Aanstaande woensdag mogen we weer stemmen. Ik neem mijn stemrecht redelijk serieus en doe mijn best om me zo goed mogelijk te informeren over de standpunten van alle partijen. Dat valt nog niet eens mee. Direct maar even een beladen voorbeeld: het hele stikstof gebeuren. Ik woon aan een weiland en geniet van het oer-Hollands tafereel van die koeien in de groene wei. Puur natuur, dacht ik decennialang. Maar nee dus. Mijn zwart-witte achterbuurvrouwen blijken stikstof-uitstoters te zijn die indirect hele natuurgebieden verwoesten. Moeten we niet een beetje minderen met die bio-industrie? Moet Nederland wel voor de hele wereld produceren? Ik vermoed dat het wel wat minder kan en het lijkt me een goed plan de grootste uitstoters zo liefdevol en gul mogelijk te helpen om een milieuvriendelijkere manier te vinden om hun brood te verdienen. Vervolgens leer ik hoe de boerenbroeders jarenlang te maken hebben gehad met een overheidsbeleid waar ze begrijpelijkerwijs gestoord van zijn geraakt. En waar en hoe gaat de productie plaatsvinden als de Nederlandse boeren er deels mee stoppen? Zijn zij niet het slachtoffer van een draaikontenbeleid? Vervolgens hoor ik hoe er een miljarden industrie achter de boeren verscholen gaat die met slimme marketingcampagnes het Nederlandse volk manipuleert om te geloven dat het met die verslechtering van de natuur niet zo’n vaart loopt, ik zie een nieuwe partij met halve waarheden en onwaarheden veel stemmen trekken en weet het gewoonweg niet meer.

Rondom dit hele gebeuren zie ik ook heel veel boosheid en verdeeldheid. Vandaag trekken zowel boeren als milieuactivisten naar Den Haag. Ze zijn het slechts over één ding eens en dat is dat de eigenlijke schuldige de overheid zou zijn. Maar dat is ook zo makkelijk gezegd. Die overheid is door ons gekozen, dat zijn wij feitelijk zelf, en net zomin als ik het overzicht noch de wijsheid heb zo geldt dat ook voor onze volksvertegenwoordigers. Ook zij kunnen niet beter doen dan zo goed mogelijk aanrommelen, of ze nu Mark, Caroline of Sigrid heten. Zelfs aan de kunst van het polderen blijkt nu een grens te zitten. Wat er ook besloten zal worden, er zullen mensen boos en teleurgesteld raken en menen dat ze het recht hebben om met geweld hun zin te krijgen. Hoe moet ik me nu verhouden tot deze grote kwesties? Wie heeft er nu gelijk? Hoe zit het nu precies? Wie biedt mij het ultieme overzicht?

Pfoeiiii; even ontspannen. Ik neem weliswaar mijn stemrecht serieus, maar neem ik mijzelf nu niet al te serieus? Zal dat ene stemmetje van mij nu echt het verschil maken? Zou ik niet net zo goed thuis kunnen blijven en mezelf boven al dit tumult plaatsen? Gewoon lachen om al deze poespas die tenslotte alleen maar plaatsvindt binnen de illusie, binnen een wereld die in ECIW wordt omschreven als een droomwereld? Even een stapje achteruitzetten kan natuurlijk geen kwaad. Toch wil ik je uitnodigen tot een gedachtenexperiment, een vergevingsoefening met behulp van woorden uit het “Handboek voor hoger bewustzijn (Ken Keyes)” die, in mijn beleving, geheel in lijn zijn met ECIW.

“Breid je liefde, je bewustzijn en je liefdevol medeleven uit door alles te ervaren wat iedereen doet of zegt, alsof jij het gedaan of gezegd had”.

En nu richten we ons op ons ego. Ik som hieronder een aantal standpunten op met de uitnodiging ze te adopteren. Lees ze door en pak de opvatting waar je het meest aan blijft haken. Bijvoorbeeld een standpunt dat je schandalig vindt, verwerpelijk en, volgens jouw ego, liefdeloos en onvergefelijk. Speel er gerust een beetje mee en maak de oefening op maat voor jezelf door een standpunt te kiezen dat zo radicaal mogelijk afwijkt van jouw idealen.

• Als je voor de boeren bent en tegen Sigrid: In de stem van Sigrid hoor ik mijn stem. Plotseling praat ik wat geaffecteerd, maar dit is mijn manier van praten. Haar overtuiging om radicaal te vergroenen is mijn overtuiging. Ik meen nu oprecht (of niet) hiermee Nederland en de planeet te redden. Ik spreek, denk en handel door haar. Sigrid en ik zijn in wezen één.
• Als je voor de natuur bent en tegen Caroline: In de stem van Caroline hoor ik mijn stem. Mijn toon is wat volkser dan gewoonlijk, maar dit is zoals ik mij uitdruk door haar heen. Haar opvatting dat het wel meevalt met de schade aan de natuur is mijn opvatting. Het is ook mijn wens om in elke tv-show op te treden. Ik meen oprecht (of niet) dat het allemaal niet zo’n vaart loopt met die stikstofproblemen. Ik spreek, denk en handel door haar. Caroline en ik zijn in wezen één.
• Als je tegen al die multinationals bent die alleen maar uit zijn op winst: Ook ik wil wat mij het beste uitkomt. Ik denk net als zij dat geld belangrijk is en dat het mij gelukkig kan maken. Ook ik wil pakken wat ik pakken kan. Ook ik denk vooral aan mij zelf en hoogstens een beetje aan het welzijn van anderen. Ik ben gulzig, gierig en geld-gericht. Dat schijnheilige gezicht op de tv is mijn gezicht.

Het zal je nu duidelijk zijn wat mijn uitnodiging inhoudt. Voel je weerstand ertegen. Hoor het luide “Ja, maar!” naar boven komen. Voel je weerstand om van je tegenspeler te houden, om je liefde naar haar of hem te laten uitstromen. Zie je verslaving aan oordelen, veroordelen, strijden, overmeesteren, winnen en vechten. Zie de menselijke voorkeur voor oorlog in jezelf.

En vergeef jezelf en de ander. Krijg gevoel voor de eenheid in Christus-bewustzijn. Jij en ik zijn broeders. Verwarde broeders, wellicht, maar toch: broeders. Als ik jou veroordeel en aanval dan vergroot ik het gevoel van afgescheidenheid in mijzelf. Ik verrek het om dat nog langer te doen. Ik stem wat mij goed dunkt, jij volgt jouw overtuiging. Ik kan het niet met je eens zijn maar weiger jou te haten. Ik stem met mijn hart. Ik stem voor Liefde.