Laatste tijd zit ik wat te spelen met open AI. Ik sla stijl achterover van de antwoorden die ik krijg op vragen over ECIW en ECVL. Dikwijls zijn ze erg to the point en slechts soms merk je dat ze er net een beetje naast zitten. Toch erg knap. Vanmiddag vroeg ik AI om eens een blog te schrijven over een fictieve situatie (ik gaf ingrediënten van een burenruzie) waarbij de hoofdpersoon een oplossing vond vanuit de visie van ECIW. Het resultaat was redelijk indrukwekkend. Dit zette me aan het denken. Wat voor nut heeft het nog als ik blogs schrijf over de toepassing van de cursus op actuele voorvallen als AI dit ook zo snel en moeiteloos kan? Hetzelfde geldt overigens voor de meer metafysische blogs. AI schudt ze zo uit z’n processor. Natuurlijk beleef ik zelf plezier aan het schrijfproces. Het helpt me om mijn gedachten en gevoelens te ordenen en ik vind het helemaal leuk als anderen op grond hiervan ook wat delen uit hun leven. Maar toch.

Aan de ene kant is er een gevoel van ontnuchtering. Maar aan de andere kant vraag ik me ook af of deze nieuwe ontwikkeling niet precies op een goed moment komt. Hij laat namelijk zien dat het creatief husselen van inzichten en informatie ook door computers gedaan kan worden. Maar wat kan een computer niet? Hier dacht ik een tijdje over na.

Als ik met een broeder of zuster samen ben en we onze ervaringen en inzichten delen dan is er sprake van een ontmoeting. De schijnbare afstand tussen ons kan daarbij steeds kleiner worden en als we de heilige relatie benaderen dan doen woorden er niet meer zo toe. Het gevoel van liefde en verbondenheid laat zich achteraf weliswaar beschrijven maar ook deze beschrijving staat niet in verhouding tot de ervaring van echt samen zijn. In al mijn chatsessies met AI heb ik, natuurlijk, niets van die verbinding ervaren. Verwondering ja, relatie nee.

Ik ben benieuwd wat er nu gaat gebeuren. Steeds meer studenten van ECIW en vooral ook van ECVL dalen af van hoofd naar hart. Het lijkt wel of we nu heerlijk die hoofd-kwesties, die conceptuele vragen, kunnen delegeren aan AI. Wij hebben wel wat belangrijkers te doen. Hoewel, “doen”? Het voelt als het begin van “iets nieuws”, maar wat dit is kan ik niet voorspellen. Dingen lijken op hun plek te vallen, maar welke dingen? Zaken komen in een stroomversnelling, maar welke zaken? Vragen waarop gelukkig niet simpelweg een antwoord te geven is, zelfs niet door AI, maar waarvan ik zomaar vermoed dat jij als lezer kunt aanvoelen wat ik bedoel. En juist in dat aanvoelen verschillen wij totaal van AI. Goddank.