Op een vroegere werkplek waren twee collega’s die leken te leven voor vakanties. Vlak nadat ze terug waren van hun wintersport, zaten ze alweer met hun neus in reisgidsen om de volgende vakantie te plannen. Voor hen waren de periodes tussen vakanties slechts een noodzakelijk kwaad om geld te verdienen voor de volgende trip. Ik begrijp hun enthousiasme voor het plezier dat nieuwe indrukken, spannende activiteiten of de heerlijke sensatie van de warme zuidelijke zon op je huid met zich meebrengen.

Onlangs had ik bezoek van mensen die ware vakantie-experts zijn. In de winter gaan ze voor maanden naar warmere oorden en in de zomer maken ze lange en avontuurlijke tochten in hun camper door Zweden. Het was heerlijk om te zien hoe ze van het leven genieten. Toch merkte ik bij hen iets van dezelfde dwangmatigheid als bij mijn ex-collega’s. Zo geloven ze dat thuisblijven in de wintermaanden onherroepelijk zou leiden tot een winterdepressie en bepaalt het weerbericht gewoonlijk hun stemming.

In eerste instantie keek ik wat meewarig naar deze vakantieverslaving. Het leek op vluchtgedrag gebaseerd op angst. Zoeken naar dit kleine geluk zal immers niet de innerlijke vrede opleveren die men eigenlijk zoekt. Maar ik realiseerde me niet dat mijn ego niet bepaald op vakantie was en mij een prettig superieur gevoel aanbood. Ik kan nog steeds genieten van vakanties, maar mijn geluk hangt niet meer af van locatie en weerbericht. Los van de vraag of dit nu echt helemaal zo is, valt er vooral vergevingswerk te doen op het gebied van dat superioriteitsgevoel. Door vakantieverslaafden te veroordelen, laat mijn ego me geloven dat ik lekker kan zonnebaden in de zonnige zelftevredenheid van mijn eigen geest.

Maar wie ben ik om te bepalen welke levenslessen anderen nodig hebben om hun ware bestemming te bereiken? Om erachter te komen dat het naar je hand zetten van uiterlijke omstandigheden nooit duurzame vrede en geluk zal opleveren? En bovendien, de lessen die voor jou klaarliggen, zal je nooit kunnen ontlopen. Als je de lessen moet leren van acceptatie en de beperkte reikwijdte van maakbaarheid, tref je misschien wel een vakantieplek aan waar net met veel herrie wordt verbouwd, waar het zwembad te koud is, waar je door de autoverhuurder wordt opgelicht en waar je een onvindbare mug hebt in je luxe appartement.

Mijn oordeel over mensen die verslaafd zijn aan vakanties is subjectief en ik merk dat het resulteert in een verharding van mijn innerlijk, zonder dat er liefde en begrip stroomt. Dus voor mij even geen vakantie maar werk aan de winkel. Het is niet aan mij om anderen van hun vakantieverslaving af te helpen, maar om mijn eigen neiging tot oordelen aan te pakken. Ondertussen plant mijn ego een nieuwe vakantie naar Shame-Island, inclusief een bezoek aan Guilt-mountain. Hoe kon ik toch weer in deze valkuil van (zelf-) veroordeling trappen? Het lijkt nooit op te houden. Maar ik wil niet doorgaan op deze negatieve weg. Het is genoeg. Ik hoef niet vast te houden aan schuldgevoelens. Ik hoef anderen niet te beschuldigen, noch mezelf. Dit is niet de weg die ik wil volgen.

Ik adem diep in en laat het even rustig worden. Ik heb behoefte aan stilte. Pas nu, nu mijn ego even zwijgt, kan er ruimte ontstaan voor een zachtere stem. Het zwaard van oordeel heeft twee kanten. Als ik het gebruik om anderen te veroordelen, veroordeel ik ook mezelf. Maar gelukkig werkt liefde ook twee kanten op. Geven en ontvangen zijn één. Als ik me laat leiden door liefde, dan zie ik dezelfde patronen in anderen als in mezelf en kan ik om beiden glimlachen. Nu realiseer ik me dat we allemaal op zoek zijn naar dezelfde Zon. Of we nu vakantiegangers of thuisblijvers zijn, we zijn allemaal op zoek naar dezelfde bron. Ik wens iedereen een veilige reis en bovenal een warme thuiskomst.