikt zijn “hoogtepunt” in de overtuiging dat wij samenvallen met ons fysieke lichaam. Jezus legt uit dat het geloven in de echtheid van grenzen, het geloof in het grote belang van het fysieke en lichamelijke resulteert in onze perceptie waarbij we ons in de hel wanen. Om dit bijgeloof te ontwortelen gebruikt hij stevige taal om deze droomwereld te beschrijven. Ons geloof in afscheiding resulteert niet in zomaar een droom maar in een regelrechte nachtmerrie.

Het is daarom niet verwonderlijk dat wij als ijverige Cursus-leerlingen wat overgevoelig kunnen raken voor alles wat met het fysieke te maken heeft. We zijn de fysieke wereld van tijd en ruimte gaan zien als een vergissing waardoor we ons niet moeten laten misleiden. Ons nieuwe doel wordt om aan deze illusie voorbij te zien, deze te vergeven opdat onze denkgeest mag genezen en we teruggevoerd mogen worden naar de abstracte, grenzeloze en tijdloze eenheid. In onze ijver om bevrijd te worden van de illusie van het lichaam en de wereld die we menen te zien merken we niet dat het ego een geslaagde poging heeft gedaan om via de achterdeur weer onze denkgeest binnen te sluipen en daar een nieuw duaal bijgeloof te vestigen.

Want wat is nu ons nieuwe geloof? Waar zijn we onbewust van overtuigd geraakt? Kijk goed en onbevooroordeeld naar binnen en zie of je de vinger kunt leggen op dit nieuwe bijgeloof. Kun je opmerken dat er een negatieve houding gegroeid is in je denkgeest richting alles wat met het fysieke te maken heeft? Kun je opmerken dat je heel diep van binnen deze wereld van tijd en ruimte zat bent? Je wilt je niet langer laten foppen door de illusie van dualiteit. De droom is maar een droom, ze is niet echt en je wilt er afstand van nemen. Je wilt je verheffen van het slagveld en er onbewogen boven kunnen zweven. En ja, dat vooruitzicht is heerlijk en aanlokkelijk. Als je niet meer gelooft in fysieke vormen, in de echtheid van het lichaam dan raak je onthecht. Eindelijk gloort daar die felbegeerde innerlijke vrede. Jouw maken ze niet langer gek! Er zijn geen anderen, je ziet het nu zo helder. Dus die beelden op tv over oorlog, honger en armoede zijn slechts je eigen inbeelding. Als je toch nog wat lijden bespeurt bij jezelf dan zweef je nog niet hoog genoeg. Dan heb je nog wat vergevingswerk te doen totdat je oplost in het Goddelijke licht. Op naar de eenheid, op naar… Ja, op naar wat eigenlijk? Op naar een eeuwig orgasme? Ach, daar maken we ons maar niet druk over. We gaan door met ontkennen. Ontkennen wordt onze weg. Alles, echt alles wat we menen te zien is nep en verdient onze ontkenning. Hoe zei de Cursus dat ook al weer? Liefde kan niet onderwezen worden maar door alle barrières op te ruimen zal ze als vanzelf verschijnen. Ja, dat is het. Na de ultieme ontkenning zal er liefde zijn, de hemel, het paradijs.

Maar werkt dit? Is de ultieme ontkenning van de fysieke wereld van ruimte en tijd werkelijk de weg? Soms klinkt er binnen ECIW-kringen een wat gematigder geluid. Daarbij wordt gesteld dat het fysieke niet per se negatief is. Oh ja, dat was ook zo. Het fysieke is neutraal, het lichaam is neutraal en wij zijn het die de betekenis eraan toekennen. De eerste werkboeklessen komen weer in gedachte. Voorbeeld: “Ik heb alles wat ik zie alle betekenis gegeven die het voor mij heeft (Les 2)”. Sla de eerste 20, 30 lessen er maar eens op na. Vervolgens klinkt er in de Cursus een ander geluid. “God is in alles wat ik zie (Les 29)”. Mmm, wat raar. Wat ik zie is toch slechts illusie? Oh ja, kijk maar in les 32: “Ik heb de wereld die ik zie bedacht (Les 32)”. Yes, kijk, in deze les staat toch echt letterlijk: “Zolang je haar wilt, zul je haar zien; wanneer je haar niet meer wilt, zal ze niet langer voor je te zien zijn”. Daar heb je het! De rechtvaardiging van mijn neiging om me af te keren van deze wereld. Toch?

Maar dan lees ik bijvoorbeeld de lessen 33, 34, 36 en 37.

33: Er is een andere manier om naar de wereld te kijken
34: Ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien
36: Mijn heiligheid omsluit al wat ik zie
37: Mijn heiligheid zegent de wereld.

Ik verlaat even het domein van ECIW en kijk naar non-duale visies die ook het onmogelijke proberen, namelijk om met woorden iets te duiden van wat niet met woorden te duiden is. We horen telkens op andere manieren uitgelegd dat er geen onderscheid is tussen subject en object, tussen waarnemer en het waargenomene, tussen bewustzijn en dat wat in bewustzijn verschijnt of lijkt te verschijnen. Verlichte broeders en zusters uit alle non-duale visies getuigen van een wonderlijke intimiteit. DIT is het, zeggen ze. Het tjilpen van de vogel, het briesje tegen je huid, de stem van die ander. Dit is het. Deze verbinding, deze relatie, dit wonder van vereniging is waar “het om draait”. We zien in andere non-duale tradities geen ontkenning van de fysieke wereld van vorm. Ontkenning veronderstelt een ontkenner en dat wat ontkend wordt; dus dualiteit. En die ontkenner is, als we onzorgvuldig omgaan met ECIW, het genoemde ego wat door de achterdeur naar binnen is geslopen. Het ego dat afstand wil nemen en onthechten.

We zien niet dat we slechts het geloof in de echtheid van grenzen dienen te vergeven en dat ons nergens gevraagd wordt de wereld te verzaken. De neiging afstand te willen nemen van de wereld is mogelijk ook een reden waarom we bij het praten over wonderen het liefst focussen op het bereiken van innerlijke vrede. Dit is echter de helft van de betekenis van wonderen. De andere helft gaat over het aanbieden van wonderen aan onze broeders en zusters. Deze wereld van vormen, tijd en ruimte is daar juist perfect geschikt voor. Jezus’ liefde gaf ons een fysiek blauw boek, de Heilige Geest werkt in deze wereld en wat staat er in de complete editie van ECIW aan het begin van de opsomming van de wonderprincipes?

“You will see miracles through your hands through me”.

Jezus wil liefde laten stromen via onze handen naar onze broeders en zusters. ECIW is een waarlijk non-duale visie waarbij Liefde zowel middel als doel is. Het ontkennen mogen, nee moeten, we beperken tot ons bijgeloof in grenzen. Zodra we echter vorm, ruimte en tijd an sich veroordelen en verwerpen dan zijn we er weer ingestonken. Toch is deze allergie voor het fysieke niet inherent aan ECIW (maar wel aan selectief lezen en mentaal interpreteren). Lees de inleiding van Txt 25 maar eens (3:1-5) en verheug je met mij over de glansrol die het neutrale lichaam ook mag, kan en misschien wel, moet vervullen.

“Het lichaam heeft geen genezing nodig. Maar de denkgeest die denkt dat hij een lichaam is, is absoluut ziek! En juist hier brengt Christus de remedie naar voren. Zijn doel hult het lichaam in Zijn licht, en vervult het met de Heiligheid die van Hem uitstraalt. En er is niets wat het lichaam zegt of doet, of het manifesteert Hem. Voor wie Hem niet kennen draagt het Hem in zachtmoedigheid en liefde mee, om hun denkgeest te genezen. Dat is de opdracht die jouw broeder voor jou heeft. En dat moet ook de opdracht zijn die jij hebt voor hem.”