Ik las op Facebook dat Jeff Foster kampt met een nare, chronische ziekte. Hij schrijft erover op zijn gebruikelijke open, eerlijke en kwetsbare wijze. Hij probeert niet een beeld overeind te houden van de verlichte leraar die alle ellende even snel en makkelijk accepteert, een plekje geeft en ondertussen in vrede blijft. Hij houdt mij een spiegel voor, zeker zo vlak na Pasen.

In ECIW-groepen ontmoet je natuurlijk broeders en zusters die worstelen met allerlei lichamelijke en psychische kwalen. Ik herken deze worsteling ook in mijn leven. Ik merk dat ik vanuit de Cursus probeer zoiets als ‘een juiste houding’ te vinden ten opzichte van fysiek lijden in de meest brede zin van het woord. Ik weet ondertussen ook wel hoe ik fysiek lijden zou kunnen duiden aan de hand van de metafysica van de Cursus. Kortgezegd is het zoiets als automutilatie omdat we ons (ten onrechte) schuldig voelen en onszelf straffen. De echte ziekte bevindt zich in de denkgeest die gelooft in zonde,

We beseffen dat we dus geen slachtoffer zijn van narigheid die ons ‘overkomt’ (denk aan: “ik ben niet het slachtoffer van de wereld die ik zie”). Maar vanuit ons geloof in afgescheidenheid lijken we niet anders te kunnen dan of-of-denken: óf we kunnen er niks aan doen (we zijn slachtoffer) óf we kunnen er wél iets aan doen (we zijn dader ofwel schuldig). Herken je het? Dus zodra we erkennen dat we de ellende zelf projecteren voelen we onszelf schuldig en willen we hiermee ophouden. We verhogen onze Cursus-inspanningen, maken onszelf wijs dat we slechts streven naar genezing van de denkgeest maar hopen toch stiekem op het wonder van fysieke genezing. Zodra we dit merken voelen we ons hierover weer schuldig: “hé, nu hecht ik toch weer geloof aan mijn lichamelijke ziekte en lichamelijke identiteit”.

Het doorzien van onze houding ten aanzien van fysiek lijden vergt radicale eerlijkheid. Het lijkt heel Cursus-achtig om het lichamelijk leed wat te bagatelliseren en te beweren dat je focus uitsluitend op de genezing van de denkgeest ligt. Ik kan niet beoordelen of iemand die dit beweert hier echt 100% van overtuigd is. En, veel belangrijker dan dit, vraag ik me af of dit werkelijk is waar ECIW toe oproept. Voordat je het weet beland je in een nieuw dualistisch geloof waarbij je meent afstand te moeten nemen van een lijdend lichaam om te verkeren in een vredige, gedissocieerde toestand.

Ik houd van de radicale visie van Nouk Sanchez in ‘Het einde van de dood’ die volgens mij geheel in lijn is met ECIW en, verrassend genoeg, ook met verhalen uit het Nieuwe Testament  en met de Paas-gedachte. Want ja, we moeten voorkomen dat we geloven dat we een afgescheiden, fysiek lichaam zijn en het is goed te herinneren dat alle projecties over het zieke en sterfelijke lichaam zich in de denkgeest bevinden. Maar de eenheid dient niet opgedeeld te worden in een echte denkgeest en een nep lichaam. Heimelijke veroordeling van de wereld en van het lichaam als een inferieure illusie waarvan we afstand zouden dienen te nemen is een grote truc van het ego. Afstand nemen, ons afscheiden van iets of iemand, is juist de oorzaak van onze nachtmerrie.

Als ECIW-studenten kunnen we zoveel leren van het Nieuwe Testament. Wat zegt Jezus NIET tegen de blinden, de kreupelen en de melaatsen? Hij zegt niet: “ach, wen er maar aan, accepteer het maar want het gaat uitsluitend om de genezing van je denkgeest”. Nee, hij zegt: “je zonden zijn je vergeven” of, in ECIW-termen, de afscheiding heeft niet plaatsgevonden. Vervolgens biedt hij het wonder aan van totale genezing die geïllustreerd wordt op een manier die mensen zoals jij en ik met onze gewone fysieke ogen kunnen zien. Genezing van de denkgeest resulteert namelijk ook in fysieke genezing en dit versterkt de impact van de boodschap van Jezus op enorme wijze.

Hoe eindigt het Paas-verhaal NIET? Er staat niet dat het lichaam van Jezus begraven werd en dat hij slechts doorleefde in de gedachten van zijn discipelen. Nee, de ultieme boodschap is dat de fysieke dood geen echte dood is. De Zoon van God is meer dan een sterfelijk lichaam. Zonder probleem creëert Jezus na zijn dood een wonderlijk nieuw lichaam dat overal in tijd en ruimte kan opduiken, kan praten en aangeraakt kan worden. Wat een blijde boodschap!

Mijn denkgeest mag verder genezen en het is weliswaar niet het primaire doel, maar zeker ook niet misplaatst om tevens fysieke genezing te verwachten als ik me uitstrek naar de Liefde. Jezus gaf 2000 jaar geleden de liefde letterlijk handen en voeten toen hij zich onder ons bevond. Nu mogen wij zijn handen en voeten zijn en liefde aanbieden aan elkaar opdat we gezamenlijk genezen. Totaal genezen in alle aspecten van ons wezen.

Mijn partner stuurde een lief berichtje naar een vriendin van ons die, naar de droom gesproken, terminaal ziek is. Dit is liefde die zich ‘in het fysieke domein’ bedient van een WhatsApp-berichtje. Zo simpel. We kregen een berichtje terug. “Ik ben niet bang, eerder benieuwd en nieuwsgierig. Ik hoop er zo in te kunnen blijven staan”. Zo zegende zij ons, met dit bericht. En ik weet dat ik de leerweg van deze vrouw niet ken. Wellicht legt ze middels deze ziekte rustig haar lichaam af en is dit haar weg. Ondertussen gaat mijn stille gebed naar haar uit. Naar haar, naar Jeff, naar de wereld en naar mezelf. Liefde, genees ons totaal.