Als je ziet hoe dik Bijbel, ECIW, ECVL en andere gechannelde Jezus-boeken zijn, kun je de indruk krijgen dat verlossing kennelijk knap ingewikkeld is en veel studie vergt. Zou verlossing dan alleen voorbehouden zijn aan slimme mensen die na veel studie en met veel moeite kunnen ontdekken hoe de vork in de steel zit? Zijn de cursus in wonderen en de cursus van liefde voorbehouden aan een wat elitaire happy few?

Ik meen van niet. Misschien is het wel eerder omgekeerd: mensen die zichzelf slim vinden hebben dikke boeken nodig om te ontdekken dat eigenwijsheid hen in de weg zit. De non-duale boodschap is letterlijk erg eenvoudig: je denkt dat je een afgescheiden mensje bent dat gedoemd is te sterven, maar dit is niet waar. Punt. Zo simpel. De hamvraag is hoe we ons dit weer kunnen gaan herinneren. Hier zijn ondertussen talloze boeken over geschreven waarvan onze Jezus-collectie een klein onderdeel vormt. Ik vind het prettig om voor mezelf wat grote lijnen te trekken waar het gaat over die hoe-vraag. Hier volgen ze, misschien heb je er ook iets aan. Even als disclaimer: ik verbeeld me niet dat ik hiermee volledig ben hoor, verre van dat. Ik probeer slechts een beetje behulpzaam te zijn.

• Je hebt talloze boeken die proberen uit te leggen hoe de werkelijkheid in elkaar steekt. Omdat het hier handelt over zaken die onze bekende fysieke wereld overstijgen, spreekt men over “metafysica”. Jezus spreekt hierover, filosofen denken erover na en pas kreeg ik een boekje in handen genaamd “Kybalian” waar de hele boel kernachtig wordt samengevat. Ik ben van nature een beetje een studiebol en haal mijn hart op aan dit soort boeken. De vraag is echter of dit per se nodig is om verlossing te gaan ervaren. Ik denk het niet. Je kan er zelfs in verloren raken of een soort discussiekampioen worden die iedereen met non-duale waarheden om de oren slaat. Kennis van metafysica kan behulpzaam zijn om je te wijzen op de verbondenheid van alles en iedereen en om je erop te wijzen dat je denkvermogen overduidelijk begrensd is. Over thema’s als tijdloosheid en oneindigheid kunnen we ons niks voorstellen.
• Gelukkig zijn er ook zat boeken die in eenvoudige taal spreken over non-dualisme. Als je kijkt op de website van Samsara-boeken dan zie je hiervan veel voorbeelden waaronder mijn boekje “Een Christen op Satsang”. In dit soort boekjes tref je een soort metafysica in engere zin aan, een soort non-dualiteit in eenvoudige taal. Hier volgen een paar kreten die je wel bekend voorkomen: “De vrije wil bestaat niet”, “Alles verschijnt in bewustzijn”, “Er is geen doener”, “Juist door te zoeken naar verlichting houd je de onrust in stand” et cetera. Je kunt redelijk verslaafd raken aan dit soort boekjes en dat is ook niet zo gek. Als je erin leest dan gaat er iets vanbinnen resoneren. Je voelt als het ware dat het klopt, er is iets van herkenning en je wordt er blij van. Toch kun je er ook moedeloos van worden en je gaan voelen als een hondje dat zijn eigen staart achterna rent. Je raakt gevangen in paradoxen zoals : “hoe doe je dat, stoppen met iets proberen te doen en te bereiken?”. Theoretisch klopt het allemaal prachtig, deze weg van niet-doen. Waar veel volgelingen van deze weg zich wellicht niet zo van bewust zijn, is dat ze toch volop dingen doen en proberen. Al was het maar het jaar in jaar uit lezen van deze boeken en bijwonen van bijeenkomsten om de fel begeerde innerlijke rust te vinden.
• Als laatste de Jezus-boeken. Hierin zie je alle ingrediënten terugkomen die ik hierboven beschreef. Zo is het Tekstboek van ECIW één bonk grandioze metafysica. En wat dacht je van: je bent al de perfecte Zoon maar je droomt slechts een droom van ellende. Je hoeft dus niks te bereiken, je bent al de voltooide. Toch meen ik dat Jezus ons een sleutel geeft waar we dikwijls over praten maar die we misschien toch niet zo vaak gebruiken. Hoe zit dit volgens mij?

De crux van de metafysica is dat we geen kleine afgescheiden 3D-wezentjes zijn met een eigen wil. De ellende is dat we helaas vanuit onze eigen kleine (vermeende) kracht niet dat hogere standpunt, dat bredere perspectief, kunnen bereiken waarmee we deze waarheid kunnen herkennen. Door ons in te spannen bevestigen we juist ons geloof in eigen kleine kracht. We kunnen die ogenschijnlijke machteloze wilskracht van ons maar op één manier effectief inzetten. Dit is een manier waar we als drukke egootjes helemaal niet van houden. Ik noemde al het probleem van “niet-doen”. Aan de hand van de gebruikelijke non-duale boekjes kunnen we hier een beetje mee oefenen. Denk aan metaforen als die van de toeschouwer in de bioscoop waarin je probeert alleen maar te kijken naar wat er in je leven gebeurt, zonder ingrijpen en met zoveel mogelijk acceptatie als je maar kunt opbrengen. Hier is niks mis mee, ik doe het zelf ook en het geeft wat ruimte.

Jezus geeft ons echter een paar unieke tips op weg naar dat wat hogere perspectief. Een erg praktische tip is die van vergeving á la ECIW. Dit is een soort weigering om te geloven in afscheiding en om te oordelen. Maar hier blijft het niet bij. Jezus weet dat wij dit niet op eigen kracht kunnen en dat we eindeloos kunnen blijven lezen in bioscoop-metafoor-boekjes. Wat zie je zelden terug in deze boekjes en wat is het hoofdthema van de Jezus-boeken? Liefde! Liefde is de Goddelijke troef. Liefde is onze redding. Van ons wordt slechts een kleine bereidwilligheid gevraagd om de zachte stem van liefde, de stem van de Heilige Geest, ons te laten leiden in ons contact met anderen en in alle situaties. Hierbij is overgave een sleutelwoord. Overgave aan liefde, God, Heilige Geest, Jezus, je Zelf of hoe je het maar wilt noemen. En daar baalt ons ego zo gigantisch van.

Ik spreek liever van verlossing dan van verlichting. Ik weet dat dit slechts mijn interpretatie is, maar bij verlichting denk ik aan een slim persoon die het door heeft. Bij verlossing daarentegen denk ik aan iemand die op zijn knieën is gegaan en zich heeft opengesteld voor de genezende kracht van liefde. Bij verlossing “beleid je jouw zonde”, hetgeen volgens de visie van ECIW betekent dat je erkent dat je gelooft in afscheiding. Vervolgens aanvaard je de blijde boodschap van Jezus dat je nog steeds het geliefde kind van de vader bent, en dat dit ook geldt voor iedereen die je tegenkomt. Je gaat ervaren dat de liefde in je binnenste gaat stromen als je anderen niet langer veroordeelt maar liefhebt gelijk jezelf. Het is een heerlijke waarheid dat geven en ontvangen één zijn. Je kunt zo lang je wilt ik-gericht streven naar eigen verlichting en dit maakt je niet een slecht mens. Maar pas wanneer je ontdekt dat liefde zowel doel als middel is, dan pas zie je dat je de hemel niet kunt betreden zonder je broeders en zusters. Je moet ze zien als jezelf om te ontdekken dat je zelf schuldeloos bent en een geliefd kind van je Vader.

Bij mij begint dit steeds dieper binnen te komen. Op deze weg van liefde kom ik mezelf flink tegen. Steeds meer zie ik dat elke nare ego-eigenschap die ik in anderen veroordeel ook in mij zit. Steeds meer ervaar ik dat het zwaard van oordeel twee kanten heeft: zoals ik een ander veroordeel zo veroordeel ik mezelf. Soms is het schrikken. Oei, wat valt er nog een duisternis te verdrijven. Maar er is ook sprake van onverwoestbare hoop. Als je eenmaal merkt hoe je, dikwijls onbewust, geholpen wordt door de kracht van liefde dan kun je eindelijk ontspannen en glimlachen omdat je weet dat het goed komt. Ooit werd ik als volwassene gedoopt en werd me de vraag gesteld of ik Jezus Christus had leren kennen als mijn persoonlijke verlosser en heer. Ik antwoordde met slechts één woordje: “ja”. Nu kan ik daar dankbaar aan toevoegen: “Ja, Goddank, steeds meer”. Ik herinner me dat de dominee in zijn preek zei dat God afmaakt wat Zijn hand begint. Hier mogen we allemaal op vertrouwen. Amen.